Çok özledim

Kaç defadır oturuyorum yazmaya ama nafile. 'Nasıl başlasam', 'hangi cümle doğru anlatır', 'nasıl ifade edebilirim ki' derken yazmaya başlayamadan kalkıyorum. 

Her insanın kendini ifade etme biçimi vardır ya, benim ki yazarak değilmiş, onu anladım.

Belki sadece ağlayarak ya da gözlerimi kapayıp okyanuslar kadar geniş bir boşlukta salınarak kendimi ifade ediyorum. Ama sadece kendime...

Paylaşamıyorum ya yaşadıklarımı, hüznümü, hasretimi işte o yüzden yazmalıydım hissettiklerimi. Sizlerle paylaşmalıyım ki hasretimi, hasretim azalmasın çoğalsın. O duyguyu azaltmak hiç işime gelmiyor. Bilakis çoğalsın, artsın istiyorum. 

Çünkü bize O öğretmişti 'aşk hasrettir' diye.

Çoğalsın ki hasretim, hep onu düşüneyim, gözlerimi kapadığımda hep O gelsin aklıma.

Yine yazamadan kalkmak üzereyken onun bir sırrı geldi aklıma. 

On binlerce sayfa eser kaleme alıp, milyonlarca insanı peşinden sürükleyebilme sırrı. Neydi o sır?

Eserlerini, profesöründen ilkokul mezununa kadar her kesimin kolayca okuyup kavrayabilmesi. Öyle bir dil kullanırdı ki, hem bir çırpıda amacına ulaşır, herkes kolayca kavrar, hem de saatlerce düşündürür, üzerine yüzlerce eser okumanız gerekirdi. 

Uzun cümleleri sevmez; kısa, net ve anlaşılır olmaya özen gösterirdi. 

Hiçbir cümlesinin sonunda "yani" dedirtmez, bilakis "demek ki doğrusu buymuş" dedirtir ve zihninizde beliren tüm soru işaretleri cevaplanmış olurdu. 

Dupduru, berrak mı berrak ve kusursuz bir zihin dünyasının son temsilcisiydi. 

Onu tanıyanlar, onunla birlikte olanlar için bulanıklık, çelişki, kaos, anlaşılmazlık yoktu. 

O başlı başına bir cevaptı hayattaki tüm soru ve sorunlara.

Derdimiz olduğunda, içinden çıkamadığımız sorunlar yumağında gittiğimiz tek adres, sığındığımız tek limandı. 

Cevap bulamadığımız tek bir soru, çözüm üretemediğimiz tek bir sorun yoktu onun yanında. 

Mutlu olurdu çözmekten, mutlu olurdu aydınlatmaktan, mutlu olurdu derdimizi daha anlattığımız anda rahatladığımızı görmekten.

O, uçsuz bucaksız bir umman, biz de damla damla istifade etmeye çalışanlardık ondan.

Dedim ya, tam yazamadan kalkarken aklıma o sır geldi diye. İşte o zaman dedim ki sadece bir cümle de olsa yazayım.

'Çok özledim' yazdım, başka da bir şey yazamadım. Çünkü çok özledim. Daha ne yazabilirim ki. Yaşadığımı bundan daha yalın nasıl ifade edebilirdim ki.

Yetim kalmak, öksüz kalmak ifade eder mi ki bu yokluğu. Sanmam.

Anne ve babasını kaybedene öksüz derler. Allah uzun ömürler versin hayattalar ve bu duyguyu yaşamadım. Peki, anne ve babasıyla beraber öksüz kalana ne derler?

Hepimiz öksüz kaldık bu hayatta.

Özlemek ve hasretle yanmaktan başka azığımız kalmadı sanırım. 

Yapacaklarımız tabii ki var, misyonunu bihakkın yerine getirmek boynumuzun borcu.

Ama O artık yok. Fikirleri, değerleri, eserleri, insanları en büyük mirası…

Yolu yolumuz, duruşu duruşumuz, ölçüsü ölçümüz, emaneti emanetimiz.

Hocam seni çok özledim. Hasretin kor gibi yandıkça yanıyor gönlümüzde. Öyle bir kor ki, yandıkça yanıyoruz, hiç sönmesin istiyorum.

Çok özledim. Çok...