Güneş belki onbinlerce kez olduğu gibi yine batıya meyletti, bulutlar pembe kızıl renklere büründü, bir kez daha akşam oluyor dünya semalarında. Derinden bir iç çekiyorum, neden çektiğimi bilmiyorum ancak bir kez daha akşamın olması yeterli değil mi?"Gölgeler indi suya/Kuşlar vardı uykuya/Gurbeti duya duya/Bugün de akşam oldu."Bir gün ömrümüzün de akşamı olacak, minarede salâsı duyulan mevta da biz olacağız. Neler gördük, neler geçirdik, hepsi bir imtihan tadındaydı. Acı tatlıya karışıyordu, tatlı acıya, öyle buruk, öyle garip bir şeydi yaşadıklarımız. İnsanlara bilerek kötülük yapmamaya gayret ettik, bilmeden kusur ettikse kusur ettiklerimiz ve Allah (c.c.) bizleri bağışlasın.Şimdi şöyle geriye dönüp baktığımızda her kalbî hastalıktan biraz nasibimizi almış olduğumuzu fark ediyoruz, belki bazılarından biraz fazla. Tasavvuf ile haşır neşir oldukça aynadaki halimizi daha iyi seçebiliyoruz. Kardeşlerimizin hallerinde kendi halimizi görebilmek, kendi duygu ve düşüncelerimizi tartabilmek mümkün olabiliyor. Bu halen devam eden bir süreç aslında. Kibirden, riyadan, ucubdan, hasedden, gıybetten, kinden ve suizandan nasibdar olmuşuz da eğer Tasavvufla tanışmış olmasaydık belki bunlardan kurtulma çarelerini aramayacaktık. Belki bu kötü duygulara sahip olmak bizleri rahatsız etmeyecekti. Şimdi en azından kusurlu oluşumuzun farkındayız. Duamız bu kötü kalbi hastalıklardan bir an önce kurtulmak. Kendi halini ihvanında seyretmek, hatalarını görebilmek açısından güzeldir. "Mümin müminin aynasıdır." Bu sözü söyleyen ne güzel söylemiştir. İnsanın kardeşinin hallerinde kendisini seyretmesi, kardeşi ile olan yakınlığın artmasına vesile olur. Kardeşliğin edebince yaşanması Hakk'a kulluğun da hakkıyla yaşanması sonucunu doğuracaktır. Bu nedenle kişi kardeşini Allah için sevmeli, kardeşinin Allah'a yakınlaşmasını sağlayacak her şeyde ona yardım etmelidir.
