Ölüm solmayan gülüm

İnsanın ölümle bu kadar burun buruna yakın olduğu bir başka zaman var mı acaba?

Yada şöyle söyleyeyim; insan hayatının ölüm çeşitlerinden bu kadarıyla iç içe olduğu başka bir dönem var mı?

Bir düşünün, eskilerin ölüm gerekçeleri bir elin parmağı kadar bile yoktu.

İlk akla gelen ölüm nedeni savaş olsa, ikincisi de birkaç çeşit hastalık olurdu.

Verem, sıtma ve diğer bir iki hastalık.

Bunların dışında tertemiz bir çevre, hormonsuz gıda, zehirsiz bir hava, şifa dolu bir tava, geri kalan hava cıva.

Ve al sana 80-90 yıl süren bir ömür.

Ondan daha önemlisi başı yastıkta, azaları yerli yerinde, baş ucunda okunan Yasîn-i Şerif ile teslim edilen ruh.

Peki bugün halimiz nicedir.

İki elin parmağı yanında ayak parmaklarımızı da eklesek saymakla bitmeyen hastalık çeşitleri.

Hepsi de ölümcül cinsten.

Sıralamada ilk sırayı alan kanser.

Sonra beyin kanaması.

Kalp krizi.

Trafik.

İş kazası.

Serseri kurşunu.

Burada bir noktaya ihtiyaç var.

Balkonda çay içen bir masuma kurşunu isabet ettiren serseridir de, evin önünde oynayan çocuklara, evini temizlemekle meşgul olan hanımlara, işine gitmekte olan garibanlara, kısaca hiçbir suçu ve günahı olamayanlara tonlarca bomba yağdıran ne?

Dün bir yetkili, hiçbir suçu günahı olmayan bir Türk kardeşimizi katledenler için, politik bir laf ediyor ve diyor ki; "dindar olmak bir yana bunlar insan bile değildir."

Doğru.

Peki meydana gelen bu gelişmelerde önemli bir katkınız var. ABD'ye ve diğer ülkelere azımsanmayacak kadar katkı sağladınız Irak savaşında. Bu bir yana, binlerce masumun kanının dökülmesine sessiz kalırken ve sadece Samarra'da yaşları 9 ile 65 arası 4 bin kadının ırzına geçen medeni hayvanlar için de aynı ifadeyi kullanmanız gerekmez miydi sayın yetkili?

Biz ölüm gerekçelerimiz sıralamaya devam edelim.

Beceriksiz kişilerin sebep olduğu ölümler.

En sonuncusu 38 vatandaşımızın ölümüne sebep olan "hızlı tren" macerası.

Bilim adamları bu bir çılgınlıktır, bunu yaparsanız insanları öldürürsünüz diye avaz avaz bağırıyor.

Bizimkiler; bunlar bizi kıskanıyor diye yorumluyor söylenenler.

Aynen şu "diyalog" macerası gibi.

Biz yapmayın, etmeyin, eylemeyin, sizin bu yaptığınız bu milleti dinden imandan etmektir dedikçe, karşı taraf "bizi kıskanıyorsunuz" cevabını verdi.

Olan ortada.

Peki insan oğlunun her an ensesinde hissettiği ölümü takıyor mu?

70-80 sene, daha da fazla yaşayan eskiler kadar, yaş ortalaması 40-50'ye düşen günümüz insanı, bizler ölümü ciddiye alıyor mu?

Ölümü ciddiye almak, ona hazırlık olmaktır.

"Öleceğiz be" demek değildir ölümü ciddiye almak.

Hayatı ve ölümü bizi denemek için yarattığını haber veren Allah, bu denemede hangimiz kulluk, hangimiz kıllık, hangimiz ibadat-ü taat, hangimiz taat, taat ile meşgul olacağız bu ortaya çıksın diye bizi dünya sahnesine gönderdi.

O ilim sahibidir. Kimin ne yapacağını çok iyi bilendir O.

Ama yarın mahşer günü, "ben dünyaya gitseydim, kötülük değil iyilik yapacaktım" iddiasında bulunmamak için, önce bizi dünya sahnesine gönderdi, kim ne yapacağını yapsın diye.

Hani adamın biri berbere gitmişti ya.

Koltuğa oturur oturmaz;

Berber efendi saçımın rengi ne? Diye sormuştu.

Berber de:

"Sabret biraz sonra önüne dökülecek, görürsün rengini" demişti ya.

Azrail koltuğuna oturmadan hazırlıklı olalım.