"Oğlum, namazını kıl" dedi Gazi Paşa

Gazi M. Kemal Paşa'nın, Ehl-i Beyt soyundan samimi bir dindar olduğunu Türk milleti ve insanlık, BTP Genel Başkanı Prof. Dr. Haydar Baş'tan öğrendi, öğrenmeye devam ediyor.
Samimi dindarlık karakteri, adeta çeliğe verilen hayat suyu gibi Gazi'nin bağımsızlık ve mertlik karakteriyle bütünleşmiştir. Atatürk'ün bu çelik karakteri, Türkiye Cumhuriyeti devletinin karakteri ve değişmez ilkeleri olmuştur.
Nitekim diyor ki Atatürk: "Milletimiz, din ve dil gibi kuvvetli iki fazilete maliktir. Bu faziletleri hiçbir kuvvet, milletimizin kalb ve vicdanından çekip alamamıştır ve alamaz" (Utkan Kocatürk, Atatürk'ün Fikir ve Düşünceleri, s. 142, Ankara-1999). 
Atatürk'ün sofrası sohbet, ilim, irfan, ibadet, sanat ve devrim meclisiydi. Sofraları da Gazi'nin yukarıda değindiğim karakterleriyle
şekilleniyordu.
1932'de, bir sohbette, söz Türkler ve Müslümanlık etrafında ilerlerken; Reşit Galip, "Efendim, Türklerin millî dini Şamanlıktır. Şaman dininin bütün duaları Türkçe'dir" diyecek oldu.
Gazi, şimşek çakar gibi öyle tersledi ki?
'Ahmak!' dedi ve şöyle devam etti: 
"Türk'ün millî dini Müslümanlıktır. Müslümanlığı Türkler yaymışlar ve Türkler kendilerine göre en geniş manasıyla anlamışlar ve benimsemişlerdir.
Ancak softaların soysuzlaşmış kafası Müslümanlığı bir türlü Türk'ün millî dini olarak görmemiştir. 
Müslümanlığa, Türk milleti önünde lazım olan mânayı vermek gerekir" (Yaşar Gürsoy, Atatürk ve Berberi, s. 209, Ankara 1972; Eski Bir Atatürkçü (Münir Hayri Egeli), Bilinmeyen Atatürk'ten Hatıralar: Atatürk ve Din, Millet, 9 Ekim 1949, CIV, Sene II, Sayı 88, Sayfa 4).
Atatürk'ün evladı gibi sevdiği, okuttuğu ve bir yıl kadar Trabzon Lisesi'nde Fransızca öğretmenliği yapan heykeltraş M. Hayri Egeli, başından geçen şu olayı naklediyor:
"Atatürk için dinsiz diyenler oldu. Bunu bir moda imiş gibi yayanlar vardı. Fakat hakikat hiç de böyle değildi. Atatürk yobaz aleyhtarı idi. Size başımdan geçen bir vak'ayı naklederek başlayayım:
Bir gün Necip Ali, O'na:
- Efendim, Münir Hayri namaz kılar, dedi.
En yakın bir dostumun beni bu şekilde takdim ettiğini gören beni sevmeyenlerin yürekleri sevinçten ağızlarına geldi. Şimdi koğulacağıma hükmederek gülüştüler.
Atatürk'le aramızda şu konuşma geçti:
-Sahi mi?
-Evet, Paşam.
-Niçin namaz kılıyorsun?
-Namaz kılınca içimde bir huzur ve sükûn hissederim.
Atatürk, demin gülenlere döndü:
-Batmak üzere olan bir gemide bulunsanız ve batmak tehlikesinde olsanız, hiçbir ümidiniz kalmasa, ne diye haykırırsınız?! Herhalde, yetiş Gazi, demezsiniz; Allah, dersiniz. Bundan tabii ne olabilir.
Sonra bana döndü:
- Oğlum, dünyadaki işlerine zarar getirmemek şartıyla namazını kıl, ama heykel de yap, resim de? (M. Hayri Egeli, Atatürk'ten Bilinmeyen Hatıralar, s. 72-73, İstanbul 1959, 2. Baskı)
Yaveri Salih Bozok'un naklettiği samimiyet örneği de bir başka güzel: 
Bir gün Çankaya civarında bir köylü evine gitmiştik. Girdiğimiz kulübede, ihtiyar bir köylü ile karısı oturuyordu. Bize ikram ettikleri kahveleri içerken Atatürk, köylü ile konuşmamı söyledi. Ben bu emre itaat için ak sakallı köylüye ilk aklıma gelen suali sordum:
''Gazi'yi tanır mısın baba!?'' 
İhtiyar beni, saçma sapan bir sual sormuşum gibi alaycı bir şekilde süzdü:
''Gazi'yi tanımayan mı var!?'' dedi ve ilave etti: ''Ben görmedim ama her hafta Hacı Bayram Veli Camii'nde Cuma Namazı kılarmış. Ta göbeğine kadar sakalları varmış. Melek gibi nurlu yüzü, Peygamber gibi mübarek bir ihtiyarmış!'' 
Gülmemi güç tutarak, Atatürk'ün sakalsız ve genç yüzüne baktım. O, kaşlarını kaldırarak kendini tanıtmamamı emretti. Dışarı çıktığımız zaman da güldü ve:
''Varsın, o da öyle bilsin? Hakikati öğrenmek belki biçarenin hayalini yıkar, onun hayalindeki şirin sakallıyı öldürüp sevgisini kaybetmekte ne mana var?" (Atatürk'ten Anekdotlar, s. 103-104, Genelkurmay ATASE Başkanlığı Yay., Ankara; Kemal Arıburnu, Atatürk, Anekdotlar-Anılar, s. 13-14, Ankara 1960)
Devlet ve millet topyekun Türkiye'nin bugün bu imana, bu dindarlığa, bu samimiyete ve bu birliğe ihtiyacı var? Atatürk'e ihtiyacı var. Prof. Dr. Baş işte bunu söylüyor.