Kundaktaki şehit

Kerbela kana doymuyordu. İmam Hüseyin'in (a.s.) çadırı içerisinde bulunan çoluk çocuğu ve İmam Seccad hariç bütün yaranları, düşman tarafından öldürüldü. İmam Hüseyin (a.s.); "Acaba Peygamber'in (s.a.v.) Ehl-i Beyt'ini savunacak bir kimse, hakkımızda Allah'tan korkacak bir muvahhit ve bize yardımda bulunacak bir yardımcı yok mudur?" diyerek son bir kez çağrıda bulundu? Çadırlardan ağlama sesleri geliyordu. İmam (a.s.); "Yavrum Ali Eser'i de getirin, onunla da vedalaşayım." dedi. Küçük bebek, babasının kucağındayken, Harmele adındaki melun, onu hedef alıp, okunu attı. Ok, Ali Eser Efendimizin boğazına isabet etti ve şehit oldu. İmam (a.s.) bebeğin boğazından akan kanı göğe serpip şöyle dedi: "Allah'ım! Onları azabına düçâr eyle, onlardan hiçbir kimseyi geride sağ bırakma ve onları ebedî olarak affetme!"  Hz. Ali'in (a.s.) Ümmü'l Benin'den dört oğlu olduğunu daha evvel belirtmiştik. Ebu'l Fazl, bunlardan en güçlüsü ve uzunu idi. Hz. Ali (a.s.) ile beraber Sıffin Savaşı'na da katılmıştı. Ebu'l Fazl, İmam Hüseyin'in sancaktarı idi. Ehl-i Beyt'inden şehitler arttıkça Ebu'l Fazl savaş meydanına gitmek için defalarca izin istedi. Ancak İmam'dan her defasında şu cevabı aldı: "Sen, benim sancaktarımsın. Senin şahadetin, Cundullah'ın hezimeti, şeytan askerlerinin ise galibiyeti demektir."  En son teklifinde İmam Hüseyin (a.s.) ona; "Mademki, savaş meydanına gitmek istiyorsun, önce Fırat'tan biraz su getir."İmam'ın (a.s.) bu sözü üzerine Hz. Abbas (Ebu'l Fazl) hareket edip düşmanın safını yardı ve Fırat nehrine ulaştı. Tulumunu suyla doldurduktan sonra kendisi de su içmek isteyip, avucunu suyla doldurup, susuzluktan kurumuş dudaklarına yaklaştırdı. Fakat hemen onu Fırat'a döktü ve kendisine hitap ederek şöyle dedi:"Ey can! Hüseyin'den sonra hakir olasınVe ondan sonra sakın hayatta kalmayasın Şimdi Hüseyin ölüm meydanına atılmıştırSense akan ırmağın soğuk suyunu mu içiyorsun?Allah'a and olsun ki, bu dinimin müsaade etmediği bir şeydir."Tulumunu suyla doldurup çadırlara doğru götürdüğünde, kendisine sel gibi yaklaşan düşmanlara karşı şu şiiri okudu:"Ölümden korkmam, ölüm sesi duyulduğunda Kılıçlar arasında bedenim kaybolsa bile,Feda olsun canım Mustafa'nın pâk torununa Çadırlara su tulumunu götüren Abbas benimSavaş günü savaşmaktan da hiç korkum yok."Hz. Ebu'l Fazl büyük bir gayretle suyu çadırlara doğru götürdüğünde düşman tarafından Yezid bin Rukad ismindeki bir şahıs, hurma ağacının arkasına saklanarak namertçe saldırıp, Hz. Ebu'l Fazl'ın (a.s.) sağ kolunu, bedeninden ayırdı. Ebu'l Fazl sağ kolunun kesildiğini görünce yine hedef ve amacını şu şiirle dile getirdi;"Vallahi, sağ kolumu kestinizse de,Ben yine dinimi savunacağımİmanında sadık olan önderimiPak ve emin olan Peygamberin (s.a.v.) torununu, himaye edeceğim."  Ebu'l Fazl bu hâlde atın üzerinde çadırlara doğru ilerlerken, Hakim bin Zufeyl adında bir başka melun, kalleşçe bir darbe ile bu sefer de Ebu'l Fazl'ın sol kolunu da kesti. Hz. Abbas ok yağmurunu tutuldu ve oklar Hz. Abbas'ın boynundaki su tulumuna ve göğsüne de ok isabet etti. Ve son olarak çadır direği ile düşman tarafından kafası yarıldı.  Hz. Abbas'da (a.s) şehitler kervanına katıldı. İmam Hüseyin (a.s.) şöyle buyurdu; "Belim şimdi kırıldı, çarem kalmadı ve düşmanlarım sevinmeye başladılar."(Devam edecek)