Radyomu dinliyorum

İnsanlar birbirlerini insafsız ve kitapsız olmakla suçlarlar kimi zaman, belki de asıl insafsız ve kitapsız olanlar bizzat kendileridir, bunu hiç tefekkür ettiler mi acaba? Bazen kendi davranışlarımızı okuyamayız, ne yaptığımızı fark etmeyiz, ne dediğimizi kulaklarımıza duyuramayız. İnsanın kendi ağzından çıkanı duyabilecek yeterliliğe erişememesi gerçekten üzücü bir durumdur, hepimiz zaman zaman bu hali yaşamışızdır. "Kem söz sahibine aittir." İnsan biraz tefekkür ederse karşısındaki insanda gördüğü ve şikayet ettiği hallerin bizzat kendisinde var olduğunu fark eder. Ancak her Allah'ın kulu bunu görebilecek kadar cesur ve tarafsız değildir. Kendi hatalarımıza aşina olabilmek kadar zor ve güzel olan çok az şey vardır. İnsanın hatalarını kabullenmesi ve düzeltmeye çalışması kadar da iç rahatlatıcı bir şey yoktur. Şimdi siz diyeceksiniz ki; bu insafsız ve kitapsız kelimeleri de nereden aklımıza geldi? Sevgili okuyucular yazıyı kaleme aldığımız esnada radyo açık ve istasyonlarda gezinirken bu kelimelerin geçtiği bir müzik eserine rast geldim. Bugüne kadar kimse bizi insafsızlıkla suçlamamış olsa da, şöyle geriye dönüp baktığımızda bazı insafsız davranışlarda bulunduğumuzu hatırlayabiliyoruz. Ve bu hatıralardan üzüntü duyuyoruz. Hangimiz bu hali yaşamadık ve ya yaşamıyoruz ki? İyi bir radyo dinleyicisi olduğumuzu söyleyebiliriz, dizi seyretmenin duygularımıza ve düşüncelerimize zarar verebileceği istemediğimiz hatıralarla gönlümüzü doldurabileceğini düşünüyoruz.. Bu yüzden dizileri seyretmiyoruz. Başkalarının hayatları ile içli dışlı olmak, yaşayamadıklarını dizilerde yaşamak ne derece doğrudur? Vaktimizi nasıl geçirdiğimize de dikkat etmemiz gerekiyor.