Deruni bir yazı

"Ben ölünce bütün yıldızlar yerlerinden düşecek, tabii sadece benim için."
Bazen kendi hayatımızın içinde yer alırız, kimi zaman hayatımıza dışardan bakarız, kimi zaman farkında olmadan rol yaparız. Kimi zaman gururumuzu korumak, kollamak adına inanmadığımız şeyleri söyleriz. Bazen kendimizle ilgili konularda kendimize yalan söyleriz, kendimize yalan söylediğimizi fark ederiz. "Kendime karşı dürüstüm" diyebilmek büyük cesaret ister. Kimi zaman gerçekleri görmezden geliriz ruh sağlığımızı korumak adına, oysa ruhumuz her şeyin farkındadır. Biraz derinlere daldırdım sizi, hazır dalmışken birkaç inci tanesi çıkaralım; insan birçok sorununu sevgiyle halledebilir, sevginin gücüne inanmalıyız duanın gücüne inandığımız kadar. Bir buz kütlesinin üzerine "sevginin gücü" yazmışlar, harfleri oluşturan çizgiler erimiş her nasılsa. Sevgi gerçekten ılımlı bir güzellik ne dersiniz?
Kimi zaman seviniriz insan olduğumuz için, düşünebiliyor, hayal edebiliyor, kıyaslayabilir ve üretebiliyor olduğumuz için. Kimi zaman da üzülürüz insan olduğumuz için, gönüller yıktığımız, duygularımızla yüzleşemediğimiz için… Neyse bu kadar yeter.
Yazının mutfağındayız, bilmem ki nasıl devam etsek. Duygularımız… Ne onlarla olabiliyoruz ne de onlarsız. Yalnız duygularımız, mantığımız ve fikirlerimiz bir düzen içinde akmalı diye düşünüyoruz.
Yazıya başlarken ölüm ile ilgili bir şeyler karalayacağımı zannediyordum, oysa hayatın tam da ortasındayız şimdi, gerçi bir gün hepsi hayal olacak. Hafızamız şimdiye kadar neler kaydetti neler… Daha neler kaydedecek neler, hepsi; "Nasıl iyi bir insan olabilirim" sorusunu güzelce cevaplayabilmek için. İşte böyle bir idealimizin olması her türlü güzelliğin fevkindedir. Bizi dimdik ayakta tutabilen ideallerimiz olmalı "iyi insan" olmaya çalışmak yeter de artar bile…
Derdimiz iyi insan olmak olursa, Allah, bizden öteki dertleri bir şekilde alır belki de.