Yazının mutfağında renkli bir akşam, akşama renk veren güzellik ise zarif bir bardağa ıslanmış çiçekler, nergisler... Öyle bir koku, insanı çok uzaklara götürüyor. Zaman zaman kokuların büyüsünü hepimiz yaşarız; bir koku duyarsınız sizi çocukluğunuza götürür. Kardeşlerinizle annenizin sandığını karıştırırken modası geçmiş bir el çantasının içinde bulduğunuz küçük şişede saklanmış, bütün anılar birden diriliverir sanki...
Ulu çam ağaçlarının rüzgarla sallanan dallarının, iğneden yapraklarının uhrevi sesi. Küçük bir odada kömür sobasının başında ellerini ısıtan çocuklar, endişeleri ve sevinçleriyle... Ağlasan öyle çok neden vardır ki; ayrılıklar, hayal kırıklıkları, ölenler, içimizde ölen umutlar, bütün bunlara rağmen gülümseyebilmek, nergisten umutlar taşıyabilmek, zor olsa da olması gerekendir ne dersiniz?
Gülümseyebilmenin çok zor olduğu zamanlar olabilir, o zaman inadına gülümsemek yanımızdaki, yöremizdeki insanlara ince espriler yapabilmek, hatta kendi yaptığımız espriye deyim yerindeyse bıyık altından gülebilmek lazım.
Aslında size bu yazıda hastanede senede birkaç kez görüşme fırsatımız olan bazı insanlara nasıl bir gönül bağı ile bağlandığımı; dış görünüşleri, halleri ve belki sosyal statüleri çok farklı olmasına rağmen en içten dualarımı ve insanlar için Rabbimize gönderdiğimi anlatacaktım, galiba anlattım da... Allah insana neler yaşatıyor değil mi sevgili okuyucular? Herhangi bir tetkik için sıra beklerken birden dostluğun en sıcağı kalbinizin kapılarını çalmaya başlıyor, o zaman hikmeti ve muradı kavramaya başlıyorsunuz. Ya da size öyle geliyor, öyle gelmesi bile iyi bir şeydir.
İnsan eğer sıkıntıların içinde bile güzellikler, hoşluklar bulmaya çalışırsa hakikaten buluyor, hani demiştik ya "Mevla neylerse güzel eyler." Nergisleri bir kez daha kokluyorum ve baharın yaklaşmakta olduğu aklıma geliyor, bahar dirilişlerin habercisi olacak en önemlisi olgulukların dirilişi olması.
