Suçluluk duygusu

"Bilmem ki nasıl anlatsam nasıl size derdimi?""Aşığız Muhammed'e/Ol Rasul-i emcede/Koyma bizi firkate/Aman Allah'ım aman?" "Adı güzel kendi güzel Muhammed" yine Kendini hatırlattı bizlere, her şeyin bir nedeni olduğunu öğrendik hemen hepimiz. Yazı için hazırlanıyordum ki, bu satırlar aklımdan geçiverdi. Efendimizi (s.a.v.) hatırlamak beraberinde bir tür suçluluk duygusunu da getiriyor demiştik önceki bir yazıda. Bu konuyu biraz irdelemek istiyorum.Resulüllah Efendimiz (s.a.v.) mahlukatın yaradılış sebebi, Allah'ın (c.c.) sevgilisi, habibi, seçilmişi, bütün övgülerin sahibi olabilecek en güzel, en iyi insan, güzel ahlakın tamamlayıcısı, timsali, yaradılmışların en üstünü? Bizler O'nu yaşayabildiğimiz kadar, O'na benzeyebildiğimiz kadar O'nu seviyoruz demektir denilebilir. Lakin O'na (s.a.v.) benzemek kolay değil; bir kere serden geçmek gerekiyor, sonra yardan? O'nun aşkı için, O'nun (s.a.v.) aşkıyla yaşamak, O'nu aklımızdan ve gönlümüzden çıkarmamak gerekli işte bu kolay değil.Herkesten daha cömert olmak, fakirlerin, mahzunların, düşkünlerin yanında olmak, onlara soframızı, gönlümüzü, yüreğimizi açmak, hastaları ziyaret etmek, hep iyilikler ve güzellikler için çalışmak kolay değil. Benlik davası gütmeyi bırakmamız gerekiyor, bu kelimelerin manasını iyi bellemek, kalben uyanık olmak gerekli.Benlik davasından vazgeçmek öyle pek kolayca başarılabilecek bir şey değil. Önce benliğin ne olduğunu fark etmek gerekiyor, nefsin tuzaklarından kurtulmak, kendimize dışarıdan bakabilmek öyle zor ki? Bir davranışın içine benlik karışmış mı karışmamış mı ayırt edebilmek bilinç, irade, uyanıklık gerektiriyor. Ancak benlik davasından vazgeçebilmek Rasulüllah'a yaklaşmada çok büyük bir adımdır, ölmeden evvel ölebilmektir.Kendimizi aştığımız ölçüde O'na (s.a.v.) benzemek mümkün olabilecektir. Laf değil iş yapabilmek kolay değildir. Bu nedenle ne zaman Resulüllah Efendimizi (s.a.v.) hatırlasak içimize bir suçluluk duygusu yerleşmektedir.