Dağlar gam yüküyle yüklenmiş değil belki, eteklerinde çimenler, çimenlerinde çiçekler, laleler, papatyalar, sümbüller var. Belki ırmakların çağlayışı ağlayışından değil, cuşa gelişinden, sevincinden, coşkusundan olamaz mı?Bir insan bir yerde ağlasa onunla birlikte ağlar, onu seven eşyalar ya da insana öyle gelir. Çünkü insan hüznünün paylaşılmasını ister, coşkusunun paylaşılmasını istediği kadar.İnsan garip bir varlıktır hep sevilmek ister, insanları sevdiğinde daha çok sevildiğini fark eder, bu sefer hep vermeye başlar almaksızın vermeye, öyle ki bir gün bitap düşer. Çünkü o aciz bir varlıktır. O böyle bitap düştüğünde onu diriltecek olan bir sevgi sözcüğüdür. Bir "Nasılsın"dır. Sözcükler çok önemlidir, bir dua, bir niyaz, bir güzel temenni insanın içinde ışıkların yanmasına neden olur. Işıklar önemlidir, duygular önemlidir, düşünceler de önemlidir.Ceviz ağaçları bugün bir dertli, yapraklar hüzünleri taşıyamıyor, alıp başını gitmek istiyor insan bazen fakat gidemiyor. Ceviz ağaçlarının da gidebileceği bir yer yok, bunu herkes biliyor. İşte şükretmek ve daha güzel günler için dua etmek, yaprakları hafifleten rüzgarlar gibi. Sabretmek insanın kendisine sık sık hatırlatması gereken bir hal. Hem de her halimize sabretmek.Dağları uzaktan görüyoruz, onlar orda duruyor, bizler burada duruyoruz. Çağlar boyu aynı dağlar farklı insanlar, farklı medeniyetler görüyor. Biz insan olmanın garip sancılarını yaşarken acaba dağlar hangi sancıların eşiğindedir.Bugün güzel bir gündü, Rabbimize sonsuz hamd-ü senalar olsun. Herkes için iyilik istiyoruz, herkes iyi olsun istiyoruz, çoğu zaman bu mümkün değilse de? Dünyanın düzeni böyle kurulmuş. Kimimiz açlıktan kırılırken, kimimiz tokluktan rahatsız oluyoruz. Allah(c.c.) üzerimizdeki nimetlerin kıymetini bilmeyi nasip etsin.
