İmam Seccad’ın çocukluğu ve gençlik yılları

İmam Seccad (a.s.), acı ve meşakkatle dolu hayatında iki yılını dedesi İmam Ali (a.s.)'ın nazarı ile geçirdi.

Halife Muaviye'nin dönemini gördü. Amcası İmam Hasan (a.s.) iktidar olduğunda yanında idi ve mübarek amcası Hicri 50 yılında şehadet şerbetini içinceye kadar, 10 yıl yan yana imamet davasında İslam'dan sapmalara karşı mücadele etti.

Kendi imametine sıra gelmeden mâsum imamlardan üçüncüsünün de şehit oluşunu gördü.

Babası İmam Hüseyin (a.s.) ile beraber Kerbela yolculuğunda onun yanında idi. Babasının Muaviye döneminde başlayan ve sonra Muaviye oğlu Yezid ile devam eden halife-imamet mücadelesine tanık oldu.

Şehitlerin efendisi babası İmam Hüseyin (a.s.)'ın yanında geçirdiği 11 yıl boyunca onun imametinde ondan çok şeyler öğrendi. Bu bildikleri ve Kerbela olayının canlı şahidi olması onun imameti zamanında imamlık misyonuna da yön vermiştir.

Çocukluk ve gençlik yıllarında iman-küfür mücadelesinde yer almış, hak yolda mücadele veren ceddi ile beraber hareket etmiştir. Bu nedenle, çocukluğu ve gençliğinden itibaren çile ve meşakkatle yoğrulmuştur.

Hicri 61 yılında İmam Hüseyin (a.s.)'ın Kerbela toprağında katledilmesinin ardından, vazife kendisine geçmiş ve ümmetin dördüncü imamı olarak şereflenmiştir.

Çölde bir çocuk

İmam Zeynelâbidin, çocukluk çağından itibaren zühd ve takva ile yaşamış ve insanların hayatlarına istikamet belirleyecek nasihatler de bulunmuştur.

İbrahim b. Edhem şöyle diyor: "Kafileyle birlikte çölde hareket ediyordum. Bir ihtiyaçtan dolayı kafileden uzaklaştım. Aniden bir çocuğun tek başına hareket ettiğini gördüm. Kendi kendime dedim ki:

"Subhanallah! Susuz ve otsuz bu çölde bu çocuk ne yapıyor?"

Onun yanına varıp selam verdim. Selamımın cevabını verdi.

Ona, "Nereye gidiyorsun?" diye sordum.

Çocuk cevaben, "Allah'ın evinin ziyaretine" dedi.

Dedim ki: "Azizim, sen küçüksün, Allah'ın evinin ziyareti henüz sana farz kılınmamıştır."

Çocuk, "Benden daha küçük olan çocukların öldüğünü görmemiş misin?" dedi.

Dedim ki: "Azık ve bineğin nerede?"

Çocuk, "Azığım takva ve bineğim ise ayaklarımdır; işte bu azık ve binekle Mevlamın yanına gidiyorum" dedi.

Dedim ki: "Seninle birlikte hiçbir yiyeceğin olduğunu görmüyorum!"

Çocuk, "Ey yaşlı adam! Acaba bir kimse seni evine davet ettiğinde, senin onun evine yemek götürmen doğru olur mu?" dedi.

Ben de cevabımda, "hayır" dedim.

Çocuk, "Beni evine davet eden, benim ekmeğimi ve suyumu verecektir" dedi.

Dedim ki: "Acele et de kafileye yetişesin."

Çocuk: "Bana gayret etmek, O'na (Allah'a) ise, beni (hedefime) ulaştırmak gerekir. Allah-u Telaa'nın şöyle buyurduğunu duymamış mısınız: "Bizim uğrumuzda cihad (gayret)edenleri elbette kendi yollarımıza eriştireceğiz. Hiç şüphe yok ki, Allah iyi davrananlarla birliktedir." 

Onunla konuştuğum sırada güzel sîmâlı ve beyaz elbiseli bir genç gelerek o çocuğa selam verdi ve onunla görüştü.

Ben o gence dönerek, "Sana bu güzelliği ve hoş ahlakı veren Allah için söyle, bu çocuk kimdir?" dedim.

Cevabında şöyle dedi: "Bunu tanımıyor musun? O Ali bin Hüseyin bin Ali'dir."

Onu bırakıp Ali bin Hüseyin'e dönerek, "Babalarının hakkı için söyle, bu genç kimdir" diye sordum.

Buyurdu ki: "Tanımıyor musun? Bu kardeşim Hızır'dır. Her gün gelip bize selam veriyor."

Sonra o hazrete dönerek şöyle dedim: "Sana değerli babaların hakkı için yemin veriyorum ki, söyle, bu kupkuru çölü yol azığı olmadan nasıl kat ediyorsun?"

Buyurdu ki: "Azığım vardır; bu azık ise dört şeydir."

"Onlar nedir?" dediğimde şöyle buyurdu:

"O dört şey şunlardır:

1- Ben dünyayı bütün güzellikleri ile birlikte Allah'ın mülkü biliyorum.

2- Bütün yaratıkları Allah'ın kulları ve ailesi olarak görüyorum.

3- Sebep ve rızıkları Allah'ın elinde görüyorum.

4- Allah'ın kaza ve kaderini, O'nun her yerinde geçerli ve câri biliyorum."

Dedim ki: "Ne güzel azık! Siz bu azıkla ahiretin çöllerini kat edersiniz, sizin için dünya çöllerini kat etmek neymiş!" (Prof. Dr. Haydar Baş İmam Zeynelabidin eserinden)