Zulme alışılır mı?

Üç aylara girdik diye sevinelim dedik, fakat Müslüman coğrafyasında yine zulüm, yine kan, gözyaşı vardı, sevincimiz buruktu.Geçen bayramlarda, kandillerde Irak'taki, Filistin'deki, Doğu Türkistan'daki kardeşlerimiz sevinçleri, gönül ferahlığını yaşayamadılar, şimdi bunlara Lübnanlı mazlumlar eklendi, başımızı çenemize dayayıp düşünmemiz gerekiyor.aBD Dışişleri Bakanı Condelezza Rice Güneydoğu Asya ülkeleri ile ilgili bir konferanstan sonra dünya barışı için(!) bir piyano resitali vermiş. Kırmızı şifon bir elbise giymiş, bir Malezyalı kemanıyla eşlik etmiş. Şimdi dünya barışı için, gülelim mi ağlayalım mı?ABD Dışişleri Bakanı ile barış kelimesini yan yana getirmek için çok uğraştım fakat bir türlü olmadı. Haberi veren televizyon kanalının rahatlığına ve aymazlığına da şaştım doğrusu. Adamlar senelerdir Iraklı Müslüman kardeşlerimizi ağlattılar, inlettiler, işkence ettiler, kanlarını akıttılar, bizim içeridekilerden bazıları farkında olarak veya olmayarak bu hareketin bir şekilde arkasında oldular ne yazık!Bundan daha da üzücü olan ne var biliyor musunuz?Zulme seyirci kalanların zulme alışmaları. Sanki Irak'taki, Filistin'deki, Lübnan'daki Müslümanlar "zulme bağışıklık geliştirmek" zorundalar. Biz parmağımıza bir diken batsa "ah" diyoruz. Mazlumlar kimyasal silahlarla yakılıyor, evleri başlarına yıkılıyor, çocuklarını kaybediyorlar, çocuklar annelerini kaybediyor, bizim gözümüzden bir damla yaş yok ya!Bütün bu vahametin karşısında her devirde mazlumların koruyucusu, kollayıcısı olmuş Türk milletinin Başbakanı Erdoğan'ın kaşlarını çatıp, haklı bir eda takınıp birilerini kınamasını, uyarıda bulunmasını beklerdik. Bu savaşlar, bu zulümler aslında bizim için de bir imtihan. Bakalım ilgileniyor muyuz, bakalım üzülüyor muyuz, bakalım sorumluluk hissediyor muyuz?Bakalım oruç tuttuğumuz Recep günlerinde su bulma umudu olmayanları anabiliyor muyuz?Ellerimizi açıp, boyunlarımızı büküp dua edebiliyor muyuz?Umarım bu yazı vicdanımızı rahatlatmaktan öteye geçer.