Resûlullah’ın rıhletinde Hz. Fâtıma-II

İmam Musa b. Câfer'in, babasından şöyle rivayet ettiği bildirilir:

"Hz. Peygamber (s.a.v.) vefat edeceği sabahın hemen öncesindeki gece, Ali (a.s.), Hasan (a.s.) ve Hüseyin'i (a.s.) çağırdı. Onlar gelince de kapıyı üzerlerine kapattırdı ve, 'Ey Fâtıma' dedi. Fâtıma (a.s.)'ı Kendisine yaklaştırdı. Gece buyunca gizli gizli bir şeyler konuştu. Konuşmaları uzun sürünce Ali (a.s.), Hasan (a.s.) ve Hüseyin'i (a.s.) alarak kapıda durdular. 

İnsanlar kapının önünde durmuşlardı. Peygamberin (s.a.v.) eşleri de Ali (a.s.) ve oğullarına bakıyorlardı. Hz. Aişe dedi ki: 'Bu saatte Resûlullah (s.a.v.) ne tür bir iş için Seni dışarı çıkarıp, kızıyla baş başa kaldı?' 

Hz. Ali (a.s.) O'na dedi ki: 'O'nunla niçin baş başa kaldığını ve O'na neleri aktardığını biliyorsun. Bu, Senin, babanın ve iki arkadaşının da içinde bulunduğu bir meseledir.' 

Hz. Aişe ne diyeceğini bilemez oldu, tek kelime etmedi." 

Bihârü'l-Envâr'dan rivayetle;

Ali (a.s.) şöyle anlatıyor: "Çok geçmeden Fâtıma Beni çağırdı. Peygamberin (s.a.v.) yanına girdiğimde zorlukla nefes alıp veriyordu. Bana dedi ki: 'Neye ağlıyorsun ey Ali? Ağlama zamanı değildir bu zaman. Seninle Benim ayrılmamızın zamanı gelmiştir. Seni Allah'a emanet ediyorum, ey kardeşim. Rabbim, Benim için yanındaki nimetleri seçti. Benim ağlamam, kederlenmem ve üzülmem, Senin ve Benden sonra zâyi olacak şu Fâtıma'dan dolayıdır. İnsanlar size zulmetmek için birleşmişlerdir. Ben sizi Allah'a emanet ettim ve Allah sizi emanet olarak kabul etti. Ben kızım Fâtıma'ya bazı şeyler vasiyet ettim, onları Sana anlatmasını emrettim. Sen de O'nun söylediklerini derhal uygula. Çünkü Fâtıma doğru sözlü ve sözleri tasdik edilen, doğrulanan biridir.' 

Sonra Peygamber (s.a.v.) Fâtıma'yı (a.s.) bağrına bastı ve başını öptü ve dedi ki: 'Baban Sana feda olsun, ey Fâtıma!' Bunun üzerine Fâtıma sesli ağlamaya başladı, sonra Babası yine O'nu kucakladı ve şöyle dedi: 'Allah'a yemin ederim ki Senin öfkelenmenden dolayı Allah intikam alır ve öfkelenir. Yazıklar olsun zâlimlere, yazıklar olsun!' Ardından Resûlullah (s.a.v.) de ağladı." 

Hz. Ali (a.s.) şöyle der: "Peygamber (s.a.v.) ağlayınca yüreğimin bir parçası gitti sandım. Çünkü gözyaşları yağmur gibi akıyordu. Gözyaşları sakallarını ve üzerindeki çarşafı ıslatmıştı. Fâtıma'ya (a.s.) sarılmış bırakmıyordu. Başı da Benim göğsümün üzerindeydi. O'na destek oluyordum. Hasan ve Hüseyin de hüngür hüngür ağlıyorlardı."  

(bu bahis devam edecek…)