“Peygamberler miras bırakmaz” iddiasına cevap-II

(dünden devam…)

Ehl-i Beyt alimlerinin görüşü ise tam tersinedir: "Benden sonra yerime geçecek, mirasıma konacak, yakınlarımdan (amcamın oğullarından) endişelenmekteyim, karım da kısır. Sen bana katından bir oğul ihsan et de bana da mirasçı olsun. Yâkub soyuna da mirasçı olsun ve Rabbim onu rızanı kazanmışlardan et." (Meryem, 5-6) Bu ayetteki "yerisuni" kelimesinden maksat, maldan miras almaktır. Elbette ki bu konu yukarıdaki kelimenin maldan miras almak dışında başka bir mânâya (mesela ilimden ya da nübüvvetten miras alma) kullanılamayacağı anlamına gelmez. Fakat aksini ispat eden kesin bir delil oluncaya kadar bu ayetteki miras, ilim ve nübüvvet mirası değil, mal mirasıdır.

Şimdi "yerisuni ve yerisu min âl-i Yâkub" (… bana da mirasçı olsun Yâkub soyuna da…) ayetinden maksadın ilim ve nübüvvet mirası değil, mal mirası olduğunu ispatlayan delilleri zikrediyoruz: "Yerisuni" ve "yerisu" kelimeleri bu ayetteki maksadın mal mirası olduğunu açıkça göstermektedir. Bunun aksini gösteren kesin bir delil oluncaya kadar da bu böyle kalacaktır. Eğer sizler Kur'an-ı Kerim'de bu kelimenin türdeşlerinin tamamını incelerseniz, Fatır Sûresi'nin 32. ayeti dışında her yerde mal mirası hakkında kullanıldığını göreceksiniz. Nübüvvet ve risalet bir dizi melekeler, çaba ve fedakarlıklar sonucunda yüce insanlara nasip olan ilahi bir feyizdir. Bu feyz sebepsiz yere kimselere verilmez. 

Bununla birlikte bu feyzin miras bırakılması söz konusu bile değildir. Hz. Zekeriya, Allah'tan kendisine vâris olması için bir evlat nasib etmesini istemekle kalmamış, O'ndan bu vârisi pak ve beğenilmiş kılmasını da talep etmiştir. Eğer, Hz. Zekeriya'nın buradaki maksadı mal mirası ise, onun "Rabbim onu rızanı kazanmışlardan et" diye bir talepte bulunması sahihtir. Zira mal vârisinin sağlam ve güvenilir olması istenir. Fakat Hz. Zekeriya'nın buradaki maksadı nübüvvet ve risalet mirası ise onun böyle bir duada ve talepte bulunması sahih olmayacaktır. Bu, Allah'tan bir bölgeye peygamber göndermesini ve bu peygamberi pak ve beğenilmiş kılmasını istemek gibidir. Allah'tan böyle bir duada bulunmanın saçma ve boş bir şey olduğu çok aşikardır. 

Hz. Zekeriya duasında, "… yakınlarımdan (yani amcamın oğullarından) endişe etmekteyim" diyor. Fakat onun bu korku ve endişesi ne içindi? Hz. Zekeriya kendisinden sonra nübüvvet ve risalet makamının kötü ve bu işe kabiliyeti olmayan kimselerin eline düşmesinden mi korkup Allah'tan kendisine bir evlat nasip etmesini istemişti? Bu ihtimalin asılsız olduğu açıktır. Zira, yüce Allah hiçbir zaman  nübüvvet ve risalet makamını sâlih olmayan kimselere bahşetmez. Bu yüzden de Hz. Zekeriya'nın böyle bir endişe ve kuşkusu olmayacaktır. Yoksa, Hz. Zekeriya kendisinin ölümünden sonra dininin terk edileceği ve kavminin  yanlış yollara sapacağından dolayı mı endişe içindeydi ve bu yüzden  Allah'tan bir evlat istemişti?  Öyle bir korku ve endişe yersizdir. Zira, Yüce Allah kullarını hiçbir zaman hidayetin feyzinden mahrum bırakmaz ve sürekli onlar için hüccetler gönderir. Bununla birlikte, maksat bu bile olsa Hz. Zekeriya, Allah'tan bir evlat değil, kavmi için bir peygamber – kendi neslinden olan veya olmayan– isterdi ki, bu peygamber kavmini cehaletten kurtarsın. Fakat, Hz. Zekeriya burada bir vâristen söz etmiştir. Ve yine Sünni alimler bu ayetle ilgili olarak, "Hz. Yahya, baba sının zamanında nübüvvet makamına nâil oldu. Fakat ondan hiçbir miras almadı" diyorlar. "Zira, Hz. Yahya babasından önce şehit oldu. Bu yüzden 'yerisuni' kelimesi nübüvvet olarak tefsir edilmelidir" demektedirler. (devam edecek…)