Muaviye’nin kendi mektubundaki itirafları

Prof. Dr. Haydar Baş, "İmam Hüseyin" eserinde şu bilgileri veriyor:

"Muhammed b. Ebubekir bir mektubunda, Muaviye'ye, elde ettiği iktidar makamı ile ilgili olarak şöyle yazdı: "Bismillahirrahmanirrahim. Ebubekir oğlu Muhammed'den Sahr oğlu Azgın'a. Allah'a itaat edenlere selam olsun. Allah'ın velayet ve imametine sahip olanlar karşısında teslim olanlara selam olsun. Ama sonra Allah-u Teala Muhammed'i seçti ve peygamberliği O'na özgü kıldı. Vahyini alsın ve risaletinin emini olsun diye O'nu seçti. O'nu kendine peygamber etti ve O da kendisinden önceki ilahi kitapları doğruladı ve onu hüküm ve kuralları için kılavuz kıldı.

O, hikmet ve güzel öğütle insanları Allah yoluna davet etti. Tamamen hâlis olarak ve tam bir alçak gönüllülükle davetini kabul edip O'nu doğrulayan, O'nunla birlikte olup iman eden ve emirlerine teslim olan ilk kişi kardeşi ve amcası oğlu Ali bin Ebi Tâlib (a.s.)'dı. O gizli ve açık işlerde Resûlullah (s.a.v.)'i doğruladı ve onu bütün değerli işlere seçti. Ve bütün zararlardan savundu ve Düşmanlarıyla savaştı, dostlarıyla barış içerisinde oldu, ilk başından beri zor ve sıkıntılı durumlarda ve korkunç yerlerde ihlasla ve fedakârlıkla dayandı.

Nihayet her öne geçenden öne geçti. Öyle ki, savaşta onun gibisi bulunmaz, hareket ve davranışta onun benzeri yoktu. Şimdi görüyorum ki, sen kendini onunla bir saymışsın; oysa sen sensin ve o da odur. O her iyiliğe ilk koşan, Müslüman olanların ilki ve insanların arasında niyeti en temiz olanıdır. Öyle bir kişidir ki, evlatları insanların evlatlarının en temizi, eşi kadınların en üstünü ve amcaoğulları arasında dünyanın en üstün amcaoğludur. Fakat sen ve baban bütün hilelerinizle daima Allah'ın dini karşısında azgınlık yapıp Allah'ın nurunu söndürmeye çalışmaktaydınız. Bu düşünceyle diğerlerini etrafınıza çağırır, bu yolda mal verir ve ona karşı diğer kabilelerle ahitleşirdiniz. Yine bu düşünceyle baban öldü onun yolunu sürdürmek için yerine sen geçtin.

Bunun en bâriz delili, Ahzabdan kalanlar münafıkların başları ve Resûlullah (s.a.v.)'e kin besleyenlerin senin etrafında toplanmış ve sana sığınmış olmalarıdır. Ama Ali (a.s.)'ın şahsiyetinin deliline gelince; sahip olduğu apaçık fazileti, üstünlüğü ve İslam'ı herkesten önce kabul etmiş olması dışında, onun ashabı da Kur'an'da fazilet ve makamlarına değinilen, Allah-u Teala'nın kendilerini övdüğü Muhacir ve Ensar'dır. Böyle tanınmış çehreler onunla birlikteydiler. Onun etrafında öyle savaşçılar toplanmışlardır ki, kılıçlarını yıldırım gibi düşmanın tepesine indirir, onun yolunda canlarını verirler ve kanlarını dökmekten çekinmezler. Çünkü fazilet ve şerefi onu izlemekte, zillet ve bedbahtlığı onun emrine itaatsizlikte görürler.

Vay hâline senin! Nasıl olur da sen kendini Ali (a.s.) ile bir tutarsın. O Resûlullah (s.a.v.)'in mirasçısı, vasisi, O'nun evlatlarının babası, O'nu izleyen ilk kişi O'nun -hayatının sonuna kadar- yanında olan, buyruklarını duyan, sırlarını göğsünde gizleyen, işlerinde O'nunla ortaklaşan en son kişidir."

Muaviye, Muhammed b. Ebubekir'e cevap olarak şöyle yazdı: "Ebu Süfyan oğlu Muaviye'den, babasına zulmeden Muhammed b. Ebubekir'e... Selam Allah'a itaat edenlerin üzerine olsun. Mektubun elime ulaştı. Mektubun Allah'ın azamet ve kudretinden, Resûlullah (s.a.v.)'in özelliklerinden bahseden ve aklının kısalığını, babana karşı küstahlık ve eleştirisini gösteren şahsen uydurup eklediğin diğer konuları içermektedir.

Ebu Tâlib oğlunun hakkından bahsetmiş, onun geçmişine, Resûlullah (s.a.v.)'e yakınlığına değinmiş ve O'na yardım etmesinden söz etmişsin, yine onun sıkıntı, zorluk ve korku anlarında canı ve malı ile Peygambere (s.a.v.) yardımda bulunduğunu kaydetmişsin. Sonunda da kendi fazilet ve üstünlüğün hakkında değil, başkasının fazilet ve üstünlüğüne delil getirmişsin. O halde, fazilet ve üstünlüğü senden alarak başkasına veren Allah'a şükrediyorum.

Peygamberimiz (s.a.v.) hayatta iken babanla yan yanaydık. Ebu Tâlib oğlunun hakkını kendimiz için bilirdik. Onun fazilet ve üstünlüğü her ikimize de açıktı. Fakat Allah-u Teala kendi yanında Peygamberi (s.a.v.) için olanı ona verip, ona vaad ettiği her şeyi yerine getirince ve davetini açığa vurup hüccetini muvaffak edince onu kendine çağırdı. Babanla (Ebubekir), Faruk (Ömer) zorla ve çirkin bir şekilde (Ali'yi) hakkından mahrum eden ve onunla muhalefete kalkışan ilk kişilerdi. Çok önceden bu işi yapmayı kararlaştırmış, onun ön hazırlıklarını yapmışlardı. Sonra babanla Ömer ondan kendilerine biat ve yardım etmesini istediler. Fakat Ebu Tâlib oğlu onlardan uzak durdu. Onlara biat ve yardım etmekten sakındı. O ikisi de ona ruhi ıstırap ve kederi tattırdılar. Ve onu öldürmeye kalkıştılar.

Nihayet o da teslim olup onlara biat etti. Fakat buna rağmen o ikisi ecelleri gelip, ölünceye kadar onu işlerine karıştırmadılar; sırlarını ondan gizlediler. Daha sonra sıra onların üçüncüsü Osman b. Affan'a geldi. O da onlar gibi hareket etti…"

Muaviye'nin bu mektubunun özellikle Muhammed b. Ebubekir'i tasdik eden bölümleri alınmıştır. Tam metni, Nasr b. Müzahim'in Vak'at-u Siffin'inde ve Mesudî'nin Müruc'uz-Zeheb'inde kaydedilmiştir. (Alıntı için bakınız; Usul-i Kafi, c.1, s.485).

Muaviye burada halifeliğin gerçekte Hz. Ali'nin hakkı olduğunu ama elinden gasp edildiğini itiraf ediyor. Daha acısı, bunların daha önceden planlandığını da söylüyor."