Asla olmaması gereken, yapılması ya da söylenmesi alışılmışın çok çok dışında olan bir duruma muttali olduğumuzda ilk tepkimiz bu olur; olacak şey mi bu, böyle şey mi olur, bu nasıl iştir?
Firavun ailesinden imanını gizleyen bir adam, Hz. Musa'nın tebliğine karşı ayak direyen, inatçılıkta ısrar eden Firavun ve etrafındakilerin kulaklarını açmaya çalışıyor, kafalarında soru işaretleri oluşturarak en azından gelen mesajlar üzerinde bir kez düşünmeleri için uğraşıp duruyor.
Biraz da tarafsızmış gibi davranarak, ortadan konuşuyormuş havası vererek konuya
giriyor:
"Firavun ailesinden, imanını gizlemekte olan mü'min bir adam şöyle dedi: 'Rabbim Allah'tır, dediği için bir adamı öldürecek misiniz? Hâlbuki o, size Rabbinizden apaçık mucizeler getirdi. Eğer yalancı ise, yalanı kendi aleyhinedir. Eğer doğru söylüyorsa, sizi tehdit ettiği şeylerin bir kısmı başınıza gelecektir. Şüphesiz Allah, aşırı giden, yalancılık eden kimseyi doğru yola eriştirmez. Ey kavmim! Bugün yeryüzüne hâkim kimseler olarak iktidar ve saltanat sizindir. Ama başımıza geldiğinde bizi, Allah'ın azabından kim kurtarır?'
Firavun, 'Ben size ancak kendi görüşümü bildiriyorum ve sizi ancak doğru yola götürüyorum' dedi.
İman etmiş olan kişi dedi ki: Ey kavmim! Doğrusu ben sizin için, Nûh kavminin, Âd, Semûd ve onlardan sonra gelenlerin durumu gibi toplulukların başlarına gelen bir sonuçtan korkuyorum. Allah, kullarına bir zulüm dileyecek değildir.
Ey kavmim! Ben sizin hakkınızda o çağrışma gününden korkuyorum." (Mü'min: 28-33).
Firavun ailesinden olan o er kişi, bulduğu her fırsatta, bulunduğu her ortamda hemşehrilerini uyarmaya gayret ediyor, dünya hayatının geçiciliğinden söz ediyor ve ahiret inancını yerleştirmeye çalışıyor ve o ebedi hayatta kavuşacakları ödülleri hatırlatıyor:
"O inanan kimse dedi ki: Ey kavmim! Bana uyun ki, sizi doğru yola ileteyim.
Ey milletim! Şüphesiz bu dünya hayatı geçicidir ama ahiret, doğrusu işte o, kalınacak yurttur.
Kim bir kötülük yaparsa, ancak onun kadar ceza görür. Kadın veya erkek, kim, mü'min olarak salih bir amel işlerse, işte onlar cennete girecek ve orada hesapsız olarak rızıklandırılacaklardır." (Mü'min: 38-40).
Mü'min suresine de adını veren bu inanmış adamın ne kadar yaşadığını, bu altın değerindeki nasihatlerine ne kadar devam ettiğini bilemiyoruz ama şimdi okuyacağımız şu cümlesinden anlıyoruz ki o kadar şefkatli, o kadar babacan nasihatleri karşısında kavminin kör ve sağırlığı devam etmiş ve artık nasihatleri bırakıp sitem etmek zorunda kalmış:
"Ey kavmim! Bu ne hâl? Ben sizi kurtuluşa çağırıyorum, siz ise beni ateşe çağırıyorsunuz." (Mü'min: 41).
Ben sizi nura çağırıyorum siz ise beni nara çağırıyorsunuz.
Ben sizi eşraf-i mahlûk olarak yaratılan insan vasfında kalmaya çağırıyorum siz ise beni aşağılara yuvarlanmaya çağırıyorsunuz.
Ben sizi tek Allah inancına çağırıyorum siz ise beni birtakım putlara tapınmaya çağırıyorsunuz.
Ben size; "Tek olan Allah'a inanın, özgürlüğe kavuşun" diyorum siz ise zorbalara kulluk etmeye davet ediyorsunuz.
Çağırdıkları "narın" ne olduğunu zaten bir sonraki cümlesinde beyan ediyor:
"Siz beni Allah'ı inkâr etmeye ve hiç bilmediğim nesneleri O'na ortak koşmaya çağırıyorsunuz; ben ise sizi, her şeye gücü yeten ve çok bağışlayan Allah'a çağırıyorum." (Mü'min: 42).
Olacak şey mi bu, bu ne haldir, bu nasıl bir iştir?
