Hayalim

Prof. Dr. Haydar Baş Hocamızın programları olurdu Türkiye'nin dört bir yanında. Bazen bizlerden söz alırdı, söz veriyor musunuz, var mısınız diye. Biz de söz verirdik, bazen beğenmezdi çıkan sesimizi.

"Sesiniz gür çıksın. Korkmayın yahu ben varım" derdi. Dağ gibi güvenirdik, Hocam yanımızdaysa korkmazdık. Onun gibi hiç kimseden, hiç kimsenin kınamasından korkmazdık. Çünkü Hocam vardı bilirdik. Öyle derdi.

Halâ var halâ biliyoruz, sözleri, sohbetleri, o güzel eserleri şimdi bizlere ışık. Yolumuz doğru, önümüzde engeller olsa da ışığımız var. Hepsini teker teker aşar, hedefimize varırız. Bizlere güvendi Hocam. Biz de Hocama güveniyoruz. 

Hocamın gittiğini sandık birden korktuk. Ama anladık ki gitmemiş, herkesin gönlünde ayrı ayrı duruyor biliyorum. Hepimize ilham kaynağı oluyor.

Şunu şöyle yapsam acaba Rabbim razı olur mu, acaba Hocam ne derdi, dur bu konuda şu kitabına bakayım ya da bu konuyu programda anlatmıştı bir izleyeyim.

İşte bu, yine yanımızdasın Hocam bak. Yine yetişiyorsun tüm sorularımıza.

Hayatımızın merkezi yaptık seni, çünkü Sen bizi Ehl-i Beyt ile tanıştıran, gerçek Atatürk'ü bize öğreten kişisin, o eşsiz bilgilerinle eserlerinde donattığın o muhteşem dini ve milli bilgilerin seni merkez yapmamızı sağladı.

Kişi sevdiğiyle beraberse bizler senin yanındayız Hocam, çünkü seni çok seviyoruz.

Eğer sen girmeseydin hayatımıza, kendi açımdan düşünüyorum. Bu ahir zamanda hangi çukurda cebelleşiyordum acaba. Eğer şimdi kendimi Ehl-i Beyt'i seven, Atatürk'ü seven, vatanını seven, bu yolda hizmet için çabalayan biri olarak görüyorsam, bu senin sayende Hocam. Rabbimize ne kadar çok şükretsek az ki seni bu hayatta tanıma fırsatımız oldu.

25 yaşındayım ve kendimi bildim bileli Hocamı biliyorum. Şanslıyım, eminim zamanla Hocamı tanıyan ve onu çok seven insanlar olacak ama içlerinde hep bir pişmanlık. "Ah keşke ben de onu görüp programlarına katılıp, onunla davasında yoldaş olsaydım" diyecek, işte o zaman ben gururla "ben Hocamı kendimi bildim bileli tanıyorum hem de tam 20 kere elini öptüm diye gülücükler saçacağım, yaramaz bir çocuk gibi.

Çocukken Hocamın elini öpmek için bir arkadaşımla yarışırdık. Önce kim öpecek diye. Koşa koşa Hocamın yanına giderdik, elini verirdi hemen Hocam gülerdi, hemen öpüp geri yerimize koşardık ama ne mutluluktu Allah'ım.

Bir keresinde başımı okşamışlığı bile var. Çocukluk mutluluğumuz buydu bizim, Hocamın elini öpmek ha bir de vereceği çocuk maaşıyla bakkala gidip istediğimiz kadar abur cubur almaktı. Ne hayaller kurardık arkadaşımla; cipsler, çikolatalar alacaktık, bisiklet alacaktık en büyüğünden, 250 liramız olacaktı çünkü, bizim için çok büyük bir paraydı.

Ama şimdi bu hayalimi gerçekleştiremeyeceğim anlamına gelmesin. Çocuklarımla birlikte o maaşı aldığımda ilk yapacağım şey, bir mahalle bakkalına gidip bütün parayla abur cubur almak. Ama en çok ben yiyeceğim, çünkü en çok ben hak ediyorum o abur cuburları, en çok ben hayalini kurmuştum çünkü.

Ve bu hayalimi ilk gerçekleştirdiğimde o çocuksu mutluluğu yüzümde bulacağım biliyorum.

Böyle büyüdük işte.

Şimdi unutmak ne kelime, her anını eksiksiz dün gibi hatırlıyorum.

Hocamın çok evladı var, bizler...

Her birimizin kalplerine ayrı ayrı taht kurdu. Her birimize baba oldu, hem maddi hem manevi desteğini çok gördük. Ne yaparsak yapalım Prof. Dr. Haydar Baş Hocamızın hakkınızı ödeyemeyiz.

Hz. Ali'nin çok güzel bir sözü var; "Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum" diye. Evet, biz Hocamın bize öğrettikleri karşısında çok büyük bir minnettarlığımız var. Ama bence Hocam ona teşekkür etmemizi istiyorsa onun gibi olmaya çalışmamızı, onu örnek almaya çalışmamızı, onun ve Ehl-i Beyt'in davasında en güzel bir şekilde hizmet etmemizi, bıraktığı emanetlere sahip çıkmamızı isterdi. Eğer bir minnettarlığımız varsa ki bu çok büyük, ona en güzel bir şekilde hissettirmemiz gerek. İşte o zaman gerçek mutluluk bizimle olur. Hem de iki cihanda da.

Hayalimin gerçekleştiği, o cennet ülkemde bağımsız bir şekilde yaşamayı arzu ettiğim, başımızda Milli Ekonomi Modeli'nin, Bağımsız Türkiye Partisi'nin iktidar olduğu bir zamanda en kısa zamanda yaşamak…