Dilin kemiği yok ki

 Millet olarak konuşmayı çok severiz. Konuşmak için öyle bilgili olmaya da gerek görmüyoruz artık. 
Dilimizin döndüğü kadar her şeyi konuşuyoruz! 
Ama konuşmak öyle basit değil. 
Ağzımızdan çıkan bir söz, bazen bir zehir bazen de bir bal olabilir.
Pir Sultan Abdal bir beytinde, sözün güzeline olan meylini şöyle dillendirir;
"Âlem çiçek olsa, arı ben olsam 
Dost dilinden tatlı bal bulamadım." 
Hz. Mevlana, "İnsanoğlu dilinin altında gizlidir. Dil can kapısının perdesidir. Yel perdeyi kaldırdı mı ne var belirir bize" diyerek, sözün kişinin kimliği olduğunu vurgulamıştır.
Söz, dilin meyvesidir. Bu meyvenin tadını ise bizler belirleriz.
Hz. Ali, "Söz ağızdan çıkana kadar senin esirindir. Ağızdan çıktıktan sonra sen onun esiri olursun" buyurarak sözün ağırlığına değinmiştir.
Yunus Emre ise, "Söz ola kese savaşı, söz ola, kestire başı" diyerek, sözün gücüne vurgu yapmıştır.
Millet geleneğimizde ise söz namustur!
Milletin içinde namussuzların ve namussuzlukların bu kadar çoğalmasının temel sebebi sözün kıymetini yitirmesi olsa gerek.
Sözlerimiz; karakterimizi, kişiliğimizi, kültürümüzü, eğitimimizi, ahlakımızı, görgümüzü ortaya koyar. 
Atalarımız, "Kişi kılık kıyafeti ile buyur edilir, sözü ile uğurlanır" ve "Sorma kişinin aslını, sohbetinden belli eder" diyerek taşı gediğine oturtmuştur.
Unutmamak gerekir ki, bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olunmaz. Fikir sahibi olmayana da cahil denir. 
Hz. Mevlana, "Cahil bir kimsenin yanında kitap gibi sessiz ol" diyerek boş sohbetlere karşı bizleri uyarmıştır.
Söz, ilimdir. Söz, hikmettir.
Hz. Peygamberin dilinde bir tebliğ, âlimin dilinde bir nasihat, Hz. Allah'ın dilinde ise yaratılış gerçeği olan "Ol!"dur.
Etkili ve güzel sözler, tarih boyu hakkı batıldan ayıran, keskin kılıçlar olmuştur.
Kur'an'ın onlarca ayetinde güzel söz söylemek, müminlere tavsiye edilmiştir: "(Ey Resulüm!) Kullarıma söyle ki, sözün en güzelini konuşsunlar." (İsra, 53).                                                                                              
"Onlar ki, boş (sözden) ve faydasız işten yüz çevirirler." (Mü'minun, 3).
Hz. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz bir hadisinde şöyle buyuruyor: "Henüz Adem yaratılmadan 2 bin yıl önce Ben ve Ebu Tâlib'in oğlu Ali bir nurdan yaratıldık ve arşın sağ tarafında Cenab-ı Hakkı tesbih ederdik. Âdem yaratıldığı zaman o nuru Âdem'in peşi sıra arkasında yer verdi ve Âdem cennette olduğu zaman biz onunla beraberdik, Nuh tufanda gemiye bindi biz onunla beraberdik, İbrahim'i ateşe attıklarında biz onunla beraberdik sürekli olarak Hak Teâlâ bizi temiz, pak, tahir sülblerden bir diğerine naklediyordu böylece (dedem) Abdulmuttalib'e ulaştık sonra o nur ikiye bölündü beni (babam) Abdullah'ın sulbünde karar kıldı ve Ali'yi (amcam) Ebu Tâlib'in sulbünde karar kıldı. Allah bana peygamberlik ve bereket verdi, Ali'ye güzel ve mükemmel konuşma, mertlik, yiğitlik, cesaret verdi, bizim için kendi mukaddes isimlerinden alıntı yaparak bize isim verdi. Allah, Arş'ın sahibidir ve ben Muhammed'im. Allah büyük, çok yüce Ala'dır ve kardeşimde Ali'dir. Öyleyse Cenab-ı Allah Beni peygamberlik ve risalete övmüş, seçmiştir ve Ali'yi Benim vasim, halifem ve imamet için halk arasında hak ile hüküm etmesi için imamlığa seçmiştir."
Bu hadiste Allah'ın, Hz. Ali'ye verdiği meziyetler sayılırken ilk önce "güzel ve mükemmel konuşma" meziyetine değinilmesi de tesadüf değildir.
"Her kim (sözleriyle) Ehl-i Beyt'imi metheder, Allah onun dili ile işlediği bütün günahları affeder" buyuran Hz. Peygamber efendimiz, dilimizin meyvesi olan sözlerin ahengine çok ciddi bir vurgu yapmıştır.
O halde ne konuştuğumuza, nereden konuştuğumuza dikkat etmeliyiz.
Hz. Peygamber efendimizin şu ikazı ile bitirelim; "Ahir zamanda kişi, çok küçük bir sözden dolayı, okun yaydan çıktığı gibi dinden çıkacak ama haberi olmayacak. Kendini hala Müslüman zannedecek."
Allah, Hakkı konuşan ve haklı olanlardan eylesin.