Kuran ipine sımsıkı sarılan, görmez iki alemde hüsran

Kur’an baştan sona bir metindir. İlk sure Fatiha’dan, son sure Nâs’a kadar bir bütündür. Cımbızlama sistemiyle Kur’an’dan işine yarayanını alıp, diğeri için “hafız değilim ki”, yahut “buraya kadar okudum” savunmasını yapan Rahmanî bir güzergâhta değildir. Böylesi bir anlayış, hakkı batıla bulamaya çalışan ve böylece hakikati inkarı hedef seçmiş bir anlayıştır. Kur’an’ı baştan sona bir bütün şeklinde kabullenmeyen, şahsi butlanına, itikadi sapıklığına ayetlerden delil bile gösterebilir. Bu o kişinin hakkı savunan olduğu anlamına gelmez. Demem o ki, Kur’an’dan seçip alacağınız tek bir ayet çok garip ve dinin özüyle çelişen bir hükme delil bile gösterilebilir. Bir sonraki ayetle anlamını bulmasına rağmen, tam da orada, “e canım ben hafız değilim ki” savunmasını yapmak nasıl Rahmanî olsun ki? Böylelerine: “Sen sadece hafız değil, galiba mümin de değilsin” şeklinde verilecek cevap, en güzel cevap olsa gerektir. Mesela; Mâûn suresi 4. Ayetin anlamı şöyledir: “Yazıklar olsun o namaz kılanlara.” Müstakil bir ayettir bu. Devamındaki: “Ki onlar namazlarını ciddiye almazlar/önemsemezler” ayetini hafız olmadığı için okumayana göre namazı kılmayanlara değil, tam aksine namaz kılanlara yazık olsun hükmü ortaya çıkar ki, bu yoruma siz Rahmanî diyebilir misiniz? Prof. Dr. Haydar Baş hocamın ifadesiyle mana dünyasının Genelkurmay Başkanı Hacı Bektaş-ı Veli’nin mübarek adına izafe edilerek Bektaşî fıkraları adı altında dinlediğimiz nice abuk-subuk fıkraları dolaşır toplumda. Bektaşilik gibi bir büyük mana yolunu aklınca küçük düşürmek isteyenlerin uydurduğu bu fıkralardan birinde, güya Bektaşî’ye sormuşlar: Niçin namaz kılmazsın?” O da cevap vermişmiş: “Allah Kur’an’da: Lâ takrebu’s salah/Namaza yaklaşmayın” buyurduğu için. Ama devamında: “ve entüm sükârâ/sarhoş olduğunuz zaman” kaydı var diyenlere de: “Ben hafız değil” demişmiş. Her şeyi Allah’a kulluk temeli üzerine bina etmiş yüce Bektaşîlik için bu olsa olsa sadece zırvadan ibarettir. Kur’an’ın bir ayetini alıp, sonra da üstlendiği misyona uygun olarak ondan birtakım mana ve hükümler çıkarmaya çalışan Papaîler türedi son zamanlarda. Özellikle ehl-i kitap denen Yahudi ve Hıristiyanları kurtarmayı, onları da Müslüman gibi hak ve hakikat ehli ilan etmeyi, kısaca Müslümanlara, onları ehl-i necat/cennetlik kabul ettirmeyi hedef seçen bu Papaîlik akımı mensup ve müntesipleri işte bu yolu seçmişler çağımızda. Kur’an’ın bütününü bir kenara itip, efendim falan suresinin filan ayetinden ehl-i kitabın da cennetlik olduğunu anlayabilir, türü cımbızlama yaklaşımlar, içinde asla tutarsızlık bulunmayan Kur’an’a ve O’nu vahyeden Allah’a büyük bir iftiradır. Oysa onlar ne Kur’an’ın öğrettiği, tarif ve tavsif ettiği gibi bir Allah inancına sahipler ne de “zerrenin hesabının sorulup karşılığının verileceği” ahret inancına sahipler.   Kaldı ki, İslam’ın amentüsü bu iki maddeden ibaret de değildir. Dinin bütün emirlerine, a’dan z’ye şeksiz şüphesiz iman etmiş bir Müslüman, Allah’ın gönderdiği Nebî ve Resullerden herhangi birini inkâr etse kafir olurken, iman etmek şöyle dursun, o Nebî ve Resullerin şahı Hazret-i Muhammed’e en galiz hakaretleri reva görenleri ehl-i necat/cennetlik ilan etmek nasıl Rahmanî bir duruş sayılabilir. Hem sonra baksanıza, Dinlerarası Diyalog nasıl da nuranî meyvelerini vermeye başladı ülkemizde. Hazret-i Muhammed’e yapılan onca hakarete tepki koymak şöyle dursun, ses çıkaranlara “sessiz olun” komutunu verir olduk. Kur’an’ı yüklendiği misyon gereği parçalara ayıranlar için bakın yüce Allah ne buyuruyor: “De ki: “Şüphesiz ben apaçık bir uyarıcıyım.” (İnanmazsanız başınıza) tıpkı o taksimcilere (Yahudi ve Hıristiyanlara) indirdiğimiz azap gibi (bir azap inecektir). Onlar, Kur’an’ın bir kısmına inanıp bir kısmına inanmayarak onu kısım kısım böldüler. Rabbin hakkı için biz, mutlaka onların hepsini yaptıklarından dolayı hesaba çekeceğiz.” (Hicr, 15/89-93). Ne farkı var, Kur’an’ın bir kısmına inanıp bir kısmını inkar etmekle, onu Papaîlik misyonuna uygun yorumlamaya kalkışmanın? He! Ne farkı var?