Ayet ve hadis ışığında sadaka-V

(dünden devam...)
İbn-i Abbas'ın rivayet ettiği bir hadis-i şerifte, bu ayetlerin (İnsan suresi 5-12) nüzul sebebi şöyle anlatılır: 
Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin küçükken hastalanmışlardı. Peygamberimiz (s.a.v.), ashab-ı kiramdan birkaç kişi ile torunlarını ziyarete geldiler. Bu esnada ziyaretçilerin bazıları Ali'ye (r.a.), "Ya Ali! Çocukların için bir nezir yapmak istemez misin?" dediler. Hz. Ali (a.s.) ve Hz. Fâtıma (a.s.) da Allah'ın rızasını talep ve ona şükretmek ve çocuklarının şifa bulmasını Cenab-ı Hak'tan niyaz etmek üzere üç gün oruç tutmaya nezrettiler. 
Derken çocukları hastalıktan kurtuldular. Bunun üzerine Hz. Ali (a.s.) ve Hz. Fâtıma (a.s.) oruçlarını tutmaya niyet edip başladılar. Lakin iftar için yiyecekleri yoktu. 
Hz. Ali Hayberli Şem'un isminde bir yahudiden üç gün iftar edebilmek için ödünç olarak üç çömlek arpa aldı. Hz. Fâtıma (a.s.), arpanın bir çömleğini öğütüp kendi adetleri kadar, yani 5 tanecik ekmek yaptı. Akşam olmuş iftarı bekliyorlardı. O sırada bir fakir (miskin) gelip; "Esselamu aleyküm ya Muhammed'in Ehl-i Beyt'i! Ben Müslüman bir fakirim. Beni doyurunuz ki Allah da sizi cennet sofraları ile doyursun" dedi. 
Onlar da derhal sofralarındaki ekmekleri bu fakir-miskine ikram ettiler. Ve Hz. Ali (r.a.) Hz. Fâtıma'ya (r.anha) hitaben; "Ey insanların en hayırlısının kızı! Ey iman ve şerefin kemaline sahip olan Fâtıma! Görüyorsun, ciğerleri parçalayıcı haliyle kapıda duran şu miskin, açlığını bize arz ederken, hal diliyle Allah'a naz ve niyaz etmektedir." 
Hz. Faâıma (a.s.) ise Hz. Ali'ye (a.s.) cevaben şöyle dedi: "Ey amcamoğlu! Emrinize amadeyim. Gerçi o miskini hoşnut edecek ve memnun kılacak bir şeye sahip değilim. Fakat umarım ki aç bir kimseyi doyurmak suretiyle hayırlı insanlardan sayılıp cennete girer ve şefaate ererim." 
Bir lokma almadan sofralarındaki ekmekleri fakir-miskine verdiler, kendileri su ile iftar ettiler. 
Ertesi gün oruçlarına devam ettiler. Hz. Fâtıma (a.s.) o gün arpanın ikinci ölçeği ile ekmek yaptı. Akşam yaklaşınca ekmeği sofraya koydular ve iftarı bekliyorlardı. Derken kapıya bir yetim gelerek;  "Esselamu aleyküm ya Muhammed Ehl-i Beyt'i! Ben muhacir çocuklarından bir yetimim. Babam Akabe harbinde şehit oldu. Beni doyurunuz, beni doyurunuz! Allah da sizi cennet taamları ile doyurur" dedi. 
Yine ekmeklerini yetime ikram ettiler. Ve su ile iftar ederek o akşam da aç yattılar. 
Ertesi gün Hz. Fâtıma (r.anha) üçüncü çömlekteki arpa ile ekmek yaptı. Akşam olunca yine sofrayı önlerine koydukları sırada, bu sefer de kapıya bir fakir esir gelerek seslendi: "Esselamu aleyküm ey Allah'ın Elçisinin Ehl-i Beyt'i! Ben esirlerden biriyim. Bana ikram ediniz ki Allah da size cennet taamlarından ikram eylesin" dedi. 
Bu kez de sofralarındaki yiyeceği esire ikram ettiler. 
Bu davranışlarıyla birlikte İnsan Suresi 8. ayeti nazil oldu: "Hakiki mü'minler Allah'a olan muhabbetlerinden dolayı kendi yiyeceklerini miskine, yetime ve esire ikram ederler." (detaylı bilgi bknz. Prof. Dr. Haydar Baş, İmam Ali). 
Bütün bu ayet ve hadislerden görüyoruz ki malımızı ve canımızı Allah yolunda infak etmek, hayır ve hasenatta bulunmak, sadaka vermek, gerçek ilim sahibi olan alim insanlardan ilim öğrenmek ve öğrendiğimiz hak olan ilmi bilmeyenlere öğretmek, yardım ve iyilikte bulunmak en büyük sadakadır. Ve bunu da yapabilmenin en güzel yolu ise Ehl-i Beyt'in ve Ehl-i Beyt yolundan olan büyüklerimizin hayatını örnek alıp onlar gibi yaşamaya çalışmaktır. Bunu yapabildiğimiz takdirde ise inşaallah Rabbimizin rızasını ve hoşnutluğunu en güzel şekilde kazanmış olacağız. 
Rabbim rızası doğrultusunda yaşabilmeyi ve vesile olmayı hepimize nasib eylesin. Ramazan-ı Şerif ayımız mübarek 
olsun.