Gönül Dostları
01.06.2002 00:00:00
Nasûhî Üsküdârî Hz.
Muhammed Nasûhi Efendi, dergahında pekçok talebe yetiştirdiği gibi, çeşitli camilerde verdiği vaaz ve nasîhatleriyle onların dünya ve âhirette saâdete, kurtuluşa kavuşmaları için çalıştı. 1705 senesinden itibâren Eyyüp Sultan Hazretlerinin câmiinde Salı günleri vaaz vermeye başladı. Vefâtına kadar bu mübârek makamda vaaz ve hasîhata devâm etti. Çok tesirli ve ilgi çekici vaazlarını sayısız kimse uzaktan yakından gelip dinledi. Câmide toplanan kalabalıktan o gün Nasûhi Hazretlerinin vaaz günü olduğu anlaşılırdı.
Nasûhi Efendi, vaaz günlerinden olmayan bir günde Eyyûb Sultan Camiine gelmişti. Câminin o günkü vâizi, hazırlandığı vaaza âit notlarını unutmuştu. Durumu Nasûhi Efendiye bildirdi. Nasûhi Efendi de hazırlıksız olmasına rağmen kürsüye çıktı. "Bana bir kitap veriniz" dedi. Orada bulunanlar bir şiir kitabı verdiler. Nasûhi Efendi o kitaptan bir şiir okuyarak vaaza başladı. Bugünkü vaazı diğerlerinden daha hoş olup, dinleyenler çok memnun kaldılar. Nasûhi Efendinin o kitapdan okuduğu kıt'a şudur:
Gönül ki sinede sensiz garib iniş cânâ
Vatanda âşıka kûyûn habib imiş cânâ
Gamımla mihnete salmışdı rüzigâr beni
Yine cemâlini görmek nasib imiş cânâ.
Tasavvuf yolunda kutbiyyet, gavsiyet ve ferdiyyet derecelerine ulaşmış olan Mahmud Nasûhî Efendinin birçok kerâmetleri görüldü.
Sâlih Efendizâde Feyzullah Efendi çocuk iken hastalanmış, bir şey yiyip içmeden dalgın halde yatıyordu. Nasûhi Efendi, Burnaz Hasan Ağaya; "Salih'e gidelim, Sâlih'in oğlu hasta olup perişan bir halde yatmaktadır" dedi.
Yanlarına aldıkları bir-iki kimseyle birlikte Sâlih Efendinin evine geldiler. Dalgın bir halde yatan Feyzullah Efendinin başucuna yaklaşıp ellerini alnına koydu ve; "Feyzullah'ım, Feyzullah'ım" diyerek yüzünü okşarken Feyzullah Efendi gözlerini açtı. Gördü ki mübârek elleriyle kendisini okşuyordu. Feyzullah Efendi, Nasûhî Efendinin ellerini öptü. O saatte üzerindeki ağırlık ve rahatsızlık gitti.
Muhammed Nasûhi Efendi, dergahında pekçok talebe yetiştirdiği gibi, çeşitli camilerde verdiği vaaz ve nasîhatleriyle onların dünya ve âhirette saâdete, kurtuluşa kavuşmaları için çalıştı. 1705 senesinden itibâren Eyyüp Sultan Hazretlerinin câmiinde Salı günleri vaaz vermeye başladı. Vefâtına kadar bu mübârek makamda vaaz ve hasîhata devâm etti. Çok tesirli ve ilgi çekici vaazlarını sayısız kimse uzaktan yakından gelip dinledi. Câmide toplanan kalabalıktan o gün Nasûhi Hazretlerinin vaaz günü olduğu anlaşılırdı.
Nasûhi Efendi, vaaz günlerinden olmayan bir günde Eyyûb Sultan Camiine gelmişti. Câminin o günkü vâizi, hazırlandığı vaaza âit notlarını unutmuştu. Durumu Nasûhi Efendiye bildirdi. Nasûhi Efendi de hazırlıksız olmasına rağmen kürsüye çıktı. "Bana bir kitap veriniz" dedi. Orada bulunanlar bir şiir kitabı verdiler. Nasûhi Efendi o kitaptan bir şiir okuyarak vaaza başladı. Bugünkü vaazı diğerlerinden daha hoş olup, dinleyenler çok memnun kaldılar. Nasûhi Efendinin o kitapdan okuduğu kıt'a şudur:
Gönül ki sinede sensiz garib iniş cânâ
Vatanda âşıka kûyûn habib imiş cânâ
Gamımla mihnete salmışdı rüzigâr beni
Yine cemâlini görmek nasib imiş cânâ.
Tasavvuf yolunda kutbiyyet, gavsiyet ve ferdiyyet derecelerine ulaşmış olan Mahmud Nasûhî Efendinin birçok kerâmetleri görüldü.
Sâlih Efendizâde Feyzullah Efendi çocuk iken hastalanmış, bir şey yiyip içmeden dalgın halde yatıyordu. Nasûhi Efendi, Burnaz Hasan Ağaya; "Salih'e gidelim, Sâlih'in oğlu hasta olup perişan bir halde yatmaktadır" dedi.
Yanlarına aldıkları bir-iki kimseyle birlikte Sâlih Efendinin evine geldiler. Dalgın bir halde yatan Feyzullah Efendinin başucuna yaklaşıp ellerini alnına koydu ve; "Feyzullah'ım, Feyzullah'ım" diyerek yüzünü okşarken Feyzullah Efendi gözlerini açtı. Gördü ki mübârek elleriyle kendisini okşuyordu. Feyzullah Efendi, Nasûhî Efendinin ellerini öptü. O saatte üzerindeki ağırlık ve rahatsızlık gitti.
Yorumlar
Yorum bulunmuyor.
