İslam ve ilim dünyası üzerine kâbus gibi çöken Sakife-Emevî saltanatının ve devamında ondan çok da farklı seyretmeyen Abbasi siyasetinin, dinin hadis kaynaklarını dönüştürmedeki acımasızlığının en çarpıcı örneklerinden biri, şüphesiz İmam Nesaî'ye (ö: 303 h.) reva görülen muameledir.
İmam Nesai (r.a), Sünni dünyanın klasik altı temel hadis kaynağından biri kabul edilen Sünen'in sahibidir.
Hz. Ali'nin (ra) faziletine ve Resulullah'tan sonra hilafet ve imametine dair "Hasais-u Emir-il Mu'minin Ali'yy-İbni Ebi Talib" isimli eserini kaleme alan Nesaî, hadis dersleri verdiği Şam Ümeyye Camiinde, Hz. Peygamber'in Muaviye'ye yaptığı bedduaya ilişkin İbn Abbas'tan rivayet ettiği sahih hadis yüzünden linç edilmesi neticesinde şehit olmuştur.
Hadis şu: İbn Abbas'ın rivayetine göre, Hz. Peygamber, üç kere kendisini Muaviye'ye gönderip onu çağırtır. Muaviye, İbn Abbas'a her seferinde yemek yediğini söyleyerek Rasulullah'ın davetine icabet etmez.
İbn Abbas, der ki, nihayet üçüncü defasında Allah Resulü şöyle buyurdu:
"Allah, onun karnını asla doyurmasın!"(Müslim, Sahih, Birr 96, c.8 (2604), "Hak Etmediği Halde Resulullah'ın Lanetlediği Kimse..." Babı; Ebu Davud, Sünen, c.11, c.359; Zehebî, Tezkire, II, 700-701; en-Nesaî, Sünen, Tercüme'tül-İmam, s. 13 )
Sünni dünyanın ikinci büyük hadis imamı kabul edilen Müslim (ö: 261 h.), Sahih'inde "Hak Etmediği Halde Resulullah'ın Lanetlediği Kimse..." diye bir bab açıyor ve hadisi, bu başlık altında naklediyor. Vaziyete bakın ki, Muaviye'yi güya himaye etmek için Hz. Peygamber'i "hak etmediği halde birini lanetlemek" ile nasıl itham ediyor?!
Sadece bu başlık ve tarz bile, İslam ve ilim dünyası üzerine çöken Sakife-Emevî entrikasını idrak etmek için yeterlidir.
İmam Nesaî, bu sahih hadisi nakledince, linç ediliyor, avret mahalleri tekmelenerek ölesiye dövülüyor. Ağır darbelerle inleyen Nesaî, Filistin'in Ramle kentine kaldırılıyor, şehit oluyor (ez-Zehebî, Tezkiratül-Huffâz, Beyrut, c. 2, s. 698-700; Aliyyu'l-Kari, Mirkatu'l-Mefatih, Beyrut-2001; c.1, s. 73-74; el-Hamevî, Mu'cem, c. V, s. 282; el-Münâvî, c. I, s. 25; Kâtip Çelebi, Keşf'uz-Zunun, c. I, s. 706).
Asırlarca süren bu mezalim altında tedvin edilen ve şekillenen Sünni kaynaklarında,
Ehl-i Beyt'e dair nasıl doğru-dürüst bir hadis ve haber beklenebilir ki?!
Nitekim İbnu'l-Esir, şunu kaydediyor: el-Evzaî (ö: 158 h.), Ehl-i Beyt'e dair Kisa (Hamse-i Âl-i Abâ) hadisinden başka hiçbir şey nakledememiştir. Hatta Zühri (ö: 124 h.) de öyle? O da bu konuda sadece bir hadis rivayet edebilmiştir. Her ikisi de Ümeyye oğullarından (Emevî sultasından) korkuyorlardı (İbnu'l-Esir, Usdu'l-Ğabe, Beyrut, c. 2, s. 20).
Genel kural şudur: Ehl-i Beyt'in safında olduğunu izhar ve ilan etmenin karşılığı ölüm, Ehl-i Beyt'in faziletine, hak ve hukukuna dair hadis rivayet etmenin cezası hapis yahut linç yöntemiyle can vermektir.
Saltanatını kılıca ve akçeye endekslemiş Emevi siyaseti, makam ve akçe ile satın alamadıklarını, linç ve kılıç ile ortadan kaldırmıştır.
İlk dönem zahidlerinden Malik b. Dinar'ın (ö: 131 h.) naklettiğine göre, Sünni mezheplerin tefsir, hadis ve fıkıhtaki öncülerinden Said b. Cübeyr (ö: 95 h.), kendisine "Rasulullah'ın sancağını taşıyan Hz. Ali (r.a) idi" hadisini açıktan nakledememiştir.
Said bir Cübeyr, "Rasulullah'ın sancağını taşıyan kimdi?" diyen soran Malik'in yüzüne şöyle bir bakarak "senin aklın sulanmış herhalde (ya da boynunun ipi gevşek)" demiştir.
İdarenin zulmü sebebiyle sığındığı evine giderek soruyu tekrar sorup üstlediğinde; Said b. Cübeyr, "İbn Abbas'tan bizzat işittim ki, Rasulullah'ın sancağını taşıyan Hz. Ali (r.a) idi" diyebilmiştir (Hakim, el-Müstedrek, Beyrut-1411, c. 3, s. 137).
Mezalime bakın ki, İslam ve ilim dünyamızın dev alimi Said b. Cübeyr, "Rasulullah'ın sancağını taşıyan Hz. Ali"ydi şeklindeki sade ve sahih bir hadisi bile açıktan rivayet edemiyor!
Nihayet Haccac, Said b. Cübeyr'in boğazının kesilerek öldürülmesi talimatını veriyor, böylece şehit ediliyor (İbn Kuteybe, el-Meârif, Beyrut-1970, s. 197; Belâzurî, Ensâbu'l-Eşrâf, Beyrut-1996, c. VII, s. 372-373; İbn A'sem, el-Futûh, Beyrut-1986, VII-VIII, 118-119).
Muaviye'yi güldürecek kadar düşük fiyata dinleri satın alınanlara dair birkaç notla bitirelim.
Muâviye, oğlu Yezîd'e muhâlif olmamaları ve biat etmeleri için Abdurrahman b. Ebîbekir'e ve İbn Ömer'e yüz bin dirhem, Yezîd'e biat etme taahhüdünde bulunan Kûfe'nin öndeki on kişisinden her birine otuz bin dirhemlik hediyeler vermiştir (İbnu'l-Esîr, Kâmil, c. III, s. 249-255, 506; İbn Kesîr, el-Bidâye, c. VIII, s. 89; c. IX, s. 5).
Muğire b. Şu'be, Muaviye'nin adam satın alma ve ayartma planını koordine eden cambazı yahut kabız-ı malıdır.
Muğire'nin parayla satın alıp Muaviye'ye gönderdiği grubun birinde oğlu Musa da vardır. Muaviye, Musa b. Muğire'ye "Baban bunların dinlerini kaç paraya satın aldı?" diye sorar. Musa, "Otuzbin dirheme" deyince; Muaviye, "Yazık! Din ve imanlarını pek de ucuza satmışlar" diye bir yandan alay ediyor, diğer yandan Muğire'nin maharetini de takdir ediyor (Ya'kubi, Tarih, Beyrut 1960, II, 220; İbnü'l-Esir, el-Kâmil fi't-Tarih, Beyrut 1965, III, 503-504).
Mel'un Emevî saltanatından vaziyet böyle idi de, Osmanlı'da farklı mıydı? Veya bugün işgalci Amerika ve Haçlı dünyasına kapı kulu olmuş eli-kanlı Sünni dünyada faklı mı?
Sünni blok adı altında Amerika ve Haçlı dünyasının safında kümelenmiş eli-kanlı İslamcıların siyasetlerinin, İslam'ın rüknü olan Ehl-i Beyt'e karşı olma bağlamında Emevi siyasetinden ne farkları var? Emevi siyaseti, Amerikancı İslamcılarınkinden bir ton daha İslamcı bile görülebilir.
