Öğreneceklerimiz

Pervasızca yaşanmış her dakikanın da hesabı olduğunu unutabiliriz bazen, fakat kader unutmaz, omuzlarımızdaki melekler unutmaz? İnsan kimi zaman pervasızca konuşur sonra o sözler insana pişmanlık olarak geri döner. Yalnız insanın bunu anlaması, fark etmesi için bir sıkıntı ile denenmesi gerekebilir. Hepimiz sıkıntılar yaşarız ancak neden başımıza geldiğini tefekkürümüz sonucunda ayırt ederiz. Bu nedenle her sıkıntı bir fırsattır, öyle ki Yaradan çok merhametlidir, belki de bu yüzden; "Biri bitti derken öbürü de başlar, fe suphanallah."İnsanoğlu edebini gereğince muhafaza etmeyi başarsa da ?ki bu zor bir şeydir- yine imtihandadır, daha edepli olsun diye belki de?Kimi zaman yakın çevremizdeki insanlara bazı hakikatleri anlatmayı ve hatırlatmayı ihmal ederiz, bu ihmalimiz sonucu olan yine bize olur, kabak başımızda patlar, olsun bu da iyidir. Patlayan her kabakla daha uyanık, daha dikkatli, daha iyiliksever, daha sabırlı olmayı öğreniriz, daha yolun sonuna gelmemişizdir. Okuyacak, öğrenecek, tefekkür edecek çok şeyimiz vardır. Eğer bunları fark edecek aşamaya gelmişsek bizden çok şey beklenir; dua beklenir, uyanıklık, fedakârlık, diğergamlık beklenir. Hepsine birden yetişemeseniz de artık hayatınız "adanmış" bir hayat olur. İyiliğe ve iyilere adanmış bir hayat, yorucu olsa da doyurucu olabilir, gönül doygunluğu sağlayabilir.Sizin fark ettiklerinizi başkalarının fark etmesine yardımcı olurken ayrı bir çilenin içine girersiniz, bazen öğretmen, bazen din adamı, bazen bir psikolog gibi konuşmanız gerekebilir." Bana bu rolleri kim öğretiyor?" sorusu aklınıza gelir. Bunları size öğreten başkalarında gördüğünüz ilim ve edeptir. Edep fakat her konuda edep sahibi olmak sizden beklenen, sizin de üzerinde çalışmak zorunda olduğunuz, belki de çalışmaya başladığınız bir kavramdır. Ancak işin ilginç tarafı siz bu yolda yürüdükçe en ince edepleri gerçek sahiplerinde görür ve hayretler içinde kalabilirsiniz. Bu yolun bir başlangıcı vardır fakat sonu yoktur sanki?İşte insan bu tekâmülü gerçekleştirmek için vardır, yoksa hepimiz yemek yeriz ve su içeriz. Gönül ister ki tekâmülümüzü gerçekleştirelim, zor da olsa?