Yine bir akşam vakti yazının mutfağında kendimi dinliyorum. Pencere kapalı olduğu için rüzgarın esip esmediğini bilemiyorum fakat dışarıda hoş bir hava var sanki?"Şehrin bir ucundan koşarak gelen adam seslendi: Ey kavmim Rasullere uyun!" (Ya sin, 20).Ne büyük, ne güzel bir ayet değil mi sevgili okuyucular? Resullere bilhassa Alemlerin Efendisi, Fahr-i Kainat Efendimize uymamız gerekiyor. Eğer O'nu peygamber olarak tanıyıp kabul etti isek artık O'na uymaktan başka çaremiz yok. "Namazı kılın" dedi mi? Dedi. "Zekatı verin!" dedi mi? Dedi. "Gelmeyene git, vermeyene ver" dedi mi? Dedi. "İnsanlardan gelen eziyetlere sabredin, birbirinizin kusurlarını örtün, birbirinizin ayıplarını araştırmayın!" dedi mi? Dedi. Allah'ı (cc) hakkıyla sevebilmek için Rasulullah Efendimizi sevmek ve O'nun yolunda gitmek gereklidir. İhsan yani Allah'ı görüyormuşçasına ibadet etme sırrına erebilmek için önce kişinin kendisini huzur-u Rasulullah'ta hissetmesi gerektiğini belirtiyor Tasavvuf büyükleri. Bu hale ancak mutmain olmuş bir nefs ulaşabilir deniyor. Ra'd suresinde şöyle buyrulur:" Dikkat edin (Ayık olun) kalpler ancak Allah'ı zikirle itminana erer.""Vücud ikliminin sultanı sensin Efendim derdimin dermanı sensin..." Rasulullah sevgisinin her derde deva olabileceğini söyleyebiliriz, en azından sorunlara bakış açımızı değiştirebilir, yine en azından sabrımızı arttırabilir.Rasulullah'a (sav) gönülden sevdalı olanların hem derdi hem de dermanı Rasulullah'ın kendisidir. Bazı insanlar dünya ile ilgili dertlerini unutmuş, tek meşgaleleri O (sav) olmuştur. İnşallah bizler de bu mertebeye erişebiliriz. Çünkü Allah'ı ve Rasulünü her şeyden kendi nefsimizden daha çok sevmemiz gerekiyor.
