Allah'ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin

Bir arif ile sohbet ederken bana buyurdular ki, "Serveti gönlüne değil cebine koyacaksın"... İnsan servet sahibi olacak ama onu cebine koyacak. Kalbine koyup putlaştırmayacak." Peki bu kalbe kimi koyulacak? Bu kalbe Cenab-ı Vacibü'l Vücud Hazretlerinin sevgisini, O'na imanı, itikadı, muhabbeti: Muhammed'inin (as) ahlakını, aşkını koyacaksın. O'nu yüceltmek için de bu serveti, bu yolda kullanacaksın. Bu sıhhati bu yolda harcayacaksın. O zaman her halin kazanç olur. Her davranışın büyük bir sermaye olur. İnsan iman eder. Allah'ın varlığına, amentünün esaslarına inanır. Ama bunu bildiği halde, inandığı halde, az evvel bahsettiğimiz nefsani irade ona hakim olur, yanlışa sürükler. Yanlış yapar, "Eyvah! Gene aldandık" der. İman ehli olmasına rağmen taatında, ibadetinde kusurlar eder. Yanlışları olur, günahı olur. Bu, mü'mindir. Onun için aslolan imandır. Bu insan asla yılmayacak. "Evet! Ben günah işliyorum. Yanlış yapıyorum. Allah'ın mağfireti sonsuzdur" deyip O'nun rahmet kapısında ısrarla duracak. "De ki: Ey kendi nefisleri aleyhinde haddi aşan kullarım! Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyin." (Zümer; 39/53) buyuruyor Allah. Bu insan şunu da demeyecek; "Nasıl olsa Allah'ın rahmeti sonsuz, benim bir şey yapmama gerek yok." Bazıları, "Allah'ın benim ibadetime ihtiyacı mı var ki" diyor. Senin ibadetine Allah'ın ihtiyacı yok. Senin kendi kendini tezkiye edip yücelebilmen için ibadete ihtiyacın var. Tabiri caizse o bir hamam. Sen hep kir içerisindesin. Oraya girmeden temizlenmen mümkün değil ki. O atmosfere gireceksin. Orada taatle, ibadetle terleyeceksin. Ne olacak? Manevi kirlerin akıp gidecek. Tertemiz olacaksın.