Sermaye yokluk

Dünya hayatı çok güzel bir biçimde kurgulanmış, her şey çok inandırıcı, ne var ki, ölüm de var. Sevinçler gerçek gibi, acılar, acı çekmeler, sıkıntılar gerçek gibi oysa her şeyin bir hikaye olduğu bir yer var orası da musalla taşı… Dünyaya bu kadar inanmamak, bu kadar kanmamak lazım, ne dersiniz?
Allah (c.c.) dünyayı yaşanılabilir kılmak için, bizlere bazı güzel duygular bahşetmiş; sevgi, muhabbet, merhamet, insaf, tevazu, cömertlik, sır saklama gibi… Bizim gözümüzdeki, gönlümüzdeki perdeler, dünya sevgisi, her türlü hırslarımız ve ihtiraslarımız yukarıda saydığımız güzel duyguların çoğalması ile aşılabilir. "Bir insanı sevmekle başlar her şey" bu cümleyi daha önceki yazılardan hatırlıyorsunuz, peki yaşıyor musunuz, yaşıyor muyuz?
"Bunca yıldır bir hiçliğe gittim Sana geliyorum, yeter artık döne döne bıktım Sana geliyorum" diyor şair, her şeyden vaz geçip Rabbimize doğru yürümeye karar vermek… Ancak bir insanı çok sevmekle başlayan bir süreçtir, seyr–i süluk edenler bu hali bilirler, anlarlar.
"Varlık aleminden geçip ' Mutlak varlık'a varmak için yapılan yolculuğa "Seyr–i süluk" denir. Vahdet şerbetini içmiş büyüklerin ifadesiyle;"Varlığı yoklukla neticelemeyi gaye edinmiş yolculuktur" Salik, elini verdiği zatın terbiyesinde varlığından soyunmak kararı ile bu seyre (yolculuğa) başlar. "Zat tecellisi"ne ermekle yolculuk kemale erer. Aranılan budur. Bulunan mutlak varlıkla varlıklar unutulur". (Makalat, Prof. Dr. Haydar Baş, s. 15)
İlk basamak insanın aynı yolda yürüdüğü kardeşini, kardeşlerini çok sevmesi, onların muhabbetinde yok olmasıdır. Bu hal ancak önyargısız, su–i zansız ve art niyetsiz bir bakışın,bir yaklaşımın, bir davranışın sonucudur. Fedakarlığın, cefakarlığın, vefakarlığın bir neticesidir. Allah (c.c.) cümlemize bu sabrı, bu cesareti, bu arınmışlığı müyesser eylesin.
Yazının mutfağındayız, yazdıklarımızı yaşamaya gayret ediyoruz, yoksa ne manası kalır değil mi?