Mekandan dinlediklerim

Şu mekân insana neler anlatmıyor ki... Nelere şahit olmuyor ki? Kendisiyle halleşmesini bilene, o lisana vâkıf olanlara dahi haykırdığı şey 'hicret' olsa gerek. "Baktığımız her ufkun öte yanına hasret/Bir ömür sürüyoruz ki nereye varsak hicret."Şahısların yaşadığı mekânlar zamanla şahısları yaşatmış, mekânlara şahsiyetini, şahıslar vermiş? Çok ihtişamlı binaların dahi veremediği huzuru hatıralarla kaim mekânlar vermiş. Hiç pencereden dışarıya baktınız mı?? Şu mekân insana neler anlatıyor değil mi?.. Bazen evimizin, bazen arabamızın penceresinden? Bazen sokaklarını arşınladığımız, yamaçlarına, sularına yorgunluğumuzu bıraktığımız mekân, bazen küçük odanın büyük penceresinden, gözlerimizin önünden kayan zaman içerisinde sıkışan mekân?Son zamanlarda kendi üzerimize kapanmaya, dünyadan soyutlanmaya başladık. Yarenlerin bir kısmı terk edip gitmiş, kalanlar da heyecanını ve azmini yitirmiş. Son zamanın en büyük sermaye unsuru olan insan ve insan olma bakımından oldukça iyi durumda olmanın kıymeti bilinmemiş. Güç ve kudret vermesi gereken mazi, avunma ya da dövünmeden başka işe yaramaz olmuş. Hal böyle olunca dostluklar ve dostların kemiyeti azalmış ve fakat şükür ki keyfiyeti baki kalmış?Aslında aradığımız kendi yitiğimizdir. Hicret ede ede bulmaya çalıştığımız kendi yitiğimiz... Bazen bu müşkül durum, insanı yardan uçurur bazen yâre uçurur. Sırrına bigâne olanların bildiği sır? Kelimelerin, sözün bitiği yer."Hafıza?i beşer nisyan ile malûl" de olsa, şahısların mekânlara tasarrufu büyüktür Evet, şahısların mekânlara tasarrufu büyüktür ve mekânlar şahıslarla kaimdir, bu yüzden unutmazlar. "Tek bir ferdin ayrılması dahi bu bütünlükten, telâfisi imkânsız bir parçanın eksilmesi demektir." Hele, bazılarının bıraktığı uçurumun, hızlı bir göçle doldurulması gerekiyor ise mesele daha bir müşkül yer alır. Bu yüzden yitiğimizi arar dururuz. Bu yüzden dostların olmadığı zaman dahi, o mekândan tat alırız, dostun kokusunu duyarız. Bu yüzden insan olmanın sırrını insan da buluruz. Bu yüzden, "Ya Rab, bize eşyanın hakikatini göster" diye yakarıp dururuz?Mekânların hafızası kuvvetlidir. Her gün, her an hissederler yitirdiklerini... Ebediyete kadar kaybolup gitmediği ilmen de sabit olan seslerini de muhafaza ederler? Belki de eşyanın hakikatine haiz olanların gördüğü göz budur. Belki de üçüncü, beşinci göz dedikleri budur? Mekânda bulunup mekânı zamansızlaştırmak, mekânın dışından mekâna bakabilmek... Belki de göremediğimiz ve dahi tarif bile edemediğimiz göz budur.Dedik ya kendisiyle halleşmesini bilene neler anlatır kim bilir şu mekân. Pencereden dışarıya baktıkları göz değildir sadece. Zaman ve mekânın ötesini görerek, "geçmişte irtibatta oldukları âlemi daraltarak, küçülttükleri şehir" yetmez olur bazı gözlere... Âlem üstü âlemdir halleri? Mekânda bırakıp gittikleri mekânla hemhal olsa da bu mirastır mekâna? Hicret ettikleri yere götürdüklerini eksiltmeyerek; aksine biriktirerek?Bu şehrin halen emzirmeye devam ettiği biz insanlar da bu ruhu kaybetmeye devam etsek de, hoyratça tüketsek de, kör edememişizdir henüz bu gözü. Âlemi, daraltarak küçülttüğümüz âlemi büyütmenin reçetesini dostlarda, sevda da bulmuşuzdur? Galiba mekândaki sır da budur?