15 Mayıs 1919 günü İngiltere'nin lejyoner birliği ya da jandarması olan Yunan çapulcuları denizden İzmir'e çıktılar, oradan da Anadolu içlerine yayıldılar. Yakıp yıktılar, astılar kestiler. Amaçları, bu son Haçlı saldırısıyla Türk milletini Anadolu'da boğmak, yok etmekti. Yunan palikaryasının İngiltere tanrısı, Türk'ün de Allah'ı vardı. Bu son Haçlı işgaline karşı Başbuğ Mustafa Kemal Paşamız, Türk milletinin bağrından çıkan ve eli böğründe kalmış, helal süt emmiş temiz evlatlarına "Düşün ey ahali peşime!" dedi ve orduları dağıtılmış, vatanı işgal edilmiş bir milletin enkazından dipdiri bir Kuva-yı Milliye ordusu çıkardı. Çünkü Türk, ordu-millet karakterinde soylu bir milletti. Türk milletinin ordusu, aynı zamanda ordunun milleti idi. Vatanını, bayrağını, devletini, milletini, dilini, dinini, istiklalini şerefi ve namusu bilen, anasının beşiğinde büyüyen Türk milleti atasının peşinde istiklale ve hürriyete doğru uzun bir yürüyüşe çıktı. Sonunda 26 Ağustos 1922 günü emperyalist Haçlı devletlerin marabası olan Yunan askeri görünümündeki zavallıları son süpürme harekâtı başlatıldı. Vatanın ve milletin sahibi Türk ordusu, evimizi basan Yunan eşkıyasını 9 Eylül 1922'de geldikleri yere İzmir'e; oradan da denize geri gönderdi. Yani İngiliz şeytanının yanlış adrese gönderdiği mektup iade edildi. Bugünün hikâyesi ve bizim millî hafızamızdaki izleri bunlardır. Bugünün bir de güncel anlamda bize bir çağrışımı vardır. O gün İngilizlerin kara birliği olan Yunan çapulcusunu nasıl denize döktüysek, bugün de Amerika'nın kara birliği olan PKK eşkıyasını dağlara gömeceğiz. Türk'ün istiklaliyle, gururuyla, şahsiyetiyle, vatanıyla, devletiyle, millî varlığıyla oyun olmaz.
