Kendimizin ışığı olmak? Kimi zaman ne kadar zordur, başkalarına ışık olabildiğimiz kadar kendi iç dünyamızı ışıklı, aydınlık kılmak, düşünceler içinde kendi aynamızda yansıyabilmek hiç kolay olmamıştır.İç dünyamız bir bilmece, ipuçlarını değerlendirerek şifreleri çözebilmek, bildiğimiz ve anladığımız her basamağın ötesini görebilmek için çaba sarf etmek? Kendine de ışık olabilmişlerin aydınlığında, verdikleri ışıkla hakikatlerle yüzleşebilmek, en güzelinden bizi en çok korkutanına kadar? Kısacası kendimizin savcısı ve aynı zamanda avukatı olmak sizlere neler çağrıştırıyor?İnsanın en çok aklında kalan anıların "acı verenler, yürek burkanlar" olması acaba yalnız ruh sağlığı çok iyi olmayanların kaderi mi? Yoksa? Diyorum, siz tefekküre devam edin. Kimi zaman öğrenmek ve acı çekmek fiilleri birbiri ile nasıl da örtüşüyor. Şu tespiti yapmak kesinlikle mümkün ki; insan bazı öğrenmesi gerekenleri mutlaka acı çekerek öğreniyor.İnsanları sevmek onların verdikleri acılara katlanarak başlıyor, sevmek vermekse, en çok seven özünden vererek kazanıyor, nefsi harcamanın bir merhalesi de bu olsa gerek. Sevmek ve sevilmek için mutlaka bir şeyleri harcamak gerekiyor, bunlar; nefs, madde, duygular olabilir, lakin izzet olamaz.Kendimize ışık olmak, kendimizin ışığı olmak bilmem sizler için neler ifade ediyor; belki kendi ayaklarımız üzerinde durmak, belki kendimizle dost olmak, teselli verebilmek acılarımıza, Hakk'ın razı olacağı düşüncelerle, duygularla donanmak için gayret sarf etmek, aşktan ışık almak, kendimizin öğretmeni ve öğrencisi olmak? Başka ne diyebiliriz.Kendimizin ışığı olmak büyük bir ihtimalle
Ehl-i Beyt'i sevmek, Onların düşüncesine, duygusuna, deryasına dalabilmekle de ilgili olsa gerek, çünkü onlar her türlü kirden arınmışlardır ve tertemizdirler. "Yüce Allah ancak ve ancak siz Ehl-i Beyt'ten her türlü çirkinliği gidermek ve sizi tertemiz yapmak ister." Aydınlanmış kalpler temiz kalplerdir bunda hiç şüphe yok!
