Sanki şu akşam saatlerini omuzlarımızda taşıyoruz. Akıl, duygu, yollar, insanlar, fikir ve güneşin batışıyla ufukta hâsıl olan renkler bizlere yorgunluklar veriyor, biliyorum. Bu yorgunluğun adını anmak bilmiyorum artırıyor mu yorgunluk duygusunu? Bu duygudan kopup gelen ve dillerimizden dökülüveren kelimeler sanki bir fincan çayla geçmiş zamanlardaki yerlerini alıveriyor. Gerçekten bir fincan çay nelere kadir oluyor omuzlarımıza inen yorgun akşamlarda?Fikir ve duygu insan beyninde nice karmaşık biyokimyasal olayların sonucu olarak her insanın kendine özgü karakterinin oluşumunda ve gelişiminde rol oynuyor. Bizi yoran kimi zaman fikirlerimiz ve duygularımız oluyor. Neden insan kendisini yoran fikirlerle, duygularla meşgul oluyor? Çünkü henüz "arıyor". Neyi arıyor? Siz, bu satırları gözleriyle takip eden okuyucu, neyi arıyorsunuz? Bu konudaki fikirlerim şöyle; bizler, bizleri, bizlere anlatabilen her ne varsa onu arıyoruz. Çünkü bizler kendimizi tanımak istiyoruz. İnsan denen "harika" canlılar oluşumuz ve fakat kendimizi yeterince anlayamamış, çözememiş olmamız arayışımızın temel nedenlerindendir.İnsan diğer bir insana olan duygusuyla ve davranışı ile değer kazanır. Bizleri yücelten duygularımız ve fikirlerimizdir, bizleri alçaltan da hiç şüphesiz onlardır. Duygularımızı ve fikirlerimizi güzelleştirmek için onlar üzerinde kafa yormamız gereklidir. Her güzellik bir emeğin, bir işçiliğin, bir özverinin sonucudur. Doğuştan getirdiğimiz özellikleri güzellikler haline getirmek için bizlere bir mühlet verilmiş. Aklın verasına ulaşabilmek için de? Akıl her ne kadar bir problem çözme yeteneği olsa da bize asıl lazım olan gönüldeki aklıdır bir başka deyişle gönülle birlikte çalışan akıldır.Fikir ve duygu yorgunluğu insanı geliştiren yorgunluklardır, birbirimizi anlamak, birbirimizi sevmek, birbirimize bazı kıymet verdiklerimizi feda edebilmek için bu yorgunluklara ihtiyacımız var diyorum.
