“Ey iman edenler! Yapmayacağınız şeyleri niçin söylüyorsunuz?”

Kur’an’ın 61. suresinin 2. Ayet-i kerimesi bu hitapla başlıyor.
Kime?
İman edenlere.
Üzerinde asıl durulması gereken de budur.
Yani, ilahî hitabın iman edenler olmasıdır.
İman etme şerefine nail olanları, Allah sözlerini yerine getirmeye davet ediyor.
Ya da yapmayacakları şeyi söylemekten men ediyor.
Bu hitap kadar, belki daha fazla dehşetengiz (korku verici) olan devamı ayettir.
“Yapmayacağınız şeyleri söylemeniz, Allah katında büyük bir nefretle karşılanır” (Sâf, 61/3).
“Kebüre metken indellah.”
Kebüre: Büyük oldu.
Mekten: Büyük suç, kızgınlık sebebi.
İndellah: Allah katında.
Söyleyip yapmamak, kızgınlık sebebi o.
Hem de “kebüre”, yani büyük bir kızgınlık sebebi.
Kimin yanında?
Allah’ın.
Ayetin iniş sebebi (sebeb-i nüzul) için birkaç faklı ama aynı kapıya çıkan görüş var.
O görüşleri esas alıp güne bakınca karşımıza ne çıkar?
Bugünkü Müslümanların hali çıkar.
Daha da kötüsü çıkar.
Yapmadığını söylemek Allah’ın büyük öfkesine sebep olur da söylediğinin zıddını yapmak neye sebep olur?  
Talebe: yecûzü, caiz olmaz demiş.
Hocası: peki oğlum ya, lâ yecûzü? (o ne demek?)
Talebe: O hiç caiz olmaz.
Bu misal.
Bir zamanlar yada her fırsatta; Allah, peygamber, din, iman, süt liman deyip, sonra da, Allah, peygamber, din, iman düşmanlarıyla, sırlaşmak, sırnaşmak, sarmaşmak.
Bu daha mı hafif bir kızgınlık sebebidir sizce?
Yine aynı hitapla; “ey iman edenler” hitabıyla başlayan (Al-i İmran, 3/118-120) ayetlerin mana ve muhtevası daha mı hafif, daha mı az bir kızgın sebebidir sizce?
118- Ey müminler, kendinizden başkasını sırdaş ve dost edinmeyiniz. Olanca güçleri ile size zarar dokundurmaya, dirliğinizi bozmaya çalışırlar, karşılaştığınız her sıkıntı onları sevindirir. Gerçi kinleri ağızlarından taşmıştır ama kalplerinde saklı tuttukları kin daha büyüktür. Eğer düşünecek olursanız size ayetlerimizi açık açık anlattık.
119- İşte siz öyle kimselersiniz ki, onları seversiniz, oysa onlar sizi sevmezler; bir de kitabın tümüne inanırsınız. Onlar sizinle karşılaştıklarında ‘inandık’ derler fakat kendi başlarına kaldıkları zaman size duydukları öfke yüzünden parmak uçlarını ısırırlar. De ki; “Öfkenizden ölün (çatlayın). Hiç şüphesiz Allah kalplerin içini dışını bilir.”
120- Eğer size bir iyilik dokunacak olsa bu onları üzer. Eğer başınıza bir kötülük gelse bu yüzden sevinirler. Eğer sabreder ve Allah’tan korkarsanız, onların hilesi size hiçbir zarar veremez. Hiç şüphesiz Allah’ın bilgisi onların yaptıklarını kuşatmıştır.”
Peki, ya yine aynı hitapla başlayan Tevbe sûresi, 23-24. Ayetler için ne dersiniz?
23- Ey müminler, eğer babalarınız ve kardeşleriniz kâfirliği, müminliğe tercih ediyorlarsa sakın onları dost, yandaş edinmeyiniz. Kimler böylelerini dost edinirlerse onlar zalimlerin ta kendileridirler.
24- De ki; “Eğer babalarınızı, evlâtlarınızı, kardeşlerinizi, eşlerinizi, hısım-akrabanızı, kazandığınız malları, bozulmasından korktuğunuz ticareti ve hoşunuza giden evleri, konakları Allah’tan, Peygamber’den ve Allah yolunda cihad etmekten daha çok seviyorsanız Allah emrini gerçekleştirinceye, yapacağını yapıncaya kadar bekleyiniz. Allah yoldan çıkmışlar güruhunu doğru yola iletmez.”
Dostluk, sırdaşlık kurmak şöyle dursun, Müslüman’ı aşağılamak için her çeşit iğrençliği yapması için haçlıya rehberlik yapmak. Yol göstermek, aracı olmak.
Mufessir Razî 24. Ayet için şöyle der:
“Dünyevî işlerle dinî işler arasında bir çatışma, bir çelişme söz konusu olduğunda dinî işler tercih edilir, dünyevî işler bırakılır.
Biz ise tam zıddını, dinî olanı bir kenara bırakıp, itip dünyevî olanı tercih ediyoruz.
Sonrası da İbrahim bin Ethem’in dediğine geldi dayandı işimiz:
Dünyamızı yamadık, yırtarak dinimizden,
Din de gitti dünya da gitti elimizden.