Yaman haber

Olağanüstü günlerden bir gün yaşanıyordu

Karadeniz'in bu yakasında

Kıyıları döven dev dalgalar gözyaşı misali tekrar denize karışıyordu

Sahil şeridindeki bütün şehirler kulaklarını dört açarak dalgaların çırpınış seslerini dinliyordu

Kelimenin tam anlamıyla o gün Karadeniz yaman çırpınıyordu

İşitme yetisini yitirmemiş olanlar karşı kıyılarda bile duyuyorlardı bu çırpınış seslerini

Kuşların uçuşunda bir telaş vardı

Direklerden direklere tepelerden tepelere uçarken sanki dört bir yana bir yaman haber uçurur gibiydiler

Bazıları yaydan boşanmış ok gibi kafilenin arasına dalıp dalıp uzaklaşıyordu.

Yeni duyulmuş bir yaman haberin sızısı ile dolaşıp duruyorlardı şehri baştan başa

Trabzon-Akçaabat arası ne ki onlar için

Rüzgar daha bir deli esiyor, bulutlar ise sanki yürümüyor adeta koşuyorlardı

Bulutların tören geçişinden ötürü güneş de bir görünüp bir kayboluyordu

Her zamanki gibi şehirde koşuşturan insanlar arasında dilden dile dolaşan bir de yaman haber vardı

Bakışlarda hüzün, alınıp-verilen selamlarda hep hüzün hakimdi

Dört yolun kesiştiği noktadaki büfede bir radyo sesi geliyordu:

"Hastane önünde incir ağacı/Doktor bulamadı bana ilacı"

Korona salgınına karşı tedbirler cümlesinden olarak adeta boş dolaşan minibüslerden birine atladı, orada da yanık bir ses:

"Şu yüce dağları duman kaplamış

Yine mi gurbetten kara haber var?

Seher vakti bu yerde kimler ağlamış?

Çimenler üstünde gözyaşları var"

Kara haber… Yaman haber… Seher vakti çimenler ve çimenler üstünde gözyaşları…

Nisan'ın tam ortası… Şimdi şehitlik tepesinin tam da çayır-çimen zamanı ve gözyaşı bekleyen çimenler…

Kimler ağlamamış ki?