Dünya küreselleştikçe insanoğlu bencilleşiyor

Ciddi bir yanlışlık var. Büyük bir hesap hatası var bu işte:
Dünya küreselleştikçe insanoğlu asosyalleşiyor, bencilleşiyor, içine kapanıyor. 
Prof. Dr. Haydar Baş hocamız, insan gönüldür gönül, demişti yıllar önce... Türk milleti gönlünü kaybetti, gönül ehlini yitirdi ve adeta topyekun insanı gitti.
Milyarlarca insan, ellerinde iletişim araçları, sanal âlemde yaşıyor. Yapayalnız, kendi kendine?
İnsanlar artık kanki, mrb, tm, ok, slm, aro, maro? vs. argonun daniskası halindeki 100-150 kelime ile konuşuyor, anlaşıyor.
Aile içi iletişim bitme noktasına gelmiş? Çocuğun babasıyla, kızın annesiyle, öğrencinin hocasıyla bağı-bağlantısı kalmamış.
Toplumun ekâbir takımı ise ihtiras ve korkularıyla örülü fildişi kulelerinde yaşıyor.
On-on beş sene öncesine kadar, biz Türk milleti böyle değildik, tepetaklak olduk, bu hale döndük.
İletişimi bitmiş ve içine kapanmış toplumun ceremesini en çok yaşlılar çekiyor.
Cuma akşamı sohbet sonrası kıymetli hocalarımız Müslim Karabacak ve Ali Nezir, BTP Gaziosmanpaşa İlçe Başkanı İlhan Keçici ve birkaç kardeşimizle çay muhabbetine daldık. 
Söz sözü açtı, insanların yalnızlığına gelip dayandı. Müslim hocam, yaşlı ana-babaya en güzel ikram onlarla günde en az yarım saat sohbet etmektir, dedi. Annesinden misal verdi, yanına gittiğimde türkü okuyorum, biraz beni derin derin seyrediyor, sonra bana eşlik ederek o da mırıldanmaya başlıyor, açılıyor, dedi.
Türk milletinin ortalama yapayalnızlığı bu
seviyede?
Avrupa'da durum çok daha vahim?
Milyonlarca kalabalık içinde Avrupalı yapayalnız, tek başına yaşıyor? Güveneceği kimsesi, tutunacağı dalı yok!
Avrupa'da insan ölmüş, insanlık ölmüş!
Ticari taksisiyle Mannheim'de gece birkaç saat çalıştıktan sonra sabah namazına gelen kıymetli Sedat Dübüş ağabey, geçen Ramazan ayında, namazdan sonra sohbet ederken, şunu söyledi:
Hocam, öyle insanlar oluyor ki, yaşlılar ağırlıklı olmak üzere, şöyle yalvarıyorlar: Evladım, taksimetren açık kalsın, yarım saat konuşalım, sohbet edelim. Kimsem yok? Böyle binlerce insanla karşılaşıyoruz.
İnsanoğlu için imandan sonra en büyük nimet halleştiği, dertleşti, konuştuğu, sevincini ve kederini paylaştığı samimi gönül dostlarıdır.
Gerçek mü'min de, ülfet eden ve kendisiyle ülfet edilen, sohbet eden ve sohbet edilen, gönül ehli bir çözüm ve sır mezarlığıdır.
Samimi yürekleri, gönül dostlarını, halleşecek yaran ve yakınlarını yitiren insanoğlu yapayalnızlık çukuruna yuvarlanıyor. Dünya ve toplumumuz bunu yaşıyor.
Ne zaman anacığımı İstanbul'a getirsem, üç beş gün sonra bana, "Evladım İstanbul açık hapishane, benim cezam ne zaman dolacak? Eyüp Sultan'a ziyaret ettir, umremi yapayım, oradan Yalova'ya götür. İnsanoğlu yaşlanınca kendi toprağını istiyor, ayağını değdirmeye bahçesini arıyor" diyor.
Anacığımız, şimdi daha iyi anlıyorum.
Ben de başladım Müslim hocam gibi, anacığımın yanında türkü okumaya,  ilahi okumaya?
Üniversitede Yüksek Lisansımı yaptığım 89'li yıllarda alerjik rahatsızlığım zirvedeydi. Tezimi hazırlamak için uzun süre çalıştığım Süleymaniye kütüphanesindeki yüzlerce yıllık el yazmalarının küf sporlarına karşı yüksek alerji kapmıştım, bir de ev tozu ve polen eklenmişti ona... Hafta sonları Yalova'ya gittiğimde alerjim nükseder, gözlerin kızarır, yaşarır, hapşırmaktan bitap düşer, adeta yatağa bağlanırdım.
Rahmetli babam, günde birkaç kez güzelim elek altı Rize çayı demler, balkonda birlikte çayımızı yudumlayıp sohbet edelim diye saatlerce beni beklerdi. Ben kendime zor gelirdim. Rahmetli, oğlum her gelişinde yatağa düşüyorsun, sen hiç mi uyumuyorsun İstanbul'da, yüzüne hasret, sözüne-sohbetine hasret kaldık, derdi.
Rahmetli babamı genç denecek yaşta, 51 yaşında kaybettim. Ondan razı olmayan bir insana rastlamadım, herkese hayrı dokunan bir gönül adamıydı. Sohbet edecek çoluk-çocuğu, yakını, dostu, akraba-i taallukat çoktu; lakin bendenizle muhabbetten zevk alırdı. Şöyle mırıldanırdı merhum:
Gönül ne çay ister, ne çayhane?
Gönül sohbet ister çay bahane.
Cümlemizin ölülerimize rahmet, mekanları cennet, yoldaşları Ehl-i Beyt olsun.
Bu bağlamda Yüce Allah'ın şu muhteşem ikazı hayatidir:
"Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, ana-babanıza da iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, kendilerine  sakın ha "öf" bile deme, onları azarlama, horlama. İkisine de güzel söz söyle, güzel sohbet eyle" (İsra Suresi, 23).
Bu gönül iletişimi ailede ve toplumda tesis edilmezse milyonlar içinde insan yapa yalnızlaşır, ailede ana da yalnız, baba da, evlat da, kız da yalnız olur, içine kapanır? 
Herkes kendini sanal alemine ve içine kapatır; oğlan gider oyuna, kız gider koyuna... İnsanoğlu haktan, hayattan kopar. Allah korusun toplum şirazeden çıkar. Çıkıyor nitekim!
Dünya küreselleşiyor, alem güya sosyalleşiyor, lakin insanoğlu yalnızlık çukurunda debeleniyor? Bu vahim asosyalleşme gidişatını ters çevirmenin yolu gerçekten mümin olmak, gönül adamı olmak, gönül erbabıyla sohbet etmektir. Nitekim Prof. Dr. Haydar Baş hocamızın her anı muhabbet, her demi sohbettir, hasbihaldir, irşaddır, ikazdır; Allah ömrüne bereketler versin.