Yahudilerin Tevhide itirazları

Prof. Dr. Haydar Baş, "Din Tahripçilerine Kur'an-ı Kerim'in Cevabı" eserinde 'Yahudilerin Tevhide itirazları' hususunda şu bilgileri veriyor:

"Yahudilerin Allah'ı kim yarattı diye sormaları: Bu soru onların İslâm'a itirazda ne kadar ileri gittiklerini göstermektedir. Abd b. Humeyd, Seleme'den, İbnü İshak'tan, Muhammed'den, Said'den şöyle rivayet etmişlerdir: Yahudilerden bir cemaat Resûlullah'a geldi: "Allah mahlûkatı yarattı; peki Allah'ı kim yarattı?" dediler. Peygamberimiz (sav) kızdı, Allah için gazaplandı ve onlara çıkıştı. Ardından Cebrâil (as) gelerek Resûlullah'ı sakinleştirdi ve "Allah'tan, sorduklarına cevap geldi" diyerek İhlas Suresi'ni getirdi: "De ki: Allah birdir, O Samed'dir. (Hiçbir şeye muhtaç değildir. Her şey O'na muhtaç ve varlığını O'na borçludur). Doğurmamıştır ve doğurulmamıştır. Ve O'nun hiçbir dengi yoktur." (İhlas: 1,4).

Resûlullah (sav) bu sureyi onlara okuyunca sorular devam etti: "Bize Rabbini vasfet, O'nun yaratılışı nasıl, kolu nasıl?" dediler. Peygamberimiz (sav) bu sefer daha şiddetli kızdı. Yine Cebrail (as) gelerek sorularının cevabını getirdi: "Allah'ı layıkıyla takdir edemediler. Kıyamet günü yer tamamen O'nun avucunda, gökler sağ elinde dürülmüştür. O Sübhan ve şirk koştuklarından yüce(münezzeh)tir." (Zümer 67). (Elmalılı M. Hamdi Yazır, Hak Dinî Kur'ân Dili, Azim Yay c.X, s.58-59).

Ehl-i küfür ne kadar da birbirine benzemektedir. Zira aynı soruları zamanımızın ateistleri de sormaktadır. Bu da bize zaman değişse de ehl-i küfrün itirazlarının değişmediğini göstermektedir. İbn-i İshak, Ebu Hureyre'den rivayetle şu hadisi bildirmektedir: "İnsanların bazıları sora sora mahlûkatı Allah yarattı ise Allah'ı kim yarattı demeye kadar giderler. Böyle dedikleri zaman, 'Kulhüvellahü Ehad...' okuyunuz. Sonra o adam soluna üç defa tükürsün ve Şeytân-ı racîm'den Allah'a sığınsın." (İbn-i Hişaın, Sîretü'n-Nebi, c.I, s.572)

Yahudilerin Allah'a çocuk isnat etmeleri ve Allah'ın dostları olduklarını iddia etmeleri: Yahudi hahamlarından bazıları Peygamber Efendimize gelmiş ve Allah'ın çocuk edindiğini iddia etmişlerdi. Kur'ân-ı Kerîm'de bu olay şöyle vurgulanmaktadır: "Allah çocuk edindi, dediler. Hâşâ O münezzehtir. Göklerde ve yerde olanların hepsi O'nundur, hepsi O'na boyun eğmiştir." (Bakara: 116).

"Yahudiler, Üzeyr Allah'ın oğludur, dediler. Hıristiyanlar da, Mesih (İsa) Allah'ın oğludur, dediler. Bu onların ağızlarıyla geveledikleri sözlerdir. (Sözlerini) daha önce kâfir olmuş kimselerin sözlerine benzetiyorlar. Allah onları kahretsin! Nasıl da (haktan bâtıla) döndürülüyorlar! (Yahudiler) Allah'ı bırakıp bilginlerini (hahamlarını); (Hıristiyanlar) da rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih'i (İsa'yı) Râbbler edindiler. Hâlbuki onlara ancak tek ilâha kulluk etmeleri emrolundu. O'ndan başka tanrı yoktur. O, ortak koştukları şeylerden uzaktır." (Tevbe 30-31).

