Öyle bir kalp cerrahı ki-I

Birkaç ay önceydi… Hasan Küpeli ağabeyim bir sohbetimizde, "Eskişehir'de Doç. Dr. Selami Doğan Bey var. Kalp cerrahı. Tanıyor musun? Hastalarını ameliyat ettikten sonra çok kısa sürede taburcu ederek evine gönderiyor. Bir ya da iki gün sonra da normal iş hayatlarına devam ediyorlar. Oysaki normalde kalp ameliyatlarında insanlar günlerce işinden ve yaşantısından uzak kalıyorlar. Tanışmanı isterim. İstersen randevu alayım görüşün" dedi.

Aradan biraz zaman geçtikten sonra hocayla görüştüğünü ve bizimle tanışmak istediğini haber verdi. Bir süre sonra görev yaptığı hastanenin yolunu tuttuk. Giderken de ileride meslektaşı olacak Koç Üniversitesi Tıp Fakültesinde okuyan oğlum Emre'yi de yanıma alarak hastaneye vardık. Kış mevsiminin dondurucu soğuğuna inat, Selami hocanın başarılarla dolu yaşam öyküsünü dinledikçe içimiz ısındı.

Başarılı bir cerrahı tanıdıkça "Beni Türk hekimlerine emanet edin" diyen Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün veciz sözü düştü zihnime. İçimizde ne kıymetli vatan evlatları varmış da çoğumuzun haberi yokmuş diye de düşünmedim değil.

Emre'yle birlikte Selami Bey'in odasından içeri girdiğimizde, ön tarafı ana caddeye bakan, ferah ve orta büyüklükte bir muayene odasının içinde bulduk kendimizi. İlk dikkatimi çeken, oturduğu masanın arka duvarında asılı;  diploma, sertifika, ödül, belge ve benzerleri idi. O kadar sayıları fazlaydı ki neredeyse duvarı baştanbaşa kaplamıştı. Sekreter hanımın söylediği çayları bir yandan yudumlarken diğer yandan Doğan ailesinin en büyük evladı olan Selami Doğan'ın 6 yaşında, Eskişehir Çifteler Arslanlı Köyünden Almanya'ya göç eden ailesinin yaşam öyküsünü dinlemeye başladık.

Dinledikçe heyecanlandık, çünkü işçi bir babanın evladı olarak eğitim hayatında elde ettiği üstün başarılarla Türk gençlerine "rol model" olabilecek bir yaşam hikayesi ile karşılaştık. Öyle ki, Anadolu'dan kalkıp Almanya'da göç eden işçi bir babanın evladı olarak koronavirüs aşısını bulan Prof. Dr. Uğur Şahin gibi. 

Sene 1973. Henüz altı yaşında körpe bir çocuktur. Arslanlı Köyünden Hacı Ali Doğan ailesinin geleceğini düşünerek göç eder Almanya'ya… Gurbette şartlar ağır yaşam zordur. Üç çocuğunu büyütüp meslek sahibi yapmak önceliğidir. Diğer işçiler gibi çok para kazanıp memleketinde ev, arsa almaktansa kazancını çocuklarının geleceğine harcamayı yeğledi.

Selami Bey'in anlattığına bakarsak baba öyle bir baba ki ileri görüşlü ve sanatkârdır. Hacı Ali Doğan'ın elinden her iş gelir. Köyünde o zamanlar tarım aletlerinin arızalarını giderir, kaynaklarını yapar ve gün gelir köyün tamircisi gün gelir marangozu olur diye bahseder Hasan Küpeli. Ancak şartlar daha fazla Türkiye'de kalmasına yeterli olmadığından tutar Almanya yolunu. Kader işte…

Almanya'ya gider ama çocuklarını verdiği Alman Okullarında yakından takip eder. Gider derslerini, durumlarını sorup araştırır. "Saldım çayıra, mevlam kayıra" düşüncesiyle hareket etmez hiçbir zaman. Bunda da başarılı olur. 3 evladını da yaban ellerinde okutup meslek sahibi yapmak her babayiğidin harcı değil. Yıllar sonra Selami Köln Tıp Fakültesini bitirir ve doktor olur. Ardından Frankfurta giderek ihtisasını tamamlayıp başarılı bir cerrahtır artık. Diğer kardeşleri de başarılıdır. Ortanca kardeşi reklamcı, en küçükleri ise hukukçu olur.

Sohbet anında kardeşleri ile geçen günlerini anlattıkça gözleri doluyor, sanki zaman tünelinde o günleri tekrar yaşıyormuş gibi duygular yaşar. Gözlerini bizim üzerimizden alıp odasının penceresinden dışarıya doğru çevirdiğinde yaşadığı günler film şeridi gibi gözünün önünden akıp gitmeye başlamış olacak ki duyguları ses tonuna yansır: "Hüseyin Bey! Babam ilkokul mezunu. Bayer İlaç firmasında tam 25 yıl çalıştı ve emekli oldu. Bizlere çok emekler verdi. Babam benim doktor olmamda en önemli etkendir. İlk, orta ve liseyi Almanya'da okudum. Almanya'da eğitim sistemi şöyle. Öğretmenler liseden sonra öğrencilerin hangi mesleği seçeceğine karar veriyorlar. Benim için de öğretmenim, Lise son sınıfta istediğim ve hak ettiğim bölümden daha farklı bir okul önerisinde bulundu. Oysaki ben çok başarılı bir öğrenciydim. Notlarım yüksekti. Akademik kariyer yapmak istiyordum. Ama Türk olduğumuzdan mı bilemedim öğretmenler farklı düşünüyorlardı. Eve gelip babama durumu anlattım. Ertesi gün babam okula gelip öğretmenlerle ve idarecilerle görüştü. Benim ders notlarımın yüksek olduğunu ve daha iyisini hak ettiğimi, doktor olmamı istediğini söyledi. Babamın verdiği mücadele sonunda haklı olduğumuz ortaya çıktı. İstediğim Köln Tıp Fakültesine kayıt oldum. Bunu hiç unutamam. Eğer babam o mücadeleyi vermeseydi bugün burada olamazdım. Fakültede de çok başarılı öğrenciydim. Çok ders çalışıyordum. Öyle ki aynı sınıfta bir Alman öğrenci 1 saat çalışıyorsa ben 2 saat çalışarak Tıp Fakültesini bitirdim. İngilizceyi Almancayı Almanlardan daha iyi konuşacak seviyeye geldim."