Gecelerin avcısı: Baykuşlar

Başkuşların başları büyük ve tüylüdür. Kuyrukları kısa olmakla beraber, kanatları enli ve uzundur. Gagaları kıvrık, pençeleri keskin ve döner parmaklıdır. İri gözleri, başlarının önünde bulunur ve aşırı büyüklükte olduğu için göz oyuğunda hareket edemez. Tüyleri yumuşak ve ince olup, uçuş sırasında tabii bir susturucu görevi görür.

Baykuşlar boynunu 270 derece çevirerek panoramik bir görüş sağlayabilirler. Dişi baykuşlar erkeklerinden daha iridir ve 2-10 yumurta yumurtlarlar. Baykuşların kanat açıklığı, bir adam boyuna ulaşabilir. Mavi rengi görebilen tek kuş türüdür.

Baykuşlar "mor ışık görüntüsüne" sebep olan kimyasal bir madde içerir. Rod hücreleri, en küçük bir ışığı bile kimyasal bir sinyale çevirirler. Bu sayede insanın sadece bir ışık parıltısını fark ettiği yerde baykuş buradaki cismi bütün teferruatı ile görür. Baykuşların üst göz kapağı alttakine geldiği halde diğer kuşlarda tersidir.

Baykuşların işitme kabiliyetleri son derece hassastır. Çok az ışıkta avlarını yakalayabildikleri gibi, zifiri karanlıkta da işitme duyularıyla yerini tespit ederek yakalarlar. Hassas kulaklarıyla, gecenin sessizliğinde uçan pervanenin kanat sesini veya bir tohumun çiğnenişini, hatta tam sessizlikte düşen iğnenin sesini bile işitebilirler.

Baykuşların başı geniştir ve kulakları diğer kuşlara göre birbirinden daha uzaktır. Böylece ses dalgası bir kulağa çarptıktan sonra diğerine gelir ve baykuş bu son derece küçük zaman aralığı içinde sesin geldiği yönü tayin eder.

Türk mitolojisinde de baykuşun özel bir yeri vardır. Hz. Süleyman ile ilgili anlatılan kıssalarda baykuş, kuşlar meclisinin en bilge kuşu olarak tasvir edilmiştir.

Baykuşlar, sessiz avlanma yetenekleri ve gizemli görünümleriyle doğanın ilginç yaratıklarıdır.