"Yahudiler ve Hıristiyanlar 'Biz Allah'ın oğulları ve sevgilileriyiz' dediler. De ki: Öyleyse günahlarınızdan dolayı (Allah) size niçin azap ediyor? Doğrusu siz de O'nun yarattığı insanlardansınız. O, dilediğini bağışlar, dilediğine azap eder. Göklerde, yerde ve ikisinin arasında ne varsa mülkiyeti Allah'a aittir. Sonunda dönüş de ancak O'nadır." (Mâide: 18).

Yukarıdaki ayette geçen "hahamlarını ve rahiplerini Allah'tan ayrı Râbler edindiler" ifadesini müfessirler haham ve papazların Allah'ın haram kıldığını helal, helal kıldığını haram kabul etmeleri şeklinde tefsir etmişlerdir. (Kadı Beydâvi, c.I, s.498) Bu ayetlerin tefsirinde Hatem-i Tai'nin oğlu Adiy şöyle demiştir: "Henüz Hıristiyan idim. Resûlullah (sav) Tevbe Suresini okuyordu: 'Ya Adiy şu boynundaki putu at' dedi. Ben de attım. 'Hahamlarını ve Rahiplerini Allah'tan ayrı Râbler edindiler' ayetine gelince, 'Ya Resûlallah onlara ibadet etmezlerdi' dedim. Salat ve selam üzerine olsun buyurdu ki: 'Allah'ın helal kıldığını haram ederler, siz de haram tanımaz mıydınız?' Ben de 'evet' dedim. 'İşte o, onlara ibadet demektir' buyurdu." (M. Hamdi Yazır, a.g.e; c.IV, s.317-318).

Yahudi ve Hıristiyanların bir arada bulunduğu sırada Hz. Resûl onları İslâm'a çağırdı. "Ya Muhammed! Sen, Hıristiyanlar nasıl İsa'ya tapıyorsa bizim de sana öyle tapmamızı mı istiyorsun?" dediler. Bunun üzerine şu ayet geldi: "Hiçbir insanın, Allah'ın kendisine kitap, hikmet ve peygamberlik vermesinden sonra (kalkıp) insanlara, Allah'ı bırakıp bana kul olun demesi mümkün değildir. Bilakis (şöyle demesi gerekir): Okutmakta ve öğretmekte olduğunuz Kitap uyarınca Rabb'e halis kullar olunuz." (Âl-i İmran: 79).

"Allah fakirdir" demeleri: Peygamberimiz (sav) Benî Kaynuka Yahudilerine bir mektup yazdı, Hz. Ebubekir'le gönderdi. Mektupta onları İslâm'a, namaz kılmaya, zekât vermeye ve Allah için güzel borç vermeye davet ediyordu. Finhas ibn-i Azura, "Allah herhalde fakirdir ki, bizden borç istiyor" deyince; Hz. Ebubekir onu tokatladı: "Aramızda anlaşma olmasaydı, boynunu vururdum" dedi. Finhas, Ebubekir'i Hz. Peygamber (sav)'e şikâyet etti. Bunun üzerine şu âyet-i kerîme indi: "Allah onların "Allah fakirdir biz ise zenginiz" demelerini işitmiştir. Dediklerini ve peygamberleri haksız yere öldürmelerini yazacağız. Onlara "ateş azabını tadın" diyeceğiz." (Âl-i İmrân: 181).

"Allah bir şey indirmedi" diye iddia etmeleri: Yahudiler sırf İslâm'a muhalefet olsun diye birbirini nakzeden, tutarsız iddialar ortaya atmışlardır. Hissî ve peşin fikirlilikle, sırf kendilerini tatmin için, gurur ve kibirlerinin gereği olarak İslâm'a itiraz etmişlerdir. Peygamberimiz (sav), Yahudilerden Malik-i ibnü's-Sayf'a sorar: "Allah'a ant vererek soruyorum: (Tevrat'ta) "Allah şişman hahama buğzeder" diye bir şey gördün değil mi?" As Sayf: "Evet" der. Peygamberimiz (sav): "Sen de şişman hahamsın; Yahudilerin yedirdiği şeylerden semirmişsin" deyince; orada bulunanlar güldüler. Malik İbnü's-Sayf kızdı ve Hz Ömer'e dönerek: "Allah beşere bir şey indirmedi" deyip bütün peygamberliği kökten inkâr etti. (Taberi, Câmiu'l Beyan, c:VII, s:162; Kadi Beydavi, c:I, s:390).

Bu olay üzerine şu âyet-i kerîme indi: "(Yahudiler) Allah'ı gereği gibi tanımadılar. Çünkü: "Allah hiçbir beşere bir şey indirmedi" dediler. De ki: Öyle ise Musa'nın insanlara bir nur ve hidayet olarak getirdiği Kitab'ı kim indirdi? Siz onu kâğıtlara yazıp (istediğinizi) açıklıyor, bunların birçoğunu da gizliyorsunuz. Sizin de atalarınızın da bilemediği şeyler (Kur'ân'da) size öğretilmiştir. (Resûlüm)sen "Allah" de, sonra onları bırak, daldıkları bataklıkta oynayadursunlar." (En'âm: 91).

Burada Yahudilere has karakter yine kendini belli etmektedir. Daha önce onlar: "Bize Musa'ya gelen kitap gibi bir kitap getir" demişlerdi. Şimdi de: "Beşere kitap inmemiştir" diyerek önceki sözlerini nakzediyorlar. İşte böylece işlerine geleni, arzularına uyanı tercih edip kuru iddiada bulunuyorlardı. Bu halleri onları aynı zamanda şu âyet-i kerîmenin kapsamına dâhil etmektedir: "Allah'ın nurunu ağızlarıyla (üfleyip) söndürmek istiyorlar. Hâlbuki kâfirler hoşlanmasalar da Allah nurunu tamamlamaktan asla vazgeçmez" (Tevbe: 32).

"Allah'ın eli bağlıdır" iddiası: Yahudiler, Allah'a cimrilik izafe ederek "Allah'ın eli bağlıdır" dediler. Kur'ân bu hususa şöyle cevap veriyor: "Yahudiler: "Allah'ın eli bağlıdır (sıkıdır), dediler. Hay dedikleri yüzünden elleri bağlanası ve lânet olasılar! Bilakis, Allah'ın elleri açıktır, dilediği gibi verir. And olsun ki, sana Rabbinden indirilen, onlardan çoğunun azgınlığını ve küfrünü artırır." (Mâide:64). 

Cenâb-ı Hak indinde her şey bir hesaba göre cereyan eder. Bu ezeli takdir kimsenin keyfıne göre değişmez. "Dilediğine hesapsız rızık verir" (Bakara: 212 ). "Dilediğine rızkı açar, dilediğine kısar." (Ra'd: 26). "Allah kullarına rızkı bol bol verseydi, yeryüzünde azarlardı fakat (rızkı) dilediği ölçüde indirir." (Şura: 27). "Kim Allah'tan korkarsa, Allah ona bir çıkış yolu ihsan eder. Ve ona beklemediği yerden rızık verir. Kim Allah'a güvenirse; O, ona yeter. Şüphesiz Allah her şey için bir ölçü koymuştur." (Talak: 3).

İbret alınacak bir gerçektir ki; Kur'ân'da geçtiği üzere dedikleriyle kendi elleri bağlandı ve mel'un oldular. Gerçekten de takdir-i İlahî; tarih boyunca Yahudiler cimrilikten kurtulamadılar. Daima zillete uğradılar ve felaketten felakete sürüklendiler. Bu hal, onların lânetlenmelerinin sonucu idi. Bu gerçekleri anlatan bazı âyet-i kerime meallerini zikredelim:

"Aralarına, kıyamete kadar (sürecek) düşmanlık ve kin soktuk. Ne zaman savaş için bir ateş yakmışlarsa(fitneyi uyandırmışlarsa)Allah ona söndürmüştür. Onlar yeryüzünde bozgunculuğa koşarlar, Allah ise bozguncuları sevmez." (Mâide: 64).

Yahudilerin kalpleri birbirine uymaz. Ne zaman ki Allah'ın Resûlüne karşı harp ve fitne çıkartmak istemişlerse; Allah aralarına bir anlaşmazlık sokmuş ve Resûlünü onların şerlerinden korumuştur. Yahut ne zaman ki bir toplulukla savaşmak istemişlerse yenilmişlerdir. "Râbb'in, elbette Kıyamet gününe kadar onlara en kötü eziyeti yapacak kimseler gönderileceğini ilan etti. Şüphesiz Rabb'in, cezayı çabuk verendir. Ve O, bağışlayan, pek esirgeyendir." (Âraf: 167).