Gençlerin yaşam mücadelesi-I

Gelecek kaygımız var, okuyoruz, diploma alıyoruz ama o diplomanın, o okumanın karşılığını alamıyoruz. Ülkemizde sadece parmakla sayılabilecek birkaç mesleğin dışında başka bir bölüm okuyan öğrencilerin ise umutları yok, gelecekte ne olacağını bilmiyorlar, nasıl para kazanacağını, nasıl bölümünde iş bulabileceğini, kısıtlı maddi imkanlar ile nasıl kendini geliştirebileceğini, hoş zaten elindeki maddi imkan ile geçirdiği ayı çıkarabilmek bile zor, eğer ailesinden maddi bir yardım görmüyorsa tabi. Ki ülkemizin yüzde 43'ünün de asgari ücretli olarak çalıştığını da bir kenara yazalım, ailelerin maddi imkanları da önemli çünkü.

Konumuza geri döneceksek eğer, evet Türkiye'de üniversite okumak kolay değil, o üniversitelere girmek kolay değil, bunu anlatmayacağım çünkü herkes biliyor üniversiteye hazırlanan gençlerin durumunu. Üniversite okurken çalışmak zorunda kalan bir sürü gencimiz mevcut, bir konuda örnek vermek gerekirse 550 TL devletten kredi/burs alıp bunun 350 TL'sini devlet yurduna verirsen ki devlet yurdunda kalmıyorsan zaten halin perişan, 2000 TL'ye kadar yurt fiyatları çıkabiliyor.

Hadi biz iyisini düşünüp 550 TL burs alıp 350 TL'sini yurda veren öğrenciyi düşünelim. Kalan 200 liranın zaten yarısı yol paralarına gider kalan 100 lirayla bir ayı geçirmek, kitap, fotokopi, yani ekstra yapabileceğin aktivetinin olmaması gerekiyor, bırak aktiviteyi 100 lirayla ay mı geçer bunu niye hesap ediyoruz? Ailelerimiz bizim başımızın tacı, onlar tabi ki destek olmaya çalışırlar ama ya kardeşiniz varsa ya onlarda zor geçiniyorsa aileniz hangisinden kısıp hanginize versin.

Yani öğrenci olmak zor, bunun için part time çalışan binlerce öğrenci var. Peki, bu öğrencilerin o pırıl pırıl gençlerin yapmak istedikleri aktiviteler olmayacak mı? Gençliğini yaşamayacak mı? Hiç gezip tozup, istediği yiyeceği yiyip istediği kıyafeti giymeyecek mi? Bunlara da ihtiyaç var, insanoğlunun en temel ihtiyaçlarından birisidir sosyal ihtiyaçlar. Ki gençler, o pırıl pırıl insanlar istemeyecek mi? Tabii ki isteyecek, tabii ki hakları var. Ama bilin bakalım o haklarına o isteklerine ulaşabiliyorlar mı?

Sosyal ihtiyaçları geçtim, mesela uluslararası ilişkiler okuyan birini hayal edelim. İyi bir iş bulabilmesi için birden fazla yabancı dil bilmesi gerekir. Hoş artık bu çoğu meslekte böyle. Öğrenciler ellerindeki kısıtlı imkanlarla kendilerini geliştirebilirler mi? İngilizce eğitimlere ulaşabilmek diğer dillere nazaran daha kolay, peki diğer dil, mesela Almanca öğrenmek istiyor. Youtube'dan ya da ücretsiz uygulamalardan ne kadar öğrenebilirsin ki? Bu yeterli olur mu akademik kariyer için, tabii ki hayır. Peki özel kurslara ya nda yurtdışı eğitimlere, ahh çok zor. Yani kendini geliştirebilmek bile parayla.

Üniversiteyi bitirdiniz bir şekilde, diplomanızı aldınız. Hayatla karşılaşma zaten üniversite döneminde gençlerle mümkün olmuştu ama şimdi daha zoru başlıyor. Evet, tabii ki iş bulmak. Gidiyorsunuz iş başvurusuna, başlıyor karşınızdaki kişi sorularına;

- Tecrübeniz var mı? (Yok)

- Kaç dil biliyorsunuz? (İngilizce, orta düzey)

- Sizi neden işe alalım? (Yahu işsizim)

- Hobileriniz nelerdir? (Kitap okumak!)

- En büyük başarınız nedir? (Hayatla mücadele)

- Kendinizi 5 yıl sonra nerede görüyorsunuz? (Hâlâ iş ararken)…

Tabii ki olumsuz bir yanıtla gerisingeri dönüyorsunuz böyle yüzlerce iş başvurusundan. Sonra kendi bölümünüzden iş bulma umudunu yitirip asgari ücretle bir işe girmek istiyorsunuz, çünkü ailenizin ve çevrenizin sizden beklentileri oluyor, çok belli etmeseler de…