Sultanlık ama hangisi?

Bir noktadır varlığım şu alemde. Belki nokta bile devasa kalır yanımda. Galaksiler, yıldız kümeleri, güneş sistemleri, gezegen konvoyları derken dünyaya gelelim. Gökyüzü ne kadar geniş, ufuk ne kadar uzak, kıtalar arasında bir kutlu toprak, bir ülke, bir şehir, bir cadde, bir sokak, bir ev, bir oda ve alemde bir zerre dahi yer kaplamayan ben!..

İnsan; varlık iddiasında bulunan adem. Bütün aleme tasarruf ettiği zannından başka sermayesi olmayan beşer. Kısacık ömrüne uzun hayaller sığdıran zavallı. Geldiği ve gideceği yer aynı; toprak. Gayesi belli, dünyada ebedi olmak.

Bütün alem O'ndan bir lütuf ve ihsan. Oysa hepsini ebediyyen kendinin sanar insan. Dilediğini dilediğine verenin, dilediği zaman da alabileceğini hep unutur. Bir altın vadisi olsa bir diğerinin aşkıyla kavrulur. Gözünü yalnız bir avuç toprak doyurur.

İnsanın asli görevi bu mudur? Hayır! Peki gaye nedir? Kul olmak. "Ben, insanları ve cinleri ancak bana kulluk etsinler diye yarattım" buyurmuş yaradan.

İşte şimdi insan aleme tasarruf eder. Çünkü o, maddeye esaretten kurtulup gerçek kulluğu yakalamıştır. Kulluk demek, alemlerin sahibine dönüp "ben yokum, Sen varsın" demektir.

Artık "adem" olan insan "Adem" olmuş, o toprak kalıp, o madde, gerçek mânâ ile dolmuştur.

Alemde zerre olan insan, mânâsıyla öyle büyümüştür ki alemi seyreder olmuştur. Hep ruhu taşıyan beden artık ruhun taşıdığı olmuştur.

En kamil manada kulluk eden kimdi? Fahri Alem, İki Cihan Servesi Peygamberimiz değil mi? İşte en güzel örnek! Rabbim O'na (sav) Mirac'da bütün alemi seyrettirmedi mi? En güzeli, cemaliyle O'nu (sav) müşerref kılmadı mı? Daha ne isteriz ki! İşte kulluk, işte mükafat!

Bir yanda maddeye esir olmuş beşer, diğer yanda maddeyi esir almış insan. Hangisi daha üstün, hangisi daha güzel; o sultanlık mı, bu sultanlık mı?

Kainatın bir odasındaki ben; "Bir ben vardır bende, benden içeri". Eğer ben, "Ben"i bulabilirsem manada devleşecek küçücük maddem!..

Hava Kuloğlu