Bitmeyen hasret...

Ah...

Yine düştün aklıma cemreler gibi. Ülkem çiçeksiz. Islıklarıyla türkü söyleyen erkekleri yok. Kalbim güneşsiz dünyalar gibi karanlık.

Kasvet...

Parmakların ah parmakların pare pare ediyor beni.

Yine düştün aklıma yar. Bana sonbahardan başka mevsim öğretmediler. Acılar doldu heybeme. Soruların boğuyor beni. Ezilmişliğimi hesaba hiç katmadın sen. Ayak izlerinin üzerini toprakla örtüşünden anlamalıydım aslında. Gözüme de bakmıştın oysa.

Seninle beraber şahit olmuştuk çamların ağladığına. "Beni kurban et çamlara" demiştin. Ve yine ağlamıştın. "İşte ben seni böyle sevdim" deyip kafamı öne eğmiştim. Sen yine ağlamıştın. Artık ağlama demiştim. Dayanamıyorum demiştim. Ben bende değilim demiştim. Oysa sen boyuna ağlıyordun.

Aslında sen ağladığında ben kendimi iyi hissediyordum. Hep iyi hissediyordum. Şaşıyordum buna. İki gül arasında kalıyordum. İkisine de bakamıyordum. Korkularının aksine ben parmaklarımı ısırıyordum.

Durup dururken "aşk ayrılıktır" derdin bana. "Aşk ayrılık olmayan yerde barınmaz. Aşk ayrılıktan doğmuştur" derdin daha. Ben bunlara boyun eğerdim. Sonra gülerdin. Ağlamaya hazırlanırdın. Sen "Bu hep böyle olmuştur gülüm" derdin son söz olarak. Ben ağlardım.

Sen gülücükler ekerek kurtulmak isterdin. Ve ben gözlerine derdim ki: "Sen katilsin. Aşkımın katilisin. Kırılan kalemlerimin katilisin." Gözlerin ağlardı bunu duyunca

Ah....

Bilmezdi ki ben baştan ayağa masumiyetim.

Ah...

Yine düştün aklıma. Senin sorularına karşı ben baştan ayağa cevapsız çığlığa dönerdim. Sensizliği gözyaşlarımla sen yapardım. Gece sonlarını ağlamak için beklerdim. Parmağımı aya tutardım. Ona anlatırdım her şeyi. Gözyaşlarım bile sana el uzatırdı. Dedim ya ben baştan ayağa masumiyetim. Gözlerimin hep nemli oluşu cesaretime dağ ekliyor benim.

Senli demlerde söylenen sözleri, yazılan şiirleri, kalemime bağladım.

Mevsimim zaten sonbahar.

Neylersin ki beni ayrılık kadar sevmedin. Bana ayrılık kadar doğru olmadın. Sonbahardan çıktım ne yapayım artık. Sensiz olduktan sonra...

Senden kalanlar en parlak yıldızlar gibi çam ağaçlarında parıldar. Ayrılık rüzgarları bile söküp atamaz o kalanları. Ve o ağaçlara yalnız üveyik kuşları gelir konar. Ve onları daha çok asilleştirir.

Ağıtlar yakacak kadar cesaretim var.

zemheri dolaşıyor saçlarımda

yağmurlar kanatıyor yaramı

bir güneşini alıp gelsen bana

yaksan ah kalemimi mısralarımı...