Bugünkü ahvalim

Suç, samur olsa kimse giyinmez bilirim!
Dünyanın en zor bozulan ortaklığının da, "Suç Ortaklığı" olduğunu da, yaşayarak, görerek öğrendim.
Asla enaniyet olmamak kaydıyla -izninizle- bugün, kendimi sorgulayacak, bazı itiraflarda bulunacak yaptırımını kendim uygulamak üzere, kendimi yargılayacağım!
Benlik, bencillik, enaniyet şeytanlıktır bilirim ve bu konuda Allah'a sığınırım.
Hani; "Kişi, herkesi kendisi gibi bilir" demiş ya atalarımız, ben de herkesi kendim gibi bilirim ve bu yüzden niyetlenen herkesin beni bir kere kandırma şansı mutlaka vardır.
Çünkü ben, kim olursa olsun söyleyene ve söylediğine inanırım. Bu yüzden kayıplarım olmuş mudur? Evet! Şu anki Mustafa Aslan'lığımı da, bu özelliğime borçluyum, verene şükür..
Bilirim ki, 79 milyon nüfuslu Türkiye'de, 1.86 cm. boyunda, 110 kg. ağırlığında tek adam ben değilim! Arama motorlarına sorulduğunda sayısız Mustafa Aslan çıkar ama -benden başka- hiç biri ben değilim!
Sevenlerim -Allah hepsini var etsin- beni huyumla severler, sevmeyenlerim -canları sağ olsun- beni bu huysuzluğumdan dolayı sevmezler!
Sözümü hiç bir ortamda esirgemem, huysuz tarifim de buradan kaynaklıdır!
Kimsenin beni yalanlarına şahit göstermesine izin vermem!
Yaptığımı inkâr etmem, yapmadığımı asla yaptım demem! Yapmadığım hiç bir fiilin üzerime atfedilmesini de, -kıyametler kopsa- kabul etmem!
"..mış"lı, "..miş"li sözlerin rivayet olduğunu, yani bir yerlerden duyulmuş, kaynağı belli olmayan sözler olduğunu bilir, itibar etmem ve asla "..mış"lı, "..miş"li anlatım yapmam!
Görüp bildiklerim, toplum yararınaysa, geçmişte bana zarar veren bir davranışın, her zaman herkese zarar vereceğini bilerek, bazı yaşadıklarımı paylaşıp ortadan -sevenlerime- uyarı görevimi yapmaya çalışırım!
Biz; Rumeli'ni Anadolu, Anadolu'yu Avrupalıların söylemiyle "Turqia" ederek vatanlaştıran bir neslin ahfâdıyız!
Bu vatan da, bu devlet de, bu Cumhuriyet de atalarımızdan bize mirastır! Mirasa, emanete sadakat ise ahlak ve iman gereğidir.
Bazı itiraflarda bulunacağım dedim!
Bendenizi tanıyanlar bilirler ki, mer'î/şu ân geçerli yasaların suç sayacağı, yazısız ahlâk kurallarının "ayıp" sayacağı davranışlarım, yok denecek kadar azdır. Bu da ailemden aldığım terbiye ve eğitimle "ayıp"ı kanuni yasaklardan çok daha fazla önemsediğimdendir. Bazen kanunun suç sayacağı fiilleri işleyip, cezasını yüksünmeden yattığım olmuştur, yine yapabilirim ama utanmaktansa ölmeyi tercih ederim.
Yani ayıpa tahammülüm yoktur.
Dolayısıyla ayıp etmemek için, kırk düşünür bir söylerim! Bu yaşıma kadar ne söylediğim sözümü, ne de yaptığım hiç bir fiili inkâr etmedim, Allah'ım ettirmesin!
Ateşin yaktığını, taşın baş yardığını, durgun suyun adam boğduğunu bilirim!
Bildiğimden hareketle yakın olduklarımı, bana yakın olanları, sözümün hükmü kadar ateşten, baş yaracak taştan ve boğacak sudan korumaya çalışırım!
Bazen çıldıracak derecede kızgınlıklarım olur!
Bir zamanlar; "Her yaşın bir hükmü var" gerçeğinden hareketle yaşımın gereğini yapardım ama yaş kemale erdikçe, çoluk-çocuğa, torun-torbaya karıştıkça onların başlarına bir gaile açmamak için susarım!
Bazen dikkat çeken suskunluğum, öfkemdendir!
Bu aralar da ziyadesiyle öfkeliyim, dolayısıyla suskunum!
Kabıma, bulunduğum mahale sığmayan, kıpır-kıpır kaynayan beni, kaplumbağa misali sırtımda taşıdığım kabuğuma mahpus ettim!
Evden alış-veriş harici çıkmıyorum, mahallimi terk etmiyorum! Çok özlemiş de olsam öfkemden dolayı inciteceğimi bilerek, kıymet verdiklerimle de görüşmeyi becerebildiğimce aza indirgedim!
Bulunduğum her ortamda, katıldığım her mecliste mensubu olduğum fikriyatın Başı hatırlanır. Seven, sevgisini söyler; sevmediğini söyleyenden bahse konu zâtı tanıyıp tanımadığını sorarım. Tanımıyorsa, tanımadığı birine ancak müfterilerin veya en kibar haliyle akılsızların kızabileceğini söyler sustururum!
Çünkü bilirim ki; bir kişiyi sevmek için de veya ona kızmak için de kişiyi tanımak şarttır!
Tanımadığını sevenle, tanımadığına kızan -nazarımda- eş değerdedir!
Akletmeyenlerdendir!
Kendine zulmedenlerdendir!
Zavallıdır!
Yardıma muhtaçtır ve her insanın, insana karşı yardım mükellefiyetini bize, yazısız ahlak kurallarımız emreder!
Bugün çok; "Bilirim!" dedim, bağışlayın! Asıl bildiğim, hiç bir şey bilmediğimdir ama bilirim ki, şiir sözün özüdür!
Saatlerce sohbette anlatılamayan meram, şiirle rahat ifade edilir. Daha önce paylaştığım bir şiirimden alıntılar yaparak ufacık müdahalelerle halimi arza çalışayım, daha kolay olacak:
 
GÖZE GELDİK
Görmeğe çırpındım yandım yakındım,
Gözüm aydın gözüm, göz göze geldik!
Uzak durdum, sırrım gibi sakındım;
Sırrım isyân etti, göz göze geldik,
O dillere düştü, biz göze geldik!..
 
Özledikçe gıybet ettim kendimle
Zora kafa tuttum yürek fendimle.
Yarama tuz basan sahte hekimle
Gözümü açınca yüz yüze geldik,
Namert gıybet etti, biz göze geldik!...
 
Akıl erer mi hiç âşık işine?
"Cânımı veririm bir gülüşüne!"
Bin-bir niyâz ile girip düşüne,
Rüyada kaç kere göz göze geldik,
Rüyamı anlattım, biz göze geldik!..
 
Görmek için hep yollara bakındım,
Sessiz durup sâkin rolü takındım.
O uzaktı, ben hep O'na yakındım,
Hasretime doydum, söz söze geldik,
Kör olsun kem gözler! Biz göze geldik!..
***
Bugünkü yazdıklarımı, köşe yazısı saymayın!
Ki, değil zaten! Bugün, kendimi sorgulayıp, bazı itiraflarda bulunup yaptırımı bana kalmak kaydıyla kendimi yargılamaya niyetlendim ama kör olası nefsim izin vermedi galiba!
"AKIL, KULLANILACAK BİR ARAÇTIR. İNSAN GÖNÜLDÜR, GÖNÜL..." Vesselâm...
Selâm, sevgi, duâ...