Kerbela’ya doğru -9-

Ubeydullah sözünde durmadığı gibi eman sahibine, Hz. Müslim'i öldürmesini emretti. Eman sahibi Muhammed b. Eş'as, Ubeydullah'a; "Ey İbn-i Ziyad! Vallahi onunla, benim aramda bir akrabalık olmasaydı, onu öldürürdüm" dedi… Bir başkası bu cinayeti üstlendi.

Müslim bin Akil köşkün damına çıkarıldı. Çıkarılırken o tekbir ve salavat getiriyor, tövbe istiğfar ediyordu. Ve "Allah'ım! Bizi aldatan, bize yalan söyleyen ve bizi bırakan kavimle aramızda Sen hüküm ver" diyordu.

Müslim b. Akil, köşkün damında, halkın göreceği bir yere çıkarılmıştı. Halk köşkün kapısındaki geniş meydanlık tarafında toplanmış bulunuyordu. Katil Bükeyr b. Humran, Müslim b. Akil'in boynunu vurup dönünce, İbn-i Ziyad, "Öldürdün mü" diye sordu. Bükeyr, "Evet" dedi.

İbn Ziyad, "Siz, onu köşkün damına çıkarırken o nasıl oluyor, ne söylüyordu?" diye sordu.

Bükeyr, "Tekbir getiriyor, tespih ve istiğfar ediyordu. Kendisini öldürmek için yanına vardığım zaman, "Allah'ım! Bizi aldatan, bize yalan söyleyen ve sonra da bizi bırakıp ölmemize sebep olan bu kavimle aramızda Sen hükmünü ver" diyordu.

Ona, "Yaklaş yanıma, hamd olsun Allah'a ki, senden öcümü aldırdı" dedim. Boynuna kılıçla bir darbe indirdim fakat hiçbir şey yapamadım. Bana, "Ey kul, dökülen kanına karşı, beni kılıçla tırmalaman sana yetmiyor mu?" dedi."

İbn Ziyad, "Demek ölürken de övünüyor" diye mırıldandı. Bükeyr, "İkinci darbede onu öldürdüm" dedi.

Müslim bin Akil öldürülünce başı meydana düştü. İbn-i Ziyad Müslim bin Akil'in cesedini sokaklarda çocuklara ayağından çektirerek sürüttürdü. Sonra da astırdı. Başını da Şam'da Yezid'e gönderdi.

Müslin bin Akil'i ve Hani'yi öldüren İbn-i Ziyad, ciddi tedbirler almaya ve bu ayaklanmaya karışanları öldürmeye başladı. Şehrin her yerinde bulunan casusları ona haberler getiriyordu.

Bu olaylar sonrası Muhtar intikam için Küfe'ye gelmişti. İbn Ziyad, Muhtar'ı yanına çağırdı. Amr b. Hureys'in şahadeti ile Ubeydullah, Muhtar'ı öldürmekten vazgeçti ve zindana attırdı. Muhtar, Hz. Hüseyin'in şahadetine kadar orada kaldı. Abdullah b. Ömer'in, Yezid'e yazdığı mektup üzerine zindandan çıkarıldı.

Müslim b. Akil, Kûfe'de H. 60 senesinin Zilhicce ayının dokuzunda şehit edildi. O şehit edildiğinde Hz. Hüseyin (a.s.) Irak'a doğru hareket etmişti. İmam (a.s.) yolda karşılaştığı insanlara ikaz vazifesini sürdürüyordu.

Salabiye konağında bir şahıs, İmam Hüseyin'e (a.s.), "Kıyamet günü, herkesi ve her topluluğu kendi, imam ve önderi ile çağıracağız"   mealindeki ayeti sordu.

İmam Hüseyin; "Evet, öyle imam ve önderler vardır ki, insanları doğru yola, saadet ve mutluluğa doğru çağırır. Bir grup insanlar da ona, olumlu cevap verip, itaat ederler.

Diğer bir önder de vardır ki, bedbahtlık ve sapıklığa doğru davet eder. Diğer bir grup da ona olumlu cevap verirler. Birinci grup cennete, ikinci grup ise cehenneme gider!

İşte bu Allah Teala'nın buyurduğu (bir grup cennettedirler, diğer bir grup da cehennemde) ayetinin diğer bir manasıdır" diye buyurdu."

Şair Ferezdak, Küfe yolunda İmam Hüseyin (a.s) ile karşılaşmıştı. Aralarında geçen konuşmayı şöyle anlattı;

"Ben, H. 60 yılında annemle birlikte hac farizasını yerine getirmek için Mekke'ye gidiyordum. Haremin yakınlarına vardığımda, annemin devesinin dizginini elime almış çekerken Mekke'den, Irak'a doğru giden Hüseyin b. Ali'nin (a.s.) kafilesi ile karşılaştım ve hemen huzuruna çıktım. Selam edip el vererek görüştükten sonra;

"Ey Resulüllah (s.a.v.)'in torunu, babam ve annem sana feda olsun, hac farizasını yapmadan Mekke'den böyle acele olarak çıkmanızın sebebi nedir?" diye sordum.

İmam, "Eğer acele etmeseydim beni yakalayacaklardı" buyurdu. İmam bana, "Sen kimsin?" diye sordu. Ben de cevaben, "Araplardan biriyim" dedim.

Ferezdak daha sonra şöyle devam ediyor: "Allah'a and olsun ki İmam, beni tanımak hususunda bu kadar sözle yetindi. Bu hususta başka bir şey sormadı. Daha sonra "Irak halkının mevcut durumlar hakkında görüşleri nelerdir?" diye, sordu.

Ben ise cevaben, "Biliniz ki halkın kalpleri sizinledir, ancak kılıçları aleyhinizedir. Takdir Allah'ın elindedir, dilediği şekilde yapar" dedim.

İmam, bu sözüme karşılık şöyle buyurdu: "Doğru söyledin, takdir Allah'ın elindedir. O (Allah) her gün bir iştedir (her gün için yeni bir emri vardır) eğer kaza ve kader dilediğimiz şekilde olursa, Allah'a nimetleri karşısında şükrederiz; şükretmek için yardım dilediğimiz de O'dur.

Eğer kaza ve kader bizimle isteğimiz arasında engel olur, işlerimiz dilediğimiz şekilde gitmezse, yine de niyeti hak ve bâtını takva olan (kalbine takva hükmeden) bir kimse, doğru yoldan çıkmamıştır." 

Kufe valisi Ubeydullah, Yezid'in emriyle İmam Hüseyin'i (a.s) Küfe'ye girmeden yakalamak için harekete geçti. 4000 kişilik süvari birliğini Kadisiyye'ye gönderdi. Böylece Kûfe'den, İmam Hüseyin'e (a.s.) yardıma gidilmesinin önünü kesti.

Diğer yandan Hürr bin Riyahî komutasında başka birliği de İmam Hüseyin'i (a.s.) yakalayarak Kûfe'ye getirmeleri için görevlendirdi. (devam edecek geniş bilgi ve hikmetler için bkz İmam Hüseyin eseri Prof. Dr. Haydar Baş)