Ömür dediğimiz ırmak gözlerimizin önünde akıp geçiyor. Kendi hayatımızı izliyoruz ve başkalarının hayatlarını? Bunlar bize yetmiyor bir de dizileri izliyoruz. Halbuki belki de bizim yaşadıklarımız o senaryolardan daha ilginç ve daha zengin. Yaşadıklarımızı tahlil ettiğimizde birbirimizle var olduğumuzu, birbirimizi eğittiğimizi fark ediyoruz. Bu farkındalığı yeterince oluşturabilmek için tefekküre ihtiyaç duyuyoruz.Kimi zaman kendi art niyetlerimizi karşımızdaki insanda görüyoruz, taştan beter katı sözler sarf ediyoruz. Kalıbı aşıp öze varamıyoruz. Bazılarımızın imtihanı böyle? İnsanlarla ilişkilerimizde herhangi bir aksaklık olduğunda bunu karşı tarafa yüklüyoruz: "O öyle yapmasaydı ben şöyle yapmazdım" diyoruz. Ne kadar çocuksu bir mantık değil mi? Bu olguyu görebilmek için bir psikolog ya da bir ermiş mi olmak gerekiyor?Yaptığımız her şeyi Allah için yapmayı bir düstur edinsek, insana huylardan mürekkep bir varlık değil de sadece bir insan olarak bakabilsek? Mesela Resûlullah (s.a.a.) gibi, kaba davrananlara da yumuşaklık gösterebilsek, hataları affedebilsek büyüklük bizde kalır değil mi? Yalnız böyle bir fotoğrafa iyi bakabilmek bunun için de nefsimizi kınayabilmek gerekli. Ne mutlu o insana ki, gerektiğinde nefsini azarlayabilmeyi bilmiş, insanlardan kadın-erkek, çocuk-yaşlı özür dilemeyi ihmal etmemiştir, Rabbine de tevbe etmektedir.İnsanlardan özür dileyen Allah'a da tevbe eder. İnsanların hatırını saymayan Yaradan'ın da hatırını yıkmıştır,Vehb ibn-i Münib (k.s.) dedi ki; "Kişi düşünmeye devam ettikçe iyi bilir. İyi bildiği sürece de iyi amel işler."Rivayet edildiğine göre Abdullah İbn-i Mübarek, Sehl İbn-i Ali'yi düşünürken gördü. "Ona düşünmede nereye vardın?' diye sordu. Sehl şu cevabı verdi: "Sırat Köprüsüne vardım."Ebu Süleyman (k.s.) buyurdu: "Gözlerinizi ağlamaya, kalplerinizi düşünmeye alıştırınız." Çok şükür hepimizin düşünmek için bir beyni ve bir kalbi var. İnsanoğlu tefekkürle var olur.
