Para ve makam tahakkümüne karşı istiklal

Sahih insanî, İslamî, ahlakî, manevî, kültürel değerlere değil de paranın ve iktidar gücünün önünde eğilmek mecburiyetinde bırakılan ve bu sahte değerlere teslim olmaya mahkûm edilen milletler yok olur gider. Türk milleti, bugün bu durumdadır. Bugün Türk milleti, büyük ekseriyetiyle haklı olanın, hakikatli olanın, doğru, iyi, faydalı, güzel değerleri temsil edenin yanında ve tarafında değildir. Çok yönlü operasyonlarla mankurtlaştırılan Türk milletinin büyük bir kısmı, bugün para ve siyasi güç sahiplerini tanrılaştırmakta, kutsallaştırmakta, onlara gönüllü köleliği demokrasi hatta sevap olarak algılamaktadır.  Biz Türk milleti olarak tarih boyunca para ve siyasi, idarî makam kavramlarını kutsallaştırmadık. İslam öncesi Türk toplum ve devlet geleneğinde insanın insan üzerinde parayla ve makamla yani zenginlik ve siyasi güçle tahakküm kurma âdeti hiç olmadı. O dönem Türk geleneğinde milleti adına kahramanlık yapan yani bireysel menfaatlerinden fedakârlık yaparak milleti adına ve kutsalları adına kendini gerekirse feda edebilen insan değerliydi. Oğuz Kağan, bu zihniyetin öne çıkan bir temsilcisiydi.  İslamî dönem Türk toplum ve devlet geleneğinde de kişinin mal ve parayla başka insanlar üzerinde tahakküm kurma geleneği yoktur. Zira o dönemde maddi zenginlik, sadece zayıfları, fakirleri koruyup kollama aracıdır. Siyasi güç ise sadece padişahta vardı, onun dışındaki bütün idareciler ve halk, padişah karşısındaki konumu itibariyle eşitti. Doğrudan idare, padişahın dışındaki yöneticilerdeydi ve onlar da siyasi gücün asıl sahibi olmadıkları için, padişah adına vekil yönetici olduklarının bilincinde olduklarından, halk üzerinde makamlarını tahakküm aracı olarak kullanamıyorlardı. Kullanmaya kalkanlar da gerekli cezayı görüyorlardı. Zira sadrazamın bile kellesi ve ikbali garanti değildi. Bugün geldiğimiz noktada ise Türk milleti, para ve makam sahipleri tarafından esir alınmıştır. Para ve makam sahipleri yani Karunlar ve Firavunlar koalisyonu, kanunları tamamen kendi tasallutlarını, tiranlıklarını, tanrılıklarını koruyan bir zırha dönüştürmüşlerdir. Türk milletinin gerçek istiklali, para ve makam ihtirasından ve para, makam sahiplerinin hükmetme, kontrol altında kıskıvrak ezme, köleleştirme ve hatta yok etme cenderesinden özgürleşmesiyle mümkün olacaktır.  Bu meseleyi büyük Türk şairi Nabi, bir beytinde veciz biçimde şöyle ortaya koyuyor: "Değildir zâta mâil halk, mâl ü câhadur rağbet Dıraht etrafına kimse dolaşmaz bârdan sonra." (Halk, insanın kişiliğine bakmaz. Rağbet, zenginlik ve makamadır. Kimse, meyve toplandıktan sonra ağacın etrafında dolaşmaz). Nasıl kalıcı yüksek insanî şahsiyetle değil de, eğreti makamla var olmaya çalışan zavallı idareciler varsa, aynı şekilde tamamen menfaatini öne alan halk da kişinin insanî değerlerine, kıymetli şahsiyetine değil de onun makamı dolayısıyla elde edeceği kişisel menfaate bakar. Bireysel menfaatini öne çıkaran halk, makam sahibi yöneticilerin kişiliğine değil, makamının kendisine sağlayacağı fırsat ve imkânlara, zenginlerin de yine aynı şekilde kendisine sağlayacağı maddi menfaate bakarlar. Zengin ve yöneticiler, ne kadar değerli birer şahsiyete sahip olurlarsa olsunlar, zenginlik ve makamları elden gittikten sonra menfaatçi halk tarafından yalnız bırakılırlar. Siyasi güç ve makam hiyerarşisinin sadece Türk milletinin işlerinin iyi yürütülmesinde bir adalet mekanizmasına, paranın da Türk halkının ihtiyaçlarını gideren bir araca dönüştüğü gün, Türk milleti tam istiklaline kavuşmuş olacaktır.