Yazının mutfağında karşımdaki duvara bakıp, büyük, güzel çınar ağaçları düşlüyorum gölgelerinden çaylar akan. Kekik kokuları duyuyorum ellerimin dokunduğu yapraklardan, galiba memleketimi özlüyorum. Ağlamak istiyorum bu vakitlerde gündüz geceye karışırken, hafif bir serinlik de çıkmışken, özlem yüreğimde kabarıyor. Rüzgarla sallanan yapraklara bakıyorum, evet, bugün gerçekten ağlamak istiyorum.Allah dostları belaları, ibtilaları neredeyse bir mükafat olarak görür ve sürur ile karşılarlarmış, onlara özeniyorum. Allah dostu demek bile içimize neş'e veriyor. Allah dostu olabilmek nasıl bir yeterlilik? Yani acaba hangi kitapları okumak gerekiyor, acaba hangi zorluklardan geçmek, acaba hangi sevdalara düşmek, kaç kere tevbe etmek, kaç kere salavat getirmek gerekiyor? Bir Rabia tül Adeviyye, bir Hasen-el Basri, bir Bayezid-i Bestami olabilmek için kaç fırın ekmek yemek gerekli?Evliya olabilmekle ekmek yemek arasında bir bağlantı olabilir mi gerçekten?Karşımdaki duvarda bir hüzün var bugün. Sanki bir cenaze çıkmış evden, son yolculuğuna uğurlanan bir insanın ardından hissedilenler yabancı değil bana? "Son yolculuk" ne güzel bir tamlama, geriye dönüş yok, son defa yolculuk yeşiller içinde ölü, sırlar içinde ölüm sen ne güzelsin! Ölüm sen ne garipsin, şimdi güneş renklerle batarken ölüm sen ne renksin? İmtihanlar aleminin sonu, en büyük imtihan son nefes, sanki bana uzak değilsin.Memleket deyince ölüm aklıma gelir, ölüm deyince memleketim. İnsan bir Allah dostu olmadan ölmek istemiyor, zorluklara katlanabilmek için de oldukça güçlü olmak gerekiyor. Ölümü istemek kolay, Allah dostu olabilmekse kolay değil. Biz zor olanı seçelim.Allah dostu olabilmek için yine soruyorum hangi duyguları tatmış olmak, nefsin hangi arzularından vazgeçmiş olmak, kaç kere tevbe etmek, kaç kere tevhid etmek ve kaç kere ve ne kadar gözyaşı dökmek gerekli bilen var mı? Allah'ım bizleri arındır, Senin dostluğuna layık olabilmeyi nasip eyle...
