Ne kendimizi ne başkasını aldatalım

Okullar kapandı.
Bir eğitim-öğretim sezonu daha hitam buldu, sona erdi.
Allah çocuklarımıza zihin açıklığı yanında, hatta öncesinde güzel ahlak nasip etsin.
Her türlü kötü huyda, kötü alışkanlıklardan ve yüz kızartıcı hatalardan arz/yer ile gök mesafesince ırak etsin.
Amin.
Özellikle anneler, hayır dua yerine bed-dua etmeyi tercih ederler.
Babalar ise sahip oldukları ilave "yaptırım" ve "caydırım" gücü sayesinde duanın her iki çeşidine pek müracaat etmezler.
"Beşkardeş" onlar için en uygun caydırıcı güçtür.
Şaplattı mı şamarı, gerek kalmaz duaya bed-duaya.
Ama gün geçtikçe araları açılır.
Baba ile oğlun mu?
Hayır.
Tokat ile şakağın.
Yediği tokatların intikamını alma sırası mazlumdadır artık.
Anne biraz da acziyetinden olsa gerek Tokat yerine Turhal'a takılır.
Tokat da yanlış Turhal da.
Doğrusu duadır.
Hayır dua.
"Ebeveynin(Anne-babanın) evladına duası makbuldür" buyuran Hazret-i Nebî her zamanda ve zeminde doğruyu söylemiştir.
Biz ille de duayı birinci ve tek tercih edinelim.
Benim asıl üzerinde duracağım bu değildi yazıyı zihnimde tasarlarken.
Bu sene liseyi bitiren bir çocuğu ele alalım, şimdilik.
Maddi durumumuza göre,
Özel okulda okuttuk.
Yaklaşık 50 bin TL ödeyerek.
Dershanelere gönderdik, en iyisi en pahalısıdır mantığından yola çıkarak.
Bir 50 bin TL de oraya gittik.
Lise dershane ne işe yarar sormaya gerek duymadan, çocuğun ağır-aksak yürüyen dersleri için özel hoca tuttuk.
Komşunun çocuğuna ful çektiren fizikçi ile bir boş bir yanlış başarısını sağlayan matematikçi için de bir 5 bin TL ödedik.
Etti mi sana 105 bin.
Amma attın demeyesiniz diye yarıya indirdim.
Çocuğuna "istikbal" temin etmek için her aile bütçesine göre, hatta bütçesini aşan oranda, hatta ve hatta varını yoğunu satarak ciddi fedakarlıklarda bulunur, bulundu.
Aman ha istikbal.
Ne midir istikbal?
İstikbal öte alemdir asıl.
Onu da karıştırıyoruz.
Adı üstünde tatil.
Sekiz ay ciğerinden kalemine kan çekerek yorulan bitap ve yorgun düşen çocuk artık tatildedir.
Dinlenecek, yorgunluk atacaktır.
Dermişim.
Oysa artık çocuk evde eşyayı yerinden etmektedir.
Anneyi gezilerinden koparmakta, partiye vaktinde ulaşmasına engel olmaktadır.
Eee baba da işyerine götüremeyeceğine göre en uygun yer mahalle camiindeki Kur'an kursudur.
Kanı fıkır fıkır kaynayan, ne etsen yerinde durdurulması imkansız çocuk bu.
En uygun ve en verimli ayları okulda geçmiş, en uygunsuz ve en verimsiz günleri ise kursta geçirmeye mahkum edilmiş çocuk.
Çocuk psikolojisi diye bir şey var.
Pedagoji denen bir şey daha var.
Hepsi bir yana.
Ey gerçekten de çocuğum dini bilgileri öğrensin derdinde olan anne-baba.
Bu konuda samimiysen şunu yap.
Aman çocuğum iyi bir üniversite kazansın diye özel okula, dershaneye ve özel hocaya verdiğin (eski tabirle) milyarların çok azını, işinin ehli bir hafızın yada hafizenin cebine koy da, her Müslüman için öğrenilmesi farz olan "ilmu hal" bilgilerini çocuğuna öğretsin.
Tabii eğer gerçekten böyle bir derdin sahibiysen.
Şayet birilerini kandırmak içinse bütün bu uğraşın, boşuna uğraşma.
Sadece kendini aldatırsın.
Başkasını aldatana kurnaz, kendini aldatana ahmak derler.
Hiçbir çocuk, hiçbir yaz kursunda, Fatiha suresini bile, ne geçmişte öğrenebilmiştir, ne de gelecekte öğrenebilecektir.
Denemesi kolay.
Bu tür eğitimin ilk öğrencisi olan sen, Fatiha suresini doğru mu yanlış mı okuyorum diye hiç düşündün mü?
Kaç on yıldır kökleşmiş bu yanlışı bırakalım artık.
Sağlıklı yeni bir yol edinelim.
Bir ehl-i Kur'an bulup çocuklarımızın "ilm-u hal" bilgilerini doğru öğrenmesini temin edelim.
Unutmayalım, yanlışı tashih etmek çok daha zordur.
Anlayana.