Muhammet'e (as) iman bir "kelam" değil, mümin olmanın şartıdır

Dinlerarası Diyalog ile asıl hedeflenen şeyin Hz. Muhammet'siz (as) bir din ihdas etmek ve İslam'ın önünü kesmek olduğunu bir kaç kez kaleme aldığımı hatırlıyorum.

"En son din" ve "hak din" gibi sözlerin "en büyük dinsizlik" kabul edildiği (Bu sözler Diyanetimizden sorumlu zata ait) bu süreçte, dikkat ettiniz mi; Hz. Muhammet'ten (as) hiç bahsedilmiyor.

"İyi de Hz. İsa'dan da bahsedilmiyor" diyen bir ileri zekalı çıkarsa deriz ki, tabii ki bahsedilmeyecek, çünkü O, bu akımın mimarlarınca peygamber üstü bir varlıktır, ilahtır yani.

Bir başka şey daha dikkatten kaçmıyor. O da şu; bu akımın yerli işbirlikçilerinin başucu kitaplarında da Hz. Muhammet'ten (as) hiç denecek kadar çok az bahsediliyor olması.

Bir başka şey daha var.

Sırası geldiği için yazacağım.

Tasavvufî eserlerde Hz. Muhammet (as) için kullanılan övgü dolu sözler o kadar çok, o kadar anlamlı ki, insan hayran kalıyor.

Özellikle de dua kitaplarında O yüce Peygambere dizilen övgüler çok daha müthiş.

Aslında bütün bu övgüler, Allah'ın Kur'an'ında haber verdiği övgüler.

Bir mümin, ilahlık izafe etmemek şartıyla O yüce peygamberi ne kadar övse azdır.

Çünkü Allah övüyor O'nu.

Tasavvufa şirk diyen İngiliz siparişi Vahhabilik ile, "zaman tarikat zamanı değil, hakikat zamanıdır" düşüncesi ne kadar da uyuşuyor.

"O bir postacıydı, görevi emaneti getirmekti, o kadar" diyen HorMoon'lu teologlar da aynı merkezin ürünü.

Sunulan "barışa katkı(!)" plaketlerini hatırlayın.

Yani hedef Muhammet'siz (as) bir din.

Son süreçte ise niyetler biraz daha netleşmişti.

Şöyle ki;

Hz. Muhammet (as) olmadan da, O'na iman etmeden de bir insan kurtulabilir.

Bir kişinin Hz. İsa'ya, ya da Hz. Musa'ya (a.s) iman ettim demesi yeter, Hz. Muhammet'e (as) iman etmek olsa olsa bir kelam, bir olgunluk olabilir.

"Diyalog" sürecinde ben bolca duydum bu "hikayeyi."

Şimdi bakalım Hz. Muhammet'e (as) inanmadan oluyor mu, olmuyor mu?

Hem de Kur'an'daki İslam'dan(!) bakacağız.

"Allah'ı ve peygamberlerini inkar edenler ve (inanma konusunda) Allah ile peygamberlerini birbirinden ayırmak isteyip "Bir kısmına inanırız, bir kısmına inanmayız" diyenler ve bunlar (iman ile küfür) arasında bir yol tutmak isteyenler yok mu;"

"İşte gerçekten kafirler bunlardır. Ve biz kafirlere alçaltıcı bir azap hazırlamışızdır."

"Allah'a ve peygamberlerine iman eden ve onlardan hiçbirini diğerlerinden ayırmayanlara (gelince) işte Allah onlara bir gün mükafatlarını verecektir. Allah çok bağışlayıcı ve çok esirgeyicidir."

Nisa Sûresi 150, 151 ve 152. ayetlerinin meali böyle.

"İşte gerçekten kafirler bunlardır" ilahî hükmünü, "bir kelam" kabul edenlere bunları sunduktan sonra bakalım bu ayetlerin "iniş sebebi" nedir?

Kimler için ve hangi söze binaen indi bu ayetler.

Bütün müfessirlerin ortak görüşü, bu ayetlerin ehl-i kitap hakkında indiği yönündedir.

Ve bir başka gerçek de, burada inkar edilen asıl peygamber, son Peygamber olan Hz. Muhammet'tir (as).

Yani Cenab-ı Hakk'ın; "işte gerçek kafirler bunlardır" haklarında beyan buyurduğu zümre Hz. Muhammet'e (as) iman etmeyenlerdir.

Çünkü ehl-i kitabın Hz. Muhammet (as) dışındaki peygamberler konusunda bir sıkıntıları yoktur.

Anladınız mı şimdi, Hz. Muhammet'e (as) iman edip etmemenin, imanda mı, yoksa küfürde mi kelam olduğunu?