Vahşet kınanırken vahşetler devam ediyordu

Emine Bulut katledildi. Cumhurbaşkanından muhalefet liderlerine kadar günlerdir herkes bu vahşeti meydanlarda dillendiriyor. 

Meral Akşener, maktulün ailesini ziyaret etti. Cumhurbaşkanı Erdoğan telefon ile arayarak taziyelerini iletti. CHP, MHP aynı şekilde tepki gösterdi.

Ekranlarda da gündem aynı… Akademisyen, gazeteci, hukukçu, vekil, STK temsilcileri vs. bu vahşetin kabul edilemez, vurgusunu yapıyorlar.

Peki, sahada yani toplumda neler oluyor, hiç dönüp bakan var mı? Herkes elinde mikrofon konuşuyor. 

Oysa o konuşmalar yapıldığı sırada bu toplumda bir kadın daha evladının gözü önünde öldürüldü.

Bir başka kadın, kocası tarafında 'akıbetin Emine Bulut gibi olur' şeklinde tehdit edildi. Yine bir başka kadın, kocası tarafından boğularak katledildi.

Demem o ki, öyle meydanlardan, ekranlardan zulme, haksızlığa, vahşete karşıyım, olmaz, olamaz demekle bu işler düzelmiyor. 

Toplumda ise planlı bir süreç ile insanların önce beyni sonra cebi ve de kalbi boşaltıldı. Üstüne ekonomik yıkımlar, insanların temel ihtiyaçlarını bile karşılamakta zorlanması ve de ihtirasların tetikleyici rolü ile kalbi boşaltılmış insan bir anda mahlukatın en tehlikeleri canlısı haline dönüyor.

Tabloyu biraz daha netleştirirsek! Bu ülkede insanımızın ekonomik sıkıntısı var mı? Var. İtikat (inanç) sıkıntısı var mı? Var. 

Bireylerin, kendileri ile anne-baba, eş ve çocukları ile gerek sevgi-saygı, gerek muhabbet ve iletişim noktasında sıkıntıları var mı? Var.

Yine bireylerin sokaktaki arkadaşından, kahvedeki arkadaşına, camide saf tuttuğu kişiden metrobüste yan yana durduğu kişiye kadar herkes ile bir iletişim ve de sevgi, saygı sıkıntısı var mı? Var.

Yine bireylerin çalıştığı işten, iş ortamından, iş arkadaşlarından, aldığı maaştan, işverenden, kitaplarda yazan ama bir türlü tanışamadığı işçi-memur vs. haklarıyla sıkıntısı var mı? Var.

Bireylerin mahalle muhtarından belediye başkanına, valisinden vekiline, bakanından cumhurbaşkanına kadar tüm idareci ve yöneticilerle bir diyalog sıkıntısı var mı? Var. 

Bu yazdıklarım iddia filan değil. Hepsi ispatlı. Bu ülkede en çok tüketilen ilaç depresyon ilaçları… Yani bu kadar sıkıntı arasında kalan insanlar herkesin anlayacağı dilde ifade edeyim; Kafayı yiyor. Rahatlamak için ilaca sarılıyor. Bir kesim ise vahşileşiyor, hayvandan aşağılık oluyor ve katliamlar yapıyor. 

Oysa bu noktaya gelmeyebilirdik. Nasıl mı? Şöyle ifade edeyim;

Bakın! Bu ülkede birileri yol yaptı, köprü yaptı, tünel yaptı vs. ama gönül yapmadı.

Bir başkaları sözde muhalefet yaptı. Ama onlar da gönül yapmadı.

Bir diğerleri vatan dedi, bayrak dedi ama önce insan, diyemedi.

Bir başkaları özgürlük dedi, yasal haklarımız dedi. Ama gönüllerini kapattılar, karartılar.

Oysa bizim inancımızın da, kültürümüzün de kaynağı gönüllerdir. Yunus Emre, 'gönüller yapmaya geldim' derdi. 

Ama gel gör ki bugün gönüller yıkılıyor. 'İnsan gönüldür gönül' diyene sırtlar çevriliyor.

* * *

Geldiğimiz noktada bireylerin huzurlu, kendiyle, ailesiyle, çevresiyle barışını sağlamak ve toplumsal birliktelik için ilk önce insanımızın ekonomik sorunlarını çözmemiz şarttır. 

Akabinde Kur'an ve Ehl-i Beyt aynasında gönüller eğitilmeli, önce insan, önce ahlak çizgisi her bireyin şiarı olmalıdır.

Yazımı Prof. Dr. Haydar Baş'ın şu tespiti ile bitirmek istiyorum; 

"Toplum, insanların iç dünyasının görüntüsüdür denilebilir. Başka bir ifadeyle toplum, insan denen varlığın aynasıdır.

Fert, kendi dünyasında düşündüklerini toplum denen meydanda uygulamaya koyar. O halde her toplum, kendini oluşturan insan veya insanlar demektir…

Bugün hiç kimsenin toplumdan şikâyet ederek, kendini müdafaa etmesi ve mesuliyetten kurtulması değildir. Hepimiz bu toplumda var olan kötülüklerden mesulüz. Bizler, bireyler olarak varlığımızda mevcut olan yanlışları, hataları düzeltmeye mecburuz. Birbirimize zarar veren duygu ve düşünceleri ıslah etmeliyiz ki, toplumda yanlışlar olmasın." (İman ve İnsan, s.225-226)