Huzurlu çehre

Çayından bir yudum aldı, şekeri "kıt"ladıktan sonra ağır ağır konuşarak sohbete başladı, gözlerini bozkırın uzaklarına bırakarak..."Yiğenim" dedi... "İnsan insandan ne aparır ki... Mühim olan güleç bir çehre, dostlarına huzur veren bir ifade değil midir? Onun içindir ki Server-i Zişan 'Tebessüm sadakadır' buyurdu. Adına gurban olduğum, her an senin benimçün iyilik ve hayır murad edir."Uzun zaman oldu; hatırlarsın vakti geldiğinde derdi anam, bizi, geçenleri, yaşadıklarımızı da, ağlarsın koca adam tenhalarda... Hakikat, böyle oluyor bazan da O'nun yönündeki, al al yanaklı gül yüzündeki tatlı tebessümü hatırlayıp, ferahlıyorum. Her zaman huzurlu bir çehreyi sunardı, güven ve mutluluk verirdi bize, herkese; Aşkaleli Hüseyin dayının dediği gibi... Tebessüm, her an bitmez bir keseden dağıttığı ikramıydı gönüllere...Onbeş yıl olmuş... Vakit ne çabuk geçiyor, hayat ne hızlı akıyor... Ve bu akışta kaçırdıklarımızın, ihmallerimizin ya da eksik bıraktıklarımızın tasa ve endişesinin fevkinde, yeniden soluklanıp ulaşabildiğimiz ve gücümüz yeten her anı daha bir anlamlı yapma çabamıza özen göstermek, küçük, kolay, basit olandan başlayıp; büyük, zor ve karışık olana doğru bir çizgi takibi gerekiyor....İnsanlara, hususen dostlara, çocuklara, yaşlılara, herkese tebessüm ediniz, selam veriniz ve merhaba deyiniz...İnsanlara ikram ediniz, çocukları sevindiriniz, hal-hatır sorunuz, akrabayı gözetiniz...Ve dünyasını değişip gidenleri duadan ve okumaktan mahrum etmeyiniz...Bilelim ki, yol, küçük bir adımı atmakla başlayan yürüyüşle biter, sadece "küçük bir adım." Binbir rahmet ve dua niyazı ile...Vesselam...