Tebessüm

"Gönül
sen ölmez misin/Ölmeye gelmez misin/Saçın sakalın ağarmış/İmana gelmez
misin?"
Rüzgar serin serin esiyor, neredeyse kulaklarımda uğulduyordu. Akşam inmişti,
beyaz tozlu bir yolda yürüyordum, içimden ürpertiler geçiyordu. Sağ tarafımda
sıra sıra kara serviler, sol tarafımda Salihli'nin ışıkları süzülüyordu. Nermin
teyzelere gidiyordum, annem ve kardeşlerim oradaydı. Sonunda evin ışıklarını
gördüm, merdiveni tırmandım trabzanlar sanki üşüyordu. Kapıyı çaldım, kardeşim
açtı, içerde bir kömür sobası yanıyordu, üzerinde bir çaydanlık koyu bir
sohbetin demlerini sürüyordu.
Baş köşede onu gördüm siyah baş örtüsü iri kahverengi gözleri vardı.
Gülümseyerek karşıladı beni, yetmişler, seksenler yüzündeki çizgilerden
okunuyordu, yanına gittim elini öptüm, yumuşacıktı, başımı okşadı. Diğer elinde
bir mendil gözlerinden akan damlaları siliyordu. O diyordu: "Ey koca nene neler
gördün neler geçirdin?" Onun yarı yaşlarında olmama rağmen şimdi bu cümleyle ne
demek istediğini çok iyi anlayabiliyorum, belki anlayamıyorum da bana öyle
geliyor.
Ne idik ne olduk, neredeydik nerelere geldik, yolumuz ruhumuzu tımar etmek
isteyenlerin mekanından da geçti, nefsimizi ıslah etmeye çalıştığımız
dergahlardan da? Akıl yitikliği çektiğimiz günler hafızaya nasıl kazınmış onu
merak ederim. Kelebekler peşinde koşan bir çocukluğumuz, bunalımlarla geçen bir
gençliğimiz vardı. Buna da hamd-ü senalar? Allah'tan ilim ve afiyet istememiz
gerektiğini söylüyor bilenler zaten Peygamberimizin de böyle bir duası
var.
Şimdi şöyle geriye dönüp bir baktığımızda ağlamak içimizden gelse de
gülümseyebilmek? Evet gülümsemek sanki bize daha çok yakışıyor. Bunları
yazarken babamın son nefesinden sonra dudaklarına yerleşen tebessümü
hatırladım. Bir tebessümle "Elveda" diyebilmek bu fani dünyaya, cesaret ister.
Hem bu tebessüm geride kalanlara bir öğüt, bir derstir: "Her şey yalan ölümse
gerçektir."