İtalya'nın toprak talepleri-II

İtalya Hükümeti ertesi günü 20 Ekim 1916'da Bağlaşıkları İngiltere- Fransa ve Rusya'ya ikinci bir nota gönderir: 1- İtalya, İstanbul ve Boğazlar bölgesinin Rusya'ya geçmesini kabul eder.Şu koşulla ki oralarda İngiltere ve Fransa'ya tanınacak bütün haklar(Özgür geçiş, özgür limandan faydalanmak hakkı, İtalyan kurumları haklarının kurulması) İtalya'ya da tanınsın ve Rusya, İtalya'nın Adana, Konya ve Aydın vilayetleri üzerindeki isteklerini kabul etsin. 2- Anlaşmalarda Palestin'i ilgilendiren madde İtalya'nın da bu işe katılması ile yeniden yapılmalıdır. 3- İtalya'da İslam kutsal kentleri ile ilgilidir. Şerif Hüseyin ve Araplarla yapılacak bütün görüşme ve antlaşmalara katılmalıdır.4- Kızıl Denizle ilgili bütün yönler içinde böyledir.İtalya'nın 19-20 1916 tarihlerinde verdiği iki nota ile savaşın getirecekleri ile ilgili isteklerini bildirmesi üzerine Bağlaşıklarının düşünce ve davranışları şöyledir:4 Kasım 1916 günü Londra'daki Rus Büyük Elçisi Benkendorf, Başbakan ve yeni Dışişleri Bakanı Ştürmer'e bir tel çekerek İtalyan istekleri ile ilgili bilgi verir: İtalyan notasını bana verirken Marki İmperiali benden gizlemedi ki, kendi düşüncesine göre İtalyan Hükümeti bütün gücü ile istekleri için direnecektir. Bağlaşık Hükümetlerin reddi durumunda Sonnino, nedenini mecliste açıklayarak istifa edecektir. Bu da her türlü sonuçlarının önceden bilinmesi güç olacak biçimde, İtalyan Kamuoyunda bir tepki doğuracaktır. İngilizlerin düşüncesini bilmiyorum. Ancak sanıyorum ki İzmir sorunu büyük güçlüklere yol açacaktır.Rus başbakanı Ştürmer 19 Kasım 1916'da Londra ve Paris Rus Büyükelçilerine tel çekerek şunları söyler: Bu istekler en çok İngiliz ve Fransız bölgelerini ilgilendirdiğinden önce onların görüşlerini anlamak lazım. İtalya, Rakonaği Antlaşması ile bize karşı birtakım üstenmelerde bulunmuş iken onun bu kez İstanbul ve Boğazların bize geçmesi durumunda koşullar ileri sürmesine itiraz edilmelidir. Bundan böyle İtalyan çıkarlarının Boğazlara doğru genişlemesi kendi çıkarlarımıza uygun değildir. Bu son söz İtalya'nın İzmir vilayetini istemiş olması ile ilgilidir. Rus Dışişleri Bakan Vekili Neratof de İtalyan Büyük Elçisi Karlotti ile yaptığı konuşmada şunları der: İzmir İtalya'ya verilirse Türkiye'nin elinden iyi düzenlenmiş bir liman çıkacağından bu yön onun gerçekten bağımsız bir ekonomik yaşantısını engeller. Denize çıkamayınca ölüme mahkûm olur. Bizde bu durum karşısında ilgisiz kalmayacağımız için Küçük Asya işini bir tüm olarak yeniden ele almak zorunluluğunda bulunacağız ki bundan sakınmalıyız. İtalya Hükümeti Konya'ya bir demir yolu ile bağlı bulunan Söke limanı ile yetinmelidir.Karlottiye söylediklerini İngiliz ve Fransız Büyükelçilerine anlatan Neratof onlara İzmir'in İtalya'ya verilmesinin, Yunanistan'da Wenizelos'un hem de Üçlü anlaşmanın durumunu sarsar. Zira İtalyan isteklerini Fransız hükümeti biraz aşırı bulmaktadır. İngiliz Hükümeti ise İzmir'in Türkiye'ye ait olmasını ister Çünkü İngiltere'nin İzmir de birçok işletmesi vardır. Bu nedenle 28- 29 Ocak 1917 de yeni İngiltere Dışişleri Bakanı BALFUR Londra'da Fransız, İtalyan ve Rus Büyük elçileri ile İtalyan isteklerini tartışır. Fransız Büyük Elçisi Mersin'den çok Antalya'nın Konya'nın limanı olabileceğini, İtalya'ya verilecek bölgenin çok zengin olduğunu, Kilikya'nın ise Suriye'nin ambarı durumunda bulunduğundan ondan ayrılamayacağını ileri sürer.1683 yılına kadar Avrupa'ya yön veren Osmanlı Türkleri, Fiziki ilimler ile uğraşmamanın cezasını, Birinci Genel savaş döneminde, ülke topraklarının emperyalistlerce paylaşılması ile ilgili anlaşmalar karşısında dahi Bağlaşığı Almanya'nın koruyuculuğu ile ayakta durmaya çalışmıştır